-
Mam wrażenie że nie mam właśnie wpływu na to, jakimi znajomymi się otaczam. Jest grupa ludzi, którzy są wokół mnie od połowy mojego życia. Ciągle piją alkohol, nie pamiętam spotkania bez alkoholu. Nie podoba mi się ich zachowanie i podejście do innych, słyszałam wielokrotnie jak „dla żartu” nazywają kogoś debilem albo frajerem. Jak ktoś z jakiegoś powodu nie pije, to mają wręcz pretensje, widać, że czują się źle w otoczeniu kogoś, kto nie pije. Ale jak ich porzucę, to zostanę całkiem sama.
Moim problemem jest też to, że nie potrafię utrzymywać normalnych relacji. Albo za mocno angażuję się emocjonalnie, do tego stopnia, że dałabym się za kogoś zabić (oczywiście zawsze bez wzajemności), albo nie czuję emocji w ogóle, relacja jest płytka do tego stopnia, że (wczoraj o tym rozmyślałam i sobie to uświadomiłam) nie miałabym najmniejszego problemu z porzuceniem każdej jednej osoby, którą znam i nie odezwaniem się do niej już nigdy do końca życia. Nie zabolałoby mnie to w najmniejszym stopniu, co dowodzi, że nie jestem absolutnie zaangażowana w to emocjonalnie, bo nie potrafię, albo nie umiem, albo nie chcę, albo się boję, sama nie wiem.
„Warto spróbować ich poszukać” – słyszałam ten frazes wielokrotnie, zwłaszcza w kontekście partnera – „poszukaj sobie chłopaka”. W moim słowniku nie ma takich słów. Nie można sobie kogoś „poszukać”, bo nie ma na świecie sklepu z ludźmi, gdzie mogę sobie wejść, z całego spektrum ludzi do wyboru zdjąć z półki tego kto mi się spodoba i wziąć go do domu. Po prostu nie wiem co to znaczy i nie wiem jak to się robi. Pomimo tego, że mam absolutną awersję do mężczyzn i nie mam ochoty nawet z żadnym rozmawiać twarzą w twarz, kiedyś zupełnie wbrew sobie i totalnie na siłę, pod wpływem nacisków ze strony bliskich, postanowiłam, że zrobię sobie profil na profilu randkowym. Nawet wrzuciłam zdjęcie. Odezwało się kilku facetów 30 lat starszych ode mnie.
Ludzi nie można „szukać”, albo się ich poznaje gdzieś przypadkowo, albo nie.
Hej:) ja mam terapię indywidualną więc siłą rzeczy muszę coś mówić, w sumie głównie ja muszę mówić, jak nie mówię to jest cisza i chce mi się uciekać. Obiecałam sobie, że jak cisza potrwa dłużej niż minutę to powiem że chcę kończyć i sobie pójdę do domu. 1,5 miesiąca prawie minęło, w przyszłym tygodniu w końcu mam kolejną sesję. Nie mogę się doczekać, chociaż przez ten czas od ostatniego spotkania miałam milion różnych przemyśleń, którymi chciałam podzielić się z moją nieobecną terapeutką i pewnie większości już nie będę pamiętać.
Nie wiem czy moja terapeutka mnie rozumie. Jak jej powiedziałam o tym gorszym samopoczuciu i dziwnych emocjach to mi powiedziała że kobiety powinny czuć emocje. Ale ja ich nie czuję dlatego że jestem kobietą, tylko dlatego, że zaczęłam mówić o tym, co we mnie siedziało długimi latami i co wcześniej ze mnie nigdy nie wyszło – tego jej już nie powiedziałam;)
Pozdrawiam
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.