Witajcie! Jestem tu pierwszy raz. Trochę się boję i przejmuję, ale mam nadzieję, że znajdę tu wiele dla siebie:) Zapewne tak jak większośc tutaj mogę powiedzieć, że moje dzieciństwo było koszmarem. Taki prywatny, domowy Wietnam. Byłam parę lat temu na terapii w związku z DDA i innymi ciężkimi doświadczeniami. Bardzo mi to pomoglo, ale nie mam jeszcze porozwiązywanych wielu spraw.
Czytając cechy DDA wypisane tu płakałam jak bóbr, większość tyczy sie do mnie. Chyba najbardziej wzruszyło mnie zdanie o potrzebie zabawy, nadrobienia straconego dzieciństwa…
Teraz zmagam się z nałogiem jedzenia slodyczy, towarzyszyły mi one od zawsze we wszystkich ciężkich chwilach ratowały moje poczucie bezpieczeństwa. Dopiero od roku odstawiłam kompulsywne objadanie się słodyczami i staram się stawać twarzą w twarz z moimi uczuciami, co daje bardzo dobre efekty, ale wymaga baaardzo dużo pracy.
Jeżeli ktokolwiek mógłby podzielić się ze mną swoim doświadczeniem w tej dziedzinie, byłabym bardzo wdzięczna!
Edytowany przez: zielarka, w: 2007/07/09 11:09
