Some1 poruszyłeś trzy różne problemy. Pierwszy to Twoja relacja z rodzicami. W tej kwestii uważam, że na pewnym etapie życia należy „odciąć mentalną pępowinę”, głównie dla własnego dobra. Bywa to czasem trudne i bolesne ze względu na chorą potrzebę niektórych rodziców do kontrolowania dziecka. Próbują temu zapobiec w przeróżny sposób: złością, szantażem emocjonalnym, wzbudzaniem litości, wbijaniem w poczucie winy. Myślę jednak, że trzeba to zrobić, żeby poczuć się w pełni niezależnym, wolnym człowiekiem. Jest to również chyba istotne ze względu na ogólnie pojętą przemijalność. Uważam, że osobom, które nie są uzależnione od drugiego człowiek, które pozostają również psychicznie odrębnym organizmem,łatwiej jest też pogodzić się z odejściem bliskiej osoby.
Drugim problemem jest Twoja relacja z żoną. W tej kwestii nie chcę się wypowiadać, bo to jest Twój związek i Wy sami powinniście rozwiązywać problemy. Jeżeli czujesz, że nie możesz dogadać się z żoną, może spróbujcie skorzystać z pomocy poradni małżeńskiej albo chociaż sam skontaktuj się z psychologiem.
Trzecim problemem jest relacja na linii Ty- żona-teściowie. W tej kwestii się wypowiadałam. Tutaj działałabym z dużą rozwagą. Z jednej strony stanowczo nie pozwalałabym na przekraczanie moich granic. Ja stosowałam czasem taktykę, wysłuchania, olania i zrobienia po swojemu. Mówiłam wprost, że wszelkie sprawy dotyczące syna i ich oczekiwań względem niego niech załatwiają sobie sami, bo ja nie będę ich pośrednikiem. Nigdy jednak nie wdałam się w jakąkolwiek awanturę. Mój związek podobnie jak Twój trwał dosyć długo, więc było sporo okazji do asertywnego bronienia swoich granic. Za swój sukces uważam, że mimo zakończenia związku rodzice partnera nadal darzą mnie szacunkiem i potrafimy od czasu do czasu ze sobą rozmawiać.
Uważam, że tak czy inaczej przydałaby się rozmowa z psychologiem. Dałabym sobie również czas na wyciszenie.
Pozdrawiam 🙂
