-
Gdybysmy mieli się wiązać wyłącznie jako gotowi z gotowymi, to na świecie byłoby jeszcze więcej samotnych. Chcę wierzyć, że relacja kobiety i mężczyzny to też pole do wzrastania, samodoskonalenia się i rozwoju. Nie wchodzą w nią dwa ideały, na dodatek spełniające wszystkie warunki bycia doskonałym rodzicem. Słabi, pogubieni, poranieni (jak DDA) też mają szansę na poczucie szczęścia przy drugiej osobie – pod warunkiem wychodzenia z tego początkowego stanu niedoskonałości, podjęcia trudu rozwoju, budowania samoświadomości i uważności.
Właściwie nie ma chyba znaczenia, czy ten początkowy stan jest stanem rodzicielstwa czy bezdzietności. Są matki, które nie czują się szczęśliwe i są zapewne szczęśliwe kobiety, które nie rodziły dzieci. Trzeba też pamiętać, że rodzicielstwo wcale nie musi być biologiczne. Albo, że dziś możliwe jest biologiczne macierzyństwo w ogóle bez udziału partnera (faceci na takie ojcostwo nie mają szans, gdyż nie istnieją banki komórek jajowych).
Wydaje mi się, że rodzicielstwo to swoista misja lub zadanie życiowe. Samo spłodzenie dziecka to tylko jakiś akt, chwilowe działanie, w którym często niestety uczestniczą osoby nie do końca świadome powagi tej chwili. Ciąża jest już prostą konsekwencją tego aktu i decyzją życiową. Chyba trzeba rozpoznać własne pragnienia. Spróbować oderwać myśli od biologicznego „zewu natury” i zrozumieć za czym tęsknię.
Na wypełnianie misji rodzicielskiej nigdy nie jest za późno. Znam babcie, które wypełniają ją wobec kilkuletnich wnuków, bo biologicznych rodziców zabrakło. Znam siostry zakonne, które z matczynym oddaniem opiekują się porzuconymi dziećmi. Znam matki, dla których macierzyństwo traciło urok, gdy facet odchodził do innej kobiety – potrafiły się żalić, że z dzieckiem nikt nowy ich nie zechce. Znam też kobiety samotne, które zostawały matkami dzięki dzisiejszemu rozwojowi technik medycznych (plemniki może dziś kurier dowieźć w paczce i zostawić pod drzwiami). Świat jest bogaty w możliwości wyboru. Grunt to pozwolić sobie na własną drogę. Jak na faceta bojącego się (a może niepragnącego) ojcostwa mam dużo (za dużo?) do powiedzenia w temacie:)
Dziękuję Jakubku za spojrzenie od innej strony. Zdaję sobie sprawę z tego, że nigdy nie jest się do końca gotowym, ale przez to ciągłe bycie „gorszym” jako dda narzucamy sobie piętno doskonałości w działaniu. Zwłaszcza w tak ważnej kwestii jak rodzicielstwo. Nikt chyba nie chce by jego własne dzieci przechodziły podobnie braki któregoś z rodziców i podobną pustkę emocjonalną. Dlatego pojawia się ta niepewność czy to na pewno dobra decyzja podyktowana chęcią spełnienia się czy właśnie zew natury. Może też ta gotowość i dojrzałość polega na zaprzestaniu wiecznej analizy tylko podjęciu decyzji jakąkolwiek by ona nie była i podążaniem ta drogą?
<p style=”text-align: justify;”>Witaj j. b.
O ile wydaje mi się, że w praktyce zajęcie się małym dzieckiem nie jest trudne pod względem fizycznym, materialnym, o tyle właśnie brak umiejętności wychowania (o ile można to tak ująć) emocjonalnego przez dwoje rodzicow pochodzących z rodzin dda jest czymś trudniejszym. Sporo wlaśnie wokół mnie rodzin, gdzie dzieci były pozostawiane same sobie. Zazwyczaj pokutowało to w tych rodzinach od pokoleń. I widzę, że przekazują zachowania na teraźniejsze dzieci. Historia kołem się toczy. Ale dzieci są, istnieją, jak sobie poradzą w przyszłości to już inna bajka. Choć pewnie masz rację, że nadmierne wybieganie w przyszłość i roztrząsanie czegos czego jeszcze się się nie doświadczyło nie ma sensu. Wszystko przyjdzie z czasem. Bardzo dziękuję Ci za te słowa odnośnie wieku. Również chcę wierzyć, że to nie jest najważniejszy czynnik, że to pojęcie względne.
@Mary Yellan, we wpisie odnośnie ewentualnej relacji słyszę spory niepokòj widać też głęboką analizę potencjalnego partnera oraz potencjalnych zachowań 😉 można powiedzieć, że takie dzielenie włosa na cztery i co ciekawe zanim jeszcze z kimkolwiek weszłaś w relacje (bardzo charakterystyczne dla dda).
Jaka będzie relacja, będę gotowa? on będzie gotowy? może chce się zabawić? a może mnie porzuci, a może zdradzi, a może wpadnie w nałogi, a może będzie krzywdził? i tak bez końca.
Obawy są naturalne i co istotne całkiem realne (takie rzeczy się dzieją) tyle, że aby wejść w relację przychodzi taki moment w ktòrym partnerzy podejmują ryzyko.
To jest cała ròżnica. Dda analizuje i wyszukuje bojąc się podjąć ryzyka.
Tak naprawdę nikt nie ma patentu cała rzecz rozgrywa się na tym, że w ktòrymś momencie jest podejmowane ryzyko. (takie szukanie stu procentowej pewności to tak naprawdę sabotaż jakiejkolwiek relacji)
Ryzyko związane z tym, że możemy zostać zranieni w relacji, że trafimy na osobę toksyczną. Ròżnica jest taka, że jako dorośli możemy przerwać relacje w ktòrej czujemy się źle.
Będąc z kimś w relacji rok, dwa, dziesięć ludzie poznają wzajemnie swoje słabe strony i bez problemu potrafią nacisnąć odpowiedni przycisk, odcisk aby wzbudzić w drugiej osobie emocje np. złość rzecz polega na tym, że w zdrowej relacji ludzie nie robią sobie tego.
Jest jeszcze jeden problem u dda związany z wyjściem toksycznej relacji. Osoby dda często mimo świadomości, że w relacji są krzywdzone tkwią w niej i przeczekują zamiast stawiać granice. (bo wstyd? bo partner się zmieni? bo ja (często u kobiet) go zmienię?), bo przesadzam? bo raz czy dwa zachował/ła się ok. itp
Cała sprawa sprowadza się do tego, że po etapie poznania przychodzi moment podjęcia ryzyka a nie sabotażu (analizy, dzielenia włosa na cztery). Wchodząc w relacje możesz zostać zraniona i tak naprawdę nikt nie ma na to patentu, bo relacja sprowadza się do zaufania poprzez wejście w nią i opuszczenie gardy (porzucenia kontroli).
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.