Czuję sie podobnie do ciebie. Jestem wyobcowana. Dokładnie nie wiem jak to się stało, ale to moja wina. Mam w sobie coś takiego że zawsze zostaje sama. Wychowywałam się bez ojca. odszedł od mamy jak miałam rok. Mama jest i była zawsze dla mnie dobra i bardzo mnie kocha. Ale była nadopiekuncza. To spowodowało że probowałam się uwolnić. W okresie liceum brałam narkotyki i robiła rożne głupie rzeczy. Szukałam miłości jak opętana, bezwzględu na wszystko. Ale w tamtym czasie miałam 2 przyjaciołki, znajomych.
W koncu się opamiętałam. Dostałam się na studia, byłam raczej grzeczna, mieszkałam z mama. Nie mogłam pozwolić żeby wydało się co złego robiłam, mama by się załamała. Poznałam Daniela, nareszcie znalazłam miłość. Teraz mam 25 lat, jestem historykiem. Mieszkam z nim już prawie rok. Ale nie mam przyjaciol. Już na studiach ich nie miałam. Nie mam pracy. Nie mogę znieść mojego życia. Męczę się i zadręczam swoimi myślami, kręcę się wkołko. Daniel jest kochany ale on idzie do pracy a ja zostaje sama. Nie mam z kim porozmawiać. Boję się że go stracę,że coś mu się stanie.
Chciałabym mieć pracę ale już 10 miesięcy jej szukam i nic.
Pragnę uciec gdzieś, spojrzeć na moje życie z innej perspektywy ale nie potrafię. Mam wrażenie że nie mam po co wstawać z łożka. Powinnam wziaśc się w garść ale nie widzę celu przed soba. Celu ktory ma szansę na spełnienie.
Zupełnie nie wiem jak mam zmienić sposob swojego myślenia.
Nie mogę już ze soba wytrzymać.
