Sir,
Jestem w podobnej sytuacji jak Ty: moja partnerka jest DDD. W moim przypadku kluczowa sprawa było rozpoczęcie terapii przez nia. Jak dotad była to terapia indywidualna. W pierwszym spotkaniu na jej życzenie uczestniczyłem, ponieważ ona nie potrafiła samodzielnie otworzyć sie przed terapeuta.
W czasie po¼niejszych sesji bylem zapraszany na ostatnie kilka minut spotkania, żeby rozumieć w jakim miejscu terapii jesteśmy, jaka powinna byc moja rola, no i wreszcie zadać ewentualne pytania, ktore mi sie nasuwały.
Bardzo pomogła mi letura "Toksycznych rodzicow" Suzan Forward. Polecam. Nauczyłem się rozumieć, że wiele z jej reakcji i zachowan nie jest wymierzone we mnie, tylko jest wynikiem wyrobionych odruchow.
Bardzo ważne dla niej jest poczucie, że ja kocham i AKCEPTUJE. Staram się jej dawać bezwarunkowa akceptację, ponieważ według niej własnie akceptacji ze strony rodzicow najbardziej zawsze pragnęła.
Sa chwile lepsze i gorsze. W tych lepszych zupełnie zapominamy, że ona jeszcze niedawno żyła w tak toksycznym środowisku. W tych gorszych koszmary powracaja… Potrafi zupełnie normalnie komunikować się ze wszystkimi, poza członkami swojej najbliższej rodziny, a w szczegolności matki, bedacej ¼rodłem toksycznych zachowan.
Wiele by mozna napisać. Szukam w sieci informacji, ktore pomoga mi coraz lepiej rozumieć problem. Szukam tez kontaktow z osobami, ktorych partnerzy sa DDD/DDA, jak rownież ewentualnej grupy wsparcia dla niej w Poznaniu, lub chętnych zainteresowanych założeniem grupy wsparcia.
Jeśli chcesz się ze mna skontaktowac bezposrednio, to pisz: poznanDDD@op.pl
Pozdrwiam,
Marcin
