@Fenix:
Tyle rzeczy się dzieje, że już coraz bardziej mi się to wszystko rozmywa, ale póki jeszcze trochę pamiętam:
Moje przeprosiny były połączone z pokorą a nie z chęcią pozbycia się ciężaru z siebie. Uznałam, że potraktowałam Cię niesprawiedliwie.
Dziękuję, że mi wyjaśniłaś. Poczułem się z tym spokojniej i chodziło bardziej o to, że coś mówisz o sobie, a nie same przeprosiny. Ani przez chwilę nie miałem wrażenia, że coś chcesz ugrać na przepraszaniu, tylko nie miałem pojęcia co się w tobie dzieje i to mnie niepokoiło.
To była moja walka o siebie i prawo do odczuwania. I szczerze mówiąc 2wprzod1wtyl tak naprawdę dostrzegł istotę problemu i potrafił to nazwać. Dostrzegł po prostu moje cierpienie.
Jestem zadowolony, że miałaś z kim sobie pogadać tak, że czułaś się bezpiecznie, bo tak to rozumiem. Ale ja na początku też widziałem twoje cierpienie, tylko potem przestałem rozumieć co się u ciebie dzieje i do tej pory nie do końca wiem.
Odnośnie pierwszego. W mojej wypowiedzi zabrakło ? w moim odczuciu?.
Mnie zabrakło czegoś zupełnie innego – nazywania uczuć. Już chyba kiedyś pisałem jakie znam pułapki z komunikatami typu „ja”.
„Nie widzisz i nie skupiasz się” – to dla mnie interpretacja i ogólnik. Przecież nie wiesz co ktoś zauważył, a czego nie, i czy się skupiał czy nie, nie mówisz o żadnej pojedynczej sytuacji, do której można się odnieść. nie o to chodzi, że tak „nie wolno” czy coś, tylko pole do nieporozumień jest największe. Poczułem niepokój, złość i nieufność, choć to nawet nie było do mnie.
„W moim odczuciu nie widzisz i nie skupiasz się” – to jest dla mnie ten sam komunikat, tylko z dopiskiem na początku. Ani jednego uczucia tu nie słyszę, tylko poglądy, oceny itp., a w centrum jest druga osoba, czyli raczej komunikat typu „ty jesteś”, a nie „ja czuję”. Budzi to we mnie nadal nieufność i nie wiem o tobie ani trochę więcej.
Ja to sprawdzam tak: jeśli to jest „ja czuję, ŻE (albo JAKBY)…”, to tam można wepchnąć wszystko, całe opowieści z głowy. Dopiero jak słyszę „ja czuję CO” (złość, smutek, żal, radość… itp.), to czuję się bezpiecznie.
A jak jeszcze jest w tym konkret, to jest mi jeszcze bezpieczniej. „Jak napisałeś, że cośtam, to poczułem cośtam”. Wtedy jest tylko to, co rzeczywiście dało się bezpośrednio zaobserwować (ktoś coś napisał, a nie co chciał) i jaka emocja pojawiła się w reakcji. I tego najbardziej mi potrzeba i sam staram się tak mówić. Najczęściej nie wychodzi mi to, żeby wspomnