-
Cześć,
Maz zlozyl pozew o rozwód (wg tego co mowi, jeszcze nie dostałam pozwu).
Jest mi bardzo przykro, bo byliśmy razem 8 lat, dla mnie to kawal czasu i to za dluga i za powazna relacja, by tak latwo ją zakonczyc. Co prawda nie była to relacja zdrowa, tylko toksyczna i przemocowa, ale i tak nie mogę jej przeboleć.
Ja nie czuję, że to jest jednoznacznie zły człowiek, mam do niego sprzeczne uczucia, dużo złego zrobil, ale darzę go jakimś uczuciem.
Dlatego tak ciężko mi odżalowac stratę… Mamy też dziecko, synka, 7 lat.
Zamieszkaliśmy na początku u rodziny męża, bo nie mieliśmy pieniędzy, a ja pracy. To było jedyne wyjście, żeby być razem. Myślę, że oboje się bardzo kochaliśmy- przynajmniej mąż tak deklaruje, a ja mówię za siebie, ze tak, bardzo go pokochałam, choć z czasem, bo na początku naszej znajomosci nie chciałam z nim byc, widziałam że dużo manipuluje i to mnie odstraszyło.
Mimo to udało mu się wciągnąć mnie ponownie do relacji no i zostaliśmy parą, głównie dzięki jego naciskom.
Jak zamieszkaliśmy u jego rodziny na początku było dobrze (bo byliśmy zakochani, świeżo po ślubie), a potem zaczął się mój horror.
Maz twierdzi, że jego też… Tyle że będziecie znać relację z mojej strony.
Zaczęliśmy się potwornie kłócić, on się ode mnie izolował i uciekał, ja na niego napieralam, bo chciałam bliskości itd.
Mam problemy z gniewem, z panowaniem nad złością.W złości potrafię wyzwać ludzi pd najgorszych, wszystkimi możliwymi epitetami.
Wyzywalam też jego rodzinę, zwłaszcza rodziców. Może mi się nie zdziwicie czemu….
Otóż oni stosowali na mnie przemoc psychiczna, dyskredytację mojej osoby, wysmiewali się ze mnie, krytykowali, kontrolowali całe nasze małżeństwo, bylam na ich celowniku.
Cały czas kierowali mężem, jak ma postępować w tym małżeństwie, także a raczej przede wszystkim wobec mnie.
Jak mezowi jeszcze na mnie zależało, wymuszałam na nim, by z nimi rozmawial. Zawsze go to kosztowało wiele stresu i unikał tego.
W końcu się wyprowadziłam.Maz wcale nie dążył, bym wróciła, zważa na to, że mamy dziecko i ono nas bardzo kocha (jest bardzo wrażliwym chłopcem).
Maz zaprzecza, że kierują nim rodzice.
Właściwie wszystkiemu, co mówię zaprzecza. Także argumentami na pewno go nie naklonie do powrotu
Żyliśmy w takim zawieszeniu 1.5 roku.
Ja przez ten czas, gdy mąż przychodził do mieszkania, w którym mieszkam z synem widzieć się z nim, wyrzucałam na niego wszystkie swoje złe emodje, swoją złość.
On chyba nie wie, skąd one się biorą.. myśli że to z powodu choroby psychicznej ja dostaje takich histerii.
Płaczę, histeryzuję, czasem go desperacko zatrzymywałam w drzwiach.
Wiem, że to żałosne, ale wiecie doskonale czemu tak robiłam- powodu lęku przed odrzuceniem.
Maz mysli, że to dlatego że mi na nim tak zalezy, podbudowywal się tym z bratem.
On na nasze spotkania zaczął brata przyprowadzać, bym nie zaczela swoich ataków na niego, gdy wchodzi.
Dlaczego mam do niego tako żal?
Dlatego, że mam wrażenie, że on się mną bawi.
Jeszcze podczas tej separacji, wielokrotnie wspolzylismy, on potrafił po 2 dniach od tego, powiedzieć ze chce rozwodu. Czułam się oszukana, upokarzana tym, wykorzystywana. Teraz już z nim tego nie robię, ale myślałam po prostu że dla niego coś to znaczy, przecież byliśmy razem wiele lat, mieszkaliśmy razem 4.
Maz spędzał też czas ze mną i synkiem, jak twierdzi po to, by nie było mi przykro, ale on mówi tak roznie, że nie wiem co jest prawda, a co nie. Pytałam, czy tylko dlatego, to czasem mówi, że jemu wtedy też jest miło i ma namiastkę rodziny. Rozumiecie coś z tego?
Ta relacja jest jak rollercoaster, on zmienia do mnie stosunek, nie wiem od czego to zależy, ja wtedy jestem cala rozhuśtana, rozchwiana.
Pytałam go wielokrotnie, czy mnie kocha, mówił często że nie, ale jednocześnie on się w jakiś sposób o nas troszczy, przesyła nam pieniądze (inaczej za bardzo nie umie), czasem jak ma lepszy humor, to się do mnie zbliża (tak emocjonalnie lekko też, ale jest bardzo na dystans). Udzielał mi na to różnych odpowiedzi, że nie chce ze mną być i mnie nie kocha, ale często też mówił że nie wie, czy mnie kocha.
Wydaje mi się, że to drugie jest bliżej prawdy, ale może się oszukuję.
Często też mówi mi, abym poszukała kogoś dobrego, lepszego , jednocześnie wyczuwam zazdrość o mnie, jak o tum mowi, widać że mu przykro jest, że nie jest do końca z tym pogodzony.
Wiem, że nie jestem mu całkiem obojętna, ale jednocześnie nie decyduje się ze mną żyć.
Jego rodzina mnie nienawidzi, nie akceptuje – niestety cala. On jest z nimi bardzo związany.
Szkoda, ze nie umiał nigdy tego wszystkiego rozdzielić- mógłby żyć ze mną żyć i synem, bo to my jesteśmy teraz jego rodzina, a ich odwiedzać.. nie zabronilabym mu tego (on mnie ma za zaborczą).
On tak nie chciał. Chciał, abyśmy mieszkali tam wszyscy razem, z jego rodziną, choć wiedział, ze tam cierpię. Wręcz mnie do tego przymuszał.
Nawet, gdy mieliśmy już lepsze możliwości finansowe.
Jego matka mnie nie znosi, manipuluje nim bardzo, żeby miał zły obraz mnie – ja nie mam nałogów, nie zdradziłam też go nigdy, ale ona i tak wynalazła moje braki , a najbardziej to chyba to, że jestem „zaburzona”/chora.
On też mnie nie zdradził, mimo iż 1.5 roku już nie jesteśmy razem, tzn. Osobno mieszkamy. Tak przynajmniej twierdzi, a ja mam intuicję że też tak jest, może jestem strasznie naiwna, trudno. Wiem, że on pije alkohol, prawie codziennie.
On nie chce opuścić swojej rodziny i się jej przeciwstawić.
Mówi, że w relacji ze mną jest cierpienie i dlatego nie chce jej ( moje chore emocje, ale one wiaza się właśnie z tym jak on mnie traktuje i jego rodzina – całkowicie mnie ignorują, nie liczą sie ze mną, a gdy próbowałam się im postawić, śmiali mi się w twarz, a Maz potem ich przepraszał, że awantury im robię.
Ja go w jakiś sposób kocham, ale nie mogę tak żyć dłużej, jestem jeszcze mloda.
On chce zakończyć to cierpienie rozwodem, ale zastanawiam się, jak on może nie rozumieć tego, co ja mu piszę ? Przecież dokładnie mu opisuję, co czuję i dlaczego się tak zachowuję.
Piszę mu przykre rzeczy na temat jego i jego rodziny, to prawda, ale prawdziwe. A on nazywa mówi, że przez to cierpi.
