-
o wow. wyskoczylam z butow. tyle sie naczytalam w necie, ze terapeuci nie chca za zadne chiny przejscia na te druga strone z pacjentem. o wow. serio. skladam kopare z butow.
otoz u mnie jest inaczej niz u Ciebie. bo w koncu 3 miesiaca od terapii padly z jej ust slowa – ze moze przy mnie byc tak dlugo jak ja zechce, ale jako terapeuta, nie kolezanka ani przyjaciolka
takze poczulam sie wtedy jakbym dostala w twarz .bo nastapilo przeniesienie . i nie radze sobie z tym
szans nie mam zadnych jak widzisz . Ty miales wiecej szczescia, stary
Cześć, @adamus!
Fajnie wiedzieć, że u Ciebie OK :). Widać, jak wzrosła Ci pewność siebie i luz, i samoświadomość. Budujące tak usłyszeć od kogoś po jakimś czasie, że jest u Ciebie fajnie i nauczyłeś się szczerze mówić wprost, a jeszcze uczysz tego innych. Powodzenia! Coś pisałeś wcześniej o ślubie, z tego co pamiętam – życzę dobrej wspólnej drogi!
Cześć @elka15!
Zbierałam się, żeby napisać już dawno, ale akurat miałam ciemny moment. Oczywiście zawirowania w terapii:)
Nie wiem, czy dobrze myślę, bazuję na swoich doświadczeniach i lekturach, ale generalnie rodzaje przeniesienia i relacji z terapeutą są różne. Z tego, co pisał adamus, od razu mieli dualną relację – on jej coś naprawiał, załatwiał itd. Wydaje mi się, że zrobiła się u nich taka bardziej relacja jak dorosłego z nauczycielem np. języka obcego czy couchem, że mogli przejść na kumpelską bez większej szkody.
I to też była terapeutka w nurcie behawioralnym. Tu jest więcej rozwiązań, zadań, t. więcej może odsłonić i być bardziej na luzie. Chociaż też to oceniają po czasie jako nieprofesjonalne, nie zrobiło to jakiejś większej krzywdy. Akurat, szczęśliwie, w tym wypadku.
Trudno mi sobie wyobrazić taką relację z terapeutą np. czysto psychodynamicznym. Tu się dzieją bardzo delikatne procesy i przejście na relację dualną może wiele zniszczyć (i z reguły tak robi!). Też każdy ma inne przeniesienie – w zależności od stylu przywiązania i rodzaju ran z dzieciństwa (im głębsze, zwykle gorzej). Chodzi mi o to, żebyś nie porównywała się z adamusem, to jest wyjątkowa sytuacja. Zwykle to bardzo dobrze, że terapeuci chronią nas przed dalszą relacją, chociaż wydaje nam się, że bardzo byśmy jej chcieli.
Przede wszystkim w trakcie terapii rodzi się wewnętrzny głos, który jest po naszej stronie – taki wewnętrzny terapeuta. I dalsza relacja typu „człowiek-człowiek” taki głos niszczy, jego wyjątkowość i skupienie na naszym wnętrzu.
Po drugie, to relacja, w której uczymy się, że nasze potrzeby są najważniejsze. Jeśli wejdziesz w dalszą relację, gdzie t. nagle się wkurza i ma swoje potrzeby itd. – znowu się dowiadujesz, że musisz zajmować się innymi, nie sobą [czyli pewnie tak jak w domu z rodzicami]. To jest ogromne uproszczenie, ale tak w skrócie.
Poza tym jest duża nierównowaga – t. zna Twoje słabe punkty, a Ty prawie nic o nim nie wiesz. W kłótni, normalnej między równorzędnymi partnerami, on ma dużo silniejszą broń, może Cię w najczulszy punkt urazić. I to jest szok w porównaniu z tym, jaki opanowany i skupiony na Tobie był na sesji. I jeszcze ostatnia rzecz – zostawienie terapeuty na koniec procesu jest super mocną i potrzebną nauką tracenia. „Zostawienie” sobie tej relacji w innej formie też może uczyć, że zawsze jest jakiś sposób na obejście utraty. A tak nie jest.
