Witajcie
Jestem nowa na forum. Cierpię na syndrom DDA a może też DDD, bo rodzice w okresie dzieciństwa byli dość mocno nieobecni, choć nigdy mi niczego fizycznie nie brakowało. Jedynie brakowało mi czasu spędzonego z nimi, oni głównie pracowali. Problem alkoholowy ojca zaczal się dużo później, gdy bylam już na studiach. Obecnie jest on na tyle nasilony, że wpada w coraz częstsze i dłuższe ciągi alkoholowe. Nie chce się leczyć. Matka jest kompletnie wspoluzalezniona, ratuje go na każdym kroku, sama siebie wyniszcza, boję się o jej zdrowie bo obawiam się że jest w głębokiej depresji. Jeśli chodzi o mnie to jeszcze kilka lat temu mialam z mamą dość dobry kontakt, dzwoniłyśmy do siebie czesto, pytala co u mnie, ogólnie czułam że jej zależy. Od wielu wielu miesięcy mam poczucie ze jej już nie obchodzę, prawie do mnie nie dzwoni, jak sie widzimy to i tak prawie nie rozmawiamy, liczy się tylko problem ojca i ich funkcjonowanie w tym, wymagania do mnie bym jakoś pomogła, czuje się w jakimś stopniu odrzucona jako dziecko. Jestem dorosła kobieta a nie umiem sobie z tym poradzić emocjonalnie. Może macie dla mnie jakieś rady? Co mogę w tym zakresie zrobić?