On cierpi ? A co ja mam powiedzieć?
Zostałam sama z dzieckiem, wychowuje syna właściwie od urodzenia, bo mąż nie za bardzo się do tego garnął, a jego matka tylko wtedy gdy miała akurat kaprys, bym przyprowadziła wnuka.
Oni nawet ze mną nie rozmawiają- wszystko załatwiają jego rękoma, także spotkania z wnukiem. Mnie od 1.5 roku olewają, jakbym umarła.
Ja już sobie z tym wszystkim nie radzę, dlatego tak wybucham.
Matka i brat go umacniają w przekonaniu, że jestem świrnięta, że będzie do końca życia ze mną cierpiał, że ma jedno życie, że po rozwodzie trochę pocierpi, a potem nasz relacje się polepsza.
On w to uwierzył, a jak pisze, wyrzucam na niego negatywne emocje, bo mnie rani. Prosiłam, żeby przestał, ale to nie skutkuje, więc moja frustracja rośnie.
Jest mi przykro z powodu pozwu rozwodowego, bo chciałam to jeszcze naprawić, a on mówi że już nie chce.
Jednocześnie czasem jego zachowania wskazują, że coś do mnie czuje.
Nie wiem, co mam zrobić, zgodzić się na rozwod ?
Opisać w Sądzie, jak nasze pożycie wyglądało?
On by chciał oczywiście po cichu się rozwieść, żeby nie ciągnąć tego i nie przechodzić stresu.
Ale dla mnie to niesprawiedliwe- za dużo cierpienia przeszłam, bym to miala ukrywać.
Od razu mowie, bo wiem że zaproponujecie terapię- terapia z nim to tylko ponowne odtwarzanie cierpienia, on manipuluje terapeutami, a że jest wtedy spokojniejszy i zrównoważony, a ja cala napięta i zestresowana, wręcz krzycząca, mają go za ofiarę przemocy , a nie odwrotnie. Jak poznaliśmy osobę, terapeutę, który na te gierki się nie nabierał, a starał się być obiektywny, bo oboje zawiniliśmy, to mąż już nie chce, ze juz mu się odechcialo, że już chce to zakończyć. Boli mnie to, bo właśnie ten człowiek mógł nam pomóc. Maz sabotuje proces terapii, póki mówiono tam o mnie źle, chodził chętnie, bo czuł się ofiarą. Gdy tylko ktoś go skrytykował, nie radził sobie i potem wyładowywał na mnie swój gniew. Boli mnie to, bo narobił mi nadziei – próbowaliśmy z wieloma terapeutami, ale to ja rezygnowałam, bo nie mogłam znieść, jak on mnie tam przedstawia, a terapeutki mu wierzą bezkrytycznie, wręcz mnie atakowały- pani jest zaburzona, pani maz płakał przez panią… Ja po tych terapiach czułam jeszcze większą złość.
Czy myślicie, że faktycznie chodzi o moje emocje i dlatego on nie chce ze mną być, bo boi się, że będę takie napady miała co jakiś czas, czy bardziej chodzi o to, że chce zostać z rodziną?
Dlaczego on boi się i nie chce się im postawić?
Co by się musiało zdarzyć, by on chciał takiej terapii i przyjął prawdę o sobie, ze też coś wniósł negatywnego do tej relacji I też mogłam cierpieć przez niego? Czy to w ogóle możliwe?
Co mam zrobić, odpuścić mu, opłakać tę relację? Widzicie po moim wpisie, że była dla mnie cenna, bardzo ważna i szczerze go kochałam. Nie rozumiem, dlaczego on tak postępuje, jednocześnie nie rozwodzil się ze mną tyle czasu.
Hej, ja napisałam, że mąż myśli, że jak ja mam histerię i napady złości, to to jest choroba psychiczna.
