-
Ja sobie zawsze tłumaczę, że wszystko, co spotkało mnie w życiu, miało przyczynę, sens i cel. Nie ma bezsensownych doświadczeń, wszystko może czemuś służyć. Od nas to zależy.
Też jestem pod wieloma względami „opóźniona”, ale podchodzę do tego tak jak napisałam wyżej.
Moim zdaniem to opóźnienie w życiu nie istnieje. Zawsze trzeba porównywać się wzgledem SIEBIE kim byłem, jak miałem 20 lat. A kim jak mam 30….
Wzór miary zawsze powinien być jeden zawsze ten sam… Tylko wtedy pomiar jest rzetelny….. I tylko wtedy dowiemy się prawdy…
Nie ma co się powownywac z innymi… . Dlaczego?
Bo zawsze znajdą się lepsi od nas i gorsi…. A poza tym jaką cechę swojego życia wybrać co jest ważniejsze posiadanie rodziny, czy wykształcenie, a może własną firma… Odziedziczony majątek, a może uroda, albo inteligencja….
Kto bardziej zasluguje na szacunek, uznanie, podziw… Lekarz, czy prawnik, hydraulik czy sprzątaczka… kierowca autobusu czy kasierka w Biedronce….
Wypadałoby by tych „gorszych” zagazaować i przerobić na mydło…
Życie ludzkie wycenione na 4 zł z groszami…. Żeby Ci godni mogli myć sobie pachy… i nie było czuć potu…..
Więcej, jeszcze więcej, ciągle w biegu…, wewnętrzny niepokój, robić by nie czuć….
To nie osiągnięcia, sukcesy stanowia esencję życia, nadają mu sens tylko UCZUCIA I EMOCJE….. Osiągnięcia i sukcesy też wywołują emocje, ale to tylko dodatki do naszego życia… Są jak przyprawy do zupy…. np. sól, pieprz… Albo jak tort….
To nie „opóźnienie” jest problemem….
Ale jak człowiek nie umie docenić, tego co ma…, ciągle porównuje się z innymi, ale tylko na własną niekorzyść… Własne sukcesy osiągnięcia bagatelizuje, twierdzi że to nic takiego każdy to może zrobić….
Ciągle mu mało, bo taki człowiek tak naprawdę pragnie aby ktoś mu powiedział: ” Jesteś taki, jaki powinieneś/powinnaś być i twoje życie również. Zasługujesz na miłość, szacunek, uznanie, podziw, akceptację….bez względu na to jak oceniają Cię inni i co o tobie myślą… ”
Uwolnić się od wstydu.
A wstyd to lęk przed tym że nie zasługujemy na szacunek…. tylko musimy spełnić określone warunki…. (dom, samochod, firma….)…. A jeśli nie spełniamy tych warunków to inni mogą nami pomiatać, wyzwać, pobić, opluć,poniżyć….
A gdybym miał wszystko i straciłem, to już nie zasługuje, a przecież miałem, to że względu na pamięć mi się szacunek należy….
Za osiągnięcia, sukcesy można dostać uznanie, podziw, uwielbienie…., ale NIGDY nie dostanie się miłości od innych ludzi, samego siebie…. Uznanie, podziw jest jak tort, smaczny, ale człowiek się nim nie naje. Jak będzie ciągle jadł to po miesiącu wyląduje w szpitalu…
To wszystko jest tylko kamuflażem dla brak kontaktu z własnymi uczuciami… emocjami, własnymi Opiniami, brakiem umiejętności troski o siebie, pocieszenia siebie…
Ocenianiem tunelowym, widzę fragment rzeczywiśtosci a nie całość (wpatruje się w jedno drzewo, a nie widzę całego lasu), widzenie czarno – białe… Albo moje życie jest super, albo do niczego, albo ja jestem super albo dziecko nie chciane, najlepiej idź stad i nigdy nie wracaj… A przecież życie to różne odcienie szarości….
Ból w życiu jest nie unikniony, a cierpienie jest opcjonalne… To nie rzeczywistość wywołuje cierpienie tylko co my myślimy o niej i jak ją odnosimy do siebie….
Trzeba iść na terapię, by DOSWIADCZYC i móc UWIERZYĆ , że są na tym swiecie ludzie, którzy akceptują mnie takim jakim jestem. Zasługuje na SZACUNEK… I w ich oczach jestem „Kimś” wyjątkowym…
To są takie doświadczenia „korygujące”… Na terapii inni mnie szanują, więc ja z czasem zaczynam szanować siebie…, a z czasem zaczynam oczekiwać szacunku od innych…..
Tak przynajmniej ja to tak ogarniam i widzę ten problem….Taka jest moja opinia… Oczywiście mogę się mylić, i za 5 lat napisać , pomyliłem się…. 😁
Życie to zmiana… ruch, wdech i wdech… Smutek, radość, niepewność, ryzyko…..lęk co przyniesie przyszłość…
Każdy tak ma nic nigdy nie jest stałe.
Ja też nie mam wielu przyjaciół…. Najlepszym przyjacielem jakiego mam to moja psycholog…. 😁
I to mi w zupełności wystarczy, lepszy jeden prawdziwy niż 1200 na Facebooku falszywych…. Po co kontynuować znajomości w „realu” które nic dobrego nie wnoszą… Toksyczne….
