Dzięki za ten temat :rolleyes: Jestem po pierwszym spotkaniu z terapeuta (spać nie mogę, myślę) i na starcie padło pytanie o zwiazki :unsure: Jak zawsze, ta kwestia spowodowała, że spanikowałam wewnatrz. O ile o innych sprawach mogę mowić nawet dość swobodnie, to jest nie do przejścia. Nigdy z nikim nie byłam, nie jestem rozchwytywana, ale jak juz ktoś chciał sie do mnie zbliżyć, to uciekalam, nawet jeśli tez byłam zainteresowana.
Ja też się masturbuję, (swoja droga to też okropne slowo), ale nie mam z tego powodu żadnych rozterek religijnych, nie jestem w stanie mysleć o tym w kategoriach grzechu i ogni piekielnych za karę. Mysle sobie, że to po prostu dość smutne, że nie mogę zaspokajać swoich potrzeb w jakiś bardziej wartościowy sposob:(, dlatego też robię to coraz rzadziej. Chyba nie chodzi o sama czynność, tylko, co się za tym kryje. Tak jak mowia niektorzy o piciu (wybaczcie, ale tak mi sie skojarzyło): że nie powinno się pić na smutno.
Fajnie, Piter, że sie odważyleś zaczać temat. 🙂 Te "wstydy" sa chyba najważniejsze. Boję się, że będę w rozmowie z terapeuta klecić piekne słowka o tym, jakim to ja byłam samotnym dzieckiem, a to, co najważniejsze pozostanie nietknięte. W ogole się boję, że będzie mi zawsze ¼le, ale to już inna sprawa.
Pozdrawiam tych najsmutniejszych 😉