A ja nie wiem, czemu on i jego rodzina tak to postrzega, to że ktoś w chwilach naprawdę silnego stresu, albo gdy go coś boli, nie panuje nad sobą, nie znaczy, że jest chory.
Nie pisałam nic , że jestem chora i mam diagnozę.
Masz rację, naszemu dziecku na pewno jest trudno. Dlatego chodzimy do psychologa w dwójkę, a on ma to w dupie mam wrażenie, nigdy nie zagaduje o to.
Ja męża w ogóle nie rozumiem i w tym rzecz. Nie rozumiem, czemu się tak odsuwa, aż do takiego stopnia, czemu nie chce z nami mieszkać.
Pomyślałam, że skoro straszy mnie co jakiś czas pozwem, a go nie składa, to może jednak coś tam mnie kocha. Tyle razy już mnie nim szantażowal, właściwie od kilku lat. Żeby to nie było tak, że on na piśmie ma żonę, oficjalnie, a nieoficjalnie sobie mnie zdradza od lat, a ja frajerka jeszcze się czymś ludzę…
Ja rozumiem, że on sobie nie radzi, że te emocje wywalam bezpośrednio do niego, ale z drugiej strony – ja żyję w strasznych toksynach. Może go kocham, a może tylko jestem uzależniona od niego. Toksyny te polegają na tym, że on nie rozmawia ze mną o mnie, tylko ze swoimi rodzicami o mnie, o moich zachowaniach, najgorszych problemach, słabościach, wadach. Wstydzę się tego okropnie, on mnie tym odziera z godności. Jak zaufać takiemu facetowi, który notorycznie przekracza moje granice ?
To nie jest fair, co on robi. Nie ma 15 lat. Komunikacja idzie przez jego rodziców , on zamiast problemy ze mną rozwiązywać ze mną, omawia je szeroko z matka.
Jego matka jest kontrolująca i nadopiekuńcza, mam wrażenie, ze go zawłaszczyła i go chroni.
Uważam też, że psuje związek.
Uważam też, że skoro zdecydował się kiedyś mnie poślubić, to powinien mnie wspierać, skoro mam ewidentne problemy z impulsywnością, a nie odsuwać się ode mnie i obgadywać , to napędza konflikt. On albo tego nie rozumie, albo ma to gdzieś.
Poza tym mowi mi przykre rzeczy, nie wiem, czy je realizuje, ale bardzo mnie nimi poniża- że chce poznać kogoś spokojnego, że będzie kiedyś z kimś innym, że na razie żadna go nie chce.
Co chce mi przez to powiedzieć?
Bo dla mnie to jest strasznie niedojrzałe i roszczeniowe podejście do związku- chcę być z kimś innym, bo Ty nie jesteś spokojna, przy Tobie czuję się źle i nie chcę tego znosić, mogę mieć inna, lepsza. Tak się czuję właśnie. I to nie jest mile uczucie, to ponizajace słyszeć takie teksty. Ja to widzę inaczej, skoro się kochaliśmy, to mieszkany razem, wspieramy się i skoro ktokolwiek z nas ma problem, to nie odsuwamy się od siebie, tylko wspieramy emocjonalnie w leczeniu.
Ja tego nie zrobiłam, nie odsunęłam się od niego, mimo iż ma on mnóstwo problemów, które wypiera i którym zaprzecza- z alkoholem, cierpi od lat na nerwicę, oczywiście nieleczona, bo cyt. On w to nie wierzy, że terapia cokolwiek pomoże, z agresja (nie kontroluje złości, agresję wyładowuje na mnie i na przedmiotach), z okazywanie uczuc, z emocjami (chyba ma je zablokowane), z matka której nie stawia granic i jest w zażyłym kontakcie. Tego jest więcej, ale opisałam najważniejsze.
I jak on to rozwiązuje? A no tak, że chodzi od terapeuty do terapeuty i nadaje na mnie, a one mu mówią, żeby dal sobie spokój, bo go niszczę (to tak w skrocie). Może też mnie kłamać, on naprawdę sporo kłamie.