“Wiedzę Cię ” bo Cię potrzebuję taka zapchaj dziura…. skończyło się dobre….. 😁 Nie dam się wiecej wykorzystywać….
Ja już z 7 pracy odeszlem…. I taki brak kontaktu to norma…. Trochę może wynikać z zazdrości…. poszedł sobie pewnie do lepszej pracy… A ja dalej tu tyram… Ludzie odwracają głowę…. Zadzwoń i opowiedz jak Ci jest źle… Podejrzewam, że będą dzwonić częściej… 😁
Dlaczego nie można czuć obojętności…?
Albo się czuje wszystkie emocje albo żadnej – depresja….
Poczuj to smutek, rozpacz, złość (i uwolnij się od tego) , albo żyj tym (zawsze nie wyrażonym) …
„Żadne drzewo nie wzrośnie do nieba, jeśli jego korzenie nie sięgają do piekła.” C. G. Jung
Nie wiem czy pytanie do mnie ale napiszę…. 😁… Oczywiście nie prawdę, tylko OPINIĘ…..
Oczywiście mogę kogoś zawsze urazić, bo nie znam danej osoby….
„Nigdy nie zastanawiałem się, ile ZŁOŚCI moja matka musiała mieć w stosunku do ojca, który nie dawał jej wsparcia w małżeństwie.”
Problem moim zdaniem nigdy nie tkwi w ilości „złości”, tylko w sposobie jej wyrażania…..
Można na kogoś na krzyczeć, zwyzywać, od idiotow, chamów, debili…. (złość która nie ma granic…), presja emocjonalna… Tak Ci dokucze, że zrobisz tak ja chce… Brak szacunku dla drugiego człowieka…. jego uczuć wrażliwości…
A można powiedzieć
„Nie spodobało mi się twoje zachowanie” , „Jest bardzo nie zadowolona z twojego zachowania”, „Nie rób tak więcej”, „” Przestań”,” Ja mam inne zdanie” Złość ma granice. – nie przekracza granic szacunku do drugiego człowieka….
Złość dobrze jest połączyć z szacunkiem np. złoszczę się, mówię o niej ale nie podnoszę głosu…
Złość to tak naprawdę „miłość do samego siebie” .
Czy matka tę niewykrzyczaną złość mogła przelewać na relację z synem?
Złości, żeby wyrazić nie trzeba wykrzyczeć… 😁 Wystarczy powiedzieć… o niej… już sam fakt, że powiemy o niej i że druga osoba ma świadomość daje ulgę….
Trudno mi to ocenić, prawdopodobnie mogła, ale na pewno nie robiła tego świadomie….
Wystarczy, że człowieka coś po złości w pracy, popsuje się samochód, brakuje pieniędzy… kredyty… Przychodzi do domu dziecko ma lekcje nie odrobione… I taka osoba o byle głupotę dostaje ataku szału… Ale dziecko nie wie, że to nie onie chodzi, i myśli, że ono jest wszystkiemu winę, źle, niedobre, bezwartościowe, nie zasługuje na nic dobrego….
Do swego ojca miała sporo pretensji i żalu.
Myślę jakby poszła na terapię, opowiedziała o tym co przeżyła, wyraziła złość, oburzenie.. Byłaby innym człowiekiem, inaczej by się zachowywała…. Nie odzywały by się te stare emocje, bo ona by je uwolniła….
Ludzie stanowczy, łagodni nie mają problemów ze złością, bo wyrażają ją na bieżąco i do WŁAŚCIWEJ osoby i w konkretnej SYTUACJI..
Mąż był rozczarowaniem.
TO niemożliwe… Każdy człowiek ma określone zalety i wady…. Raczej przestał spełniać preferencje. A może za duże wymagania…
„przyzwolenia na słabość emocjonalną u dziecka”
Raczej nie słabość, tylko potrzeby emocjonalne….
Np. potrzebę szacunku, akceptacji, zrozumienia, uznania, podziwu, przynależności, bycia kim ważnym…
Może „karała” mnie za niedostępność emocjonalną tych dwóch ważnych mężczyzn w jej życiu?
A jak szanowała samą siebie, jak liczyła się ze swoim zdaniem, uczuciami… Czy lubiła siebie, jak siebie oceniała…. To jakim jest się dla innych pokazuje jakim dla siebie…
Pod złościa może być ukryty lęk… boję się bliskości, bo nie wiem jak się zachować więc zaatakuje….
Albo smutek…
Ja akurat ma inaczej, jak się po złoszczę, to robię się smutny…
Chowam złość w sobie, ukrywam, a na zewnacz pokazuje smutek… że mi coś nie pasuje…
Złość ma kierunek na zewnacz zmusza do działania – zlikwidować zagrozenie, smutek – waga kieruje się do srodka – zaopiekuj się sobą…
Gniew gniewowi nigdy nie jest równy są jeszcze pewne „niuanse”
Trzeba patrzy o co nam tak naprawdę „chodzi”, bo może to nie złość, a np niezadowolenie….
I tu potrzebne jest „koło uczyć”….
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.