Nie chcę wchodzić w dyskusję na temat psychoanalizy mojej osoby, bo to wymaga od drugiej strony znajomości czegoś więcej, niż tylko obrazu wyłaniającego się z jednego posta na forum. Ale do jednego wpisu się odniosę, bo rozwieje wiele wątpliwości.
„Czytam, że jesteś wstanie dla tej strategii poświęcić sporo energii czy wkładając tą samą energię w inną strategię np. poznawanie, rozmowa, randkowanie nie uważasz, że Twoje cele będą bardziej skuteczne?”
Jestem człowiekiem którego patologia w domu i w szkole doprowadziła do silnej fobii społecznej. Ponad 5 lat jadę na SSRI, żeby w ogóle jakoś funkcjonować. Kiedyś próbowałem spotykać się z ludźmi, chodzić na randki, rozmawiać. Jeszcze zanim zacząłem leczenie, to było dopiero poświęcanie energii, istne skakanie w ogień. Ale co zrobić, jak człowiek tak tęsknił. Poza tym, wtedy serio myślałem że spotkam się z jedną, drugą, trzecią osobą, pogadamy miło spędzimy czas i coś fajnego z tego wyjdzie. Nie wiem może za szybko się z tej tęsknoty angażowałem, może za bardzo było widać po mnie stres, albo zbyt bałem się przekroczyć granicę przyjaźń-coś więcej, bojąc się odrzucenia. Wygląd raczej nie był problemem, podobnie jak inteligencja. Kto mnie zna prawie zawsze dziwi się dlaczego nie mam dziewczyny.
Napisałem na początku, że nie chodzi mi o znajomość na gruncie seksualnym czy związki. Ale wcale nie miałem na myśli że tego nie chcę, albo że będę uciekał gdyby zaczęło się to rozwijać w coś więcej. Po prostu nie chcę żeby to brzmiało jakoś desperacko, albo żebym był odebrany jak jakiś napaleniec który szuka gdzie by tu sobie zaru**ać, bo tak nie jest. Ja mam swoje życie, własny świat, marzenia które spełniam, na tyle na ile potrafię. Pracuję i myślę o założeniu firmy. Ale co zrobić jak nawet gdy staję na głowie nie jestem szczęśliwy. Są chwile wielkiej radości, jak choćby zakup wymarzonego samochodu, ale z drugiej strony nie można mieć nawet chwili wolnego czasu, bo wraca ta zżerająca tęsknota i pustka.
Nic nie poradzę, taki już jestem. Może są w tym jakieś skrzywienia spowodowane takimi a nie innymi doświadczeniami w życiu, a może to normalne dla człowieka który 30 lat swojego życia był sam. To nie kwestia braku poczucia własnej wartości, ale potrzeby bliskości drugiego człowieka, którą chyba każdy odczuwa, nie tylko osoby z trudną przeszłością.