Do tego jak wyżej, poniża mnie, sugerując że znajdzie kogoś „lepszego”, spokojniejszego. Nie wiem, czy po takich słowach powinnam jeszcze się łudzić nadzieją, czy raczej go pogonić.
Mówi też bardziej żałosne rzeczy np. A wiesz, że jakby inna dziewczyna podeszła i mnie całowała, też bym ją całował, jakby była taka ładna jak Ty?
Przecież to jest żałosne, myślę że powinnam po czymś takim sama złożyć pozew, bo on oprócz tych tekstów ma naprawdę dużo za uszami. Prawdę mówiąc każdy mi się stuka w głowę, czemu ja jeszcze sama nie złożyłam tego pozwu, on mnie ewidentnie nie szanuje.
Nie wiem, czemu on tego nie robi, nie wiemy, czy mnie zdradza, czy nie, czy traktuje na przeczekanie, aż w końcu go zechce ktoś „spokojny”… jeśli tak jest, jest mocno wyrachowany. A ja nie potrafię tego ocenić, nie siedzę w jego głowie. Na pewno nie traktuje mnie fair, to na pewno.
Oboje jesteśmy DDA, jak już zauważyliście.
Tyle, że z nim jest znacznie ciężej niż ze mną i generalnie ja wiem na rozum, że powinnam go pierwsza dawno temu zostawić.
Nie wiem po co on to ciągnie, jeśli jest jak podejrzewam, że się spotyka z innymi, a na papierze ma rodzinę, to jest to mega wyrachowane, wg mnie. Ja nie jestem aż tak zdesperowana, by to znosić. Nie wiemy jednak, czy tak jest. Niestety obawiam się, że jak zapytam, zaprzeczy, czy to prawda, czy nie. Więc się nie dowiem. On mieszka z rodzicami, ale to nie ma znaczenia, bo może gdzieś łazić przecież.
Z nim jest znacznie ciężej, bo ja nie zaprzeczam problemom i chcę się leczyć, czekam na terapię indywidualna, jestem już po grupowej, a niebawem mam też spotkania z psychologiem DDA (w klubie dla alkoholikow) – ja sama nie piję.
Problem też w tym, ze on wszelkie problemy zrzuca na mnie, jestem po prostu „nieodpowiednią kobietą”, najpiew był mną zauroczony (ale to dawno temu, póki nie wyprowadziłam się), teraz widzi wszystko co złe- dewaluacja ?
Wydaje mi się, że jakby miał mnie całkowicie gdzieś, to by już to zakończył. Czego on chce nie wiadomo.
Ja wiem, że nie chcę żyć z nieuczciwym gościem, a mam wątpliwości co do jego lojalności. Pamietam, że jak coś się psuło między nami, to zaczynał się rozglądać za innymi, przeglądać ich zdjęcia i marzyć o „lepszym zwiazku”.
Pamiętam też, że jak miałam z nim kiedyś przerwę, to od razu się zaczął logować na portalach randkowych, pisać do jakiś starych dziewczyn, z którymi miał kontakt. Dlatego boję się, że teraz też to robi, a przy moim lęku przed odrzuceniem, to nie jest mile, bo na podstawie jego wcześniejszych odpałów, mam lęki, że teraz to robi, a nawet więcej, a czemu ze mną nie kończy ostatecznie, nie wiem. Obawiam się, że to żadna miłość z jego strony, tylko ja chciałabym tak myśleć.
Wiem, że te zachowania są mocno niestabilne, ale to śmieszne, bo on widzi niestabilność głównie we mnie, u siebie nic nie widzi…
A i jeszcze na terapii się nauczył- wpędzasz mnie w winę! I tym się broni ciągle. Jego terapię trwają parę spotkan i są tylko o mnie, dziwię się ze psychologowie na to się godzą- może w tym też mnie kłamie…
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.