-
Cześć
czy ktoś był z Was na indywidualnej terapii dla DDA w ośrodku terapii uzależnień (w sensie w ośrodku państwowym a nie u terapeuty prywatnego)?
jak to u Was wyglądało? ja zapisałam się w lutym, miałam pierwsze spotkanie z jednym panem, któremu powiedziałam co i jak, postawił mi diagnozę PTSD, ale nie pasowało mi się z nim spotykać bo miał niepasujące mi godziny pracy. Zapisałam się więc do kogoś innego, na spotkanie czekałam miesiąc, później kolejny miesiąc, później miałam 3 pod rząd tydzień po tygodniu a teraz kolejne dopiero za 1,5 miesiąca.
Nie lubię metafor i abstrakcyjnego opisywania rzeczywistości, ale ktoś gdzieś powiedział czy napisał że jak się pójdzie na terapię i zacznie mówić głośno o tym co siedziało w człowieku i o tym o czym nikomu się nigdy nie mówiło to tak jakby rozdrapać rany i pozostawić je takie sączące się i dokładnie tak się właśnie czuję.
Czuję się bardzo źle odkąd poszłam na terapię, czy ktoś z Was tak miał? Przed terapią było niby wszystko ok, funkcjonowałam sobie te x lat absolutnie bezemocjonalnie a teraz jakby coś się dziwnego we mnie działo co sprawia że jest mi mega źle. To nie jest złe samopoczucie psychiczne ani dołek tylko jakby emocjonalne, sama nie wiem jak to opisać, nigdy wcześniej nie doświadczyłam takiego stanu, zawsze uważałam się za twardą babę a czuję się totalnie poskładana. Nie mam ochoty nikogo widzieć ani z nikim się spotykać, mam ochotę leżeć na łóżku i gapić się w sufit a tak naprawdę to najchętniej wyjechałabym sama w te przysłowiowe Bieszczady i wracała tylko na te 50 minut terapii. W sumie ostatnio ciągle łażę po lesie, nie mogę sobie miejsca znaleźć. Na dodatek dostałam dziś telefon ze znowu mi się kolejne spotkanie przesuwa o kolejne 2 tygodnie a terapeuta nawet nie pamięta mojego imienia po 4 sesjach czyli 4 wspólnie spędzonych godzinach i w ogóle jakby mu nie zależało i miał w dupie i czuję od niego totalną oschłość. Mam ochotę strzelić sobie w łeb. Potrzebuję terapeuty, potrzebuję pogadać bo tyle się we mnie dzieje odkąd jestem w terapii ile nie działo się chyba odkąd żyję. Miał tak ktoś? Jakieś rady, spostrzeżenia, słowo otuchy? Co mam robić?
Z Zielonej Góry.
mogłabym chodzić na terapię grupową ale mam wrażenie że tylko wtedy kiedy nie musiałabym nic mówić. Mam ogólnie problemy w kontaktach z innymi, jestem bardzo zamknięta w sobie. W innym poście widzę (Twoją?) odpowiedź, że na terapii grupowej nie trzeba się wypowiadać ale zastanawia mnie czy taka terapia bez mojego czynnego udziału mogłaby mi cokolwiek dać.
Nie czuję się najlepiej:( czuję się dziwnie, tak jak nigdy przedtem.
Mówiłam terapeucie że nie lubię ciszy, w sumie tyle powiedziałam, czekam na kolejne spotkanie i mam zamiar rozwinąć ten temat. Terapeuta powiedział, że cisza jest ok i że można sobie czasami posiedzieć w ciszy i nic złego się nie dzieje. Mam taki obraz w głowie, że jeżeli spotkałabym się z kimś po to żeby sobie popatrzeć na gwiazdy w nocy, to wtedy nie stresowałabym się tą ciszą w ogóle, bo spotkałabym się z tą osobą w innym celu niż rozmowa. Jestem na początku terapii i sama terapia, sama obecność terapeuty i sam fakt, że idę tam rozmawiać jest dla mnie stresujący. Druga sesja terapeutyczna była dla mnie jedną z trzech najbardziej stresujących chwil w życiu (poza obroną pracy magisterskiej i egzaminem na prawo jazdy;)), bo wiedziałam, że nie dość, że będę musiała mówić, to jeszcze o rzeczach, o których nigdy nikomu wcześniej nie mówiłam i o rzeczach, które mnie bardzo bolą.
Na ostatniej sesji siedzieliśmy w ciszy jakieś 10 minut. Chciało mi się uciekać. Słyszałam, że czasami w terapii terapeuta celowo nic nie mówi (mój w ogóle jest małomówny), żeby dać podopiecznemu czas do namysłu, ale ja wtedy nie myślę. Głupie uczucie strasznie, jakbym miała próżnię między uszami;) no po prostu pusto jak w dzbanie, a jeszcze z każdą chwilą jestem coraz bardziej zła na siebie i coraz bardziej smutna bo oskarżam się sama o to co się dzieje. Nie patrzyłam wtedy na terapeutę, wyobrażałam sobie, ze go tam nie ma i że jestem sama w pomieszczeniu, żeby mi jakakolwiek myśl przyszła do głowy. Bo mam normalny flow myśli tylko wtedy jak jestem sama. No i oczywiście jak stamtąd wyszłam, to myśli popłynęły.
To że jestem beznadziejna powiedziała mi osoba, na której bardzo mi zależało. Ta głupia, beznadziejna pustka dopada mnie w rozmowach z praktycznie każdym mężczyzną lub z osobą, na której mi zależy – im bardziej mi zależy, tym mam większą pustkę w głowie. Small talk jest dla mnie jak rocket science, paraliżuje mnie kiedy jestem w pracy w kuchni i dosiada się do mnie mój szef czy inna osoba, muszę się wtedy maksymalnie wysilać w rozmowie. Z tego powodu nie spotykam się z ludźmi jeden na jeden, jeżeli już, to w grupie. Niestety w rozmowie jeden na jeden jestem świetna po pijaku, mogę wtedy gadać do rana. Z tym, że nie piję jakiś czas (nie jestem uzależniona), więc rozmowy do rana też się skończyły. Wiem o tym, że ludzie czują mój stres, chęć zakończenia rozmowy i ucieczki, wiem że widać mój dystans, ale nie umiem tego „usunąć”.
Może źle się wyraziłam, nie sądzę, że ludzie myślą że będę ich „zabawiać” rozmową, ale jeżeli już się z kimś spotykam (nie mówię o randkach, nie byłam, nie wiem, nie znam się, nie orientuję się;)), to dobrze byłoby coś mówić.
Myślę że możesz mieć rację, że boję się bycia ocenioną, ale nie wiem dokładnie. Nie wiem co czuję poza stresem, który mi te myśli blokuje. W ogóle stres i zdenerwowanie to emocje, które czuję najczęściej i w sumie jedyne emocje, o których mogę powiedzieć, że wiem, że je czuję.
Mam niską samoocenę, chociaż staram się to ukryć najbardziej jak mogę w życiu codziennym, obecnie chyba tylko terapeuta o tym wie, więc nie sądzę, żeby ktoś mógłby mnie cenić za jakieś cechy.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.