A teraz wracam do Ciebie:)
otoz u mnie jest inaczej niz u Ciebie. bo w koncu 3 miesiaca od terapii padly z jej ust slowa – ze moze przy mnie byc tak dlugo jak ja zechce, ale jako terapeuta, nie kolezanka ani przyjaciolka
Świetnie, że terapeutka Ci wyznacza takie granice. To bardzo boli, wiem. Sama doświadczam tego na własnej skórze od trzech lat w swoim fotelu terapeutycznym. Też jestem bardzo przywiązana, ale niestety widzę, jak bardzo to ograniczenie (że t. to t. i koniec! żadnych przyjaźni!) dobrze jednak działa w moim życiu. Uczę się tych granic w terapii i potem lepiej funkcjonuję w życiu – stawiając swoje granice i nie wpierdzielając się tak nieświadomie w cudze.
takze poczulam sie wtedy jakbym dostala w twarz .bo nastapilo przeniesienie . i nie radze sobie z tym
No, domyślam się, jaki to musiało być nieprzyjemne dla Ciebie. Ja prostu przy tego typu odrzuceniach umieram z bólu.
Generalnie, moje przeniesienie spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Nie wiedziałam kompletnie co ze sobą zrobić. Umierałam, chodziłam po lasach 20 km dziennie, rozkminiając, nie spałam – to było tak silne. Nie wiedziałam, co się dzieje. Zapytałam przyjaciółki co zrobić (miała za sobą terapię), powiedziała to co adamus: bądź szczera sama ze sobą i z t. Powiedz, co czujesz. Nie uciekaj i nie ściemniaj (bo jak ściemniasz to to nie jest terapia, tylko modny ciuszek typu niby „chodzę na terapię”, ale nie robię prawdziwej roboty).
To mi bardzo pomogło. Zaczęłam stopniowo przynosić mojemu terapeucie wszystkie moje uczucia. To brzmi prosto, ale jest bardzo trudne. Zwłaszcza te skierowane do niego. 500 razy chciałam z terapii odejść – to byłby błąd. Jeśli masz t, z którą Ci kliknęło i masz przeniesienie – nie daj się lękowi. To tylko stare emocje kłębią się w Tobie i domagają uwagi. Najgorsze już się stało – w Twoim dzieciństwie. Teraz praca z t. pozwoli Ci to zobaczyć i ocenić, które mechanizmy sobie możesz sobie zostawić, już teraz świadomie, a które Ci szkodzą.
Generalnie łatwo się mówi… Moja tęsknota za t. powodowała (i nadal powoduje czasem), że dosłownie wyję. Płaczę. Myślę, że tego nie wytrzymam. Więc jeśli coś Ci to, co tu piszę, pomaga i chcesz pogadać – to ja bardzo chętnie poznałabym kogoś, kto ma podobnie.
Ratowała mnie quora – tam ludzie na ang. quorze też opisywali jak sobie radzą z przeniesieniem, jak reagują. Wtedy wiedziałam, że nie jestem sama „dziwna” (nikt, kogo znam, nie miał takiego „ssania” na terapii, dziwnie mi z tym było, ale internet mnie ośmielił i pokazał, że to jest ogólnie normalne, wyją moje niezaspokojone potrzeby i muszę po prostu przejść tę drogę i tyle, jeśli chcę sobie pomóc). Nie rezygnuj! Jeśli, chcesz, @elka, pogadać, dam Ci mojego mejla acidiosus[at]gmail.com.
W ogóle super, że się odezwałaś. Podoba mi się bardzo Twoja bezpośredniość, nie tak „bułka przez bibułkę”:D Bliskie mi to jest 🙂 Trzymaj się!
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.