Cześć.
Od zawsze dobrze porozumiewałem się z osobami, które miały jakieś domowe problemy, mniejsze bądź większe. Ludzie Ci wydawali mi się bardziej wartościowi, szczerzy. Łatwiej było mi z nimi nawiązać kontakt. Plus osoby sporo starsze, ich jakoś też mniej się boję.
Ale jak rozpoznać kogoś, kto przezywał własne piekiełko? Sam przecież na pozór wyglądam normalnie, szczęśliwie.
Mój post tutaj zdaje się być aktem desperacji. Chciał bym po prostu poznać sympatyczną dziewczynę. Nie udaje mi się kompletnie zainicjować znajomości w realu, brak mi śmiałości. Sam spisuje siebie na straty, kwitując że przeciez nie zainteresował bym nikogo swoimi nieśmiałymi podchodami. ? A kiedy już wydaje mi się że do kogoś coś ?ten teges? boje się odrzucenia. Boje, że to nie to, że mógł bym się rozmyślić i zranić kogoś. Próbowałem poznać kogoś przez Internet, ale cykając się wrzucić swoje zdjęcie na awatar, szanse drastycznie maleją. A nie uważam się za słownego uwodziciela, niestety. ?
Lubię przebywać na wolnym powietrzu, letnie ciepłe wieczory. Jestem od nich chyba uzależniony. Od siedzenia w domu z resztą troche też. ? Lubię Rower, basen i wszystko co związane jest z szeroko pojętą sztuką, multimediami. Dobre kino, różnorodną muzykę i podróże. Co zabawne, lubię czytać książki, reportaże o patologicznych sytuacjach, zawsze utożsamiam się z bohaterami, jednocześnie mocno im kibicując. Mam 24 lata, pracuje i studiuje, mieszkam w Warszawie.
Ktoś czytając mój post może stwierdzić, że poszukiwanie drugiej połówki również po przejściach to recepta do kiepskiego związku. Ale wydaje mi się, że ludzie z bagażem doświadczeń bardziej doceniają niektóre rzeczy, szczególnie te drobne, pozornie mało istotne. Od 5 lat jestem sam, a zejście się z kimś kto nadaje na tych samych falach to moje największe marzenie. 🙂
Serdecznie pozdrawiam wszystkich dzielnych DDA, którzy przebrnęli przez cały post! 😀
gg: 533 268 05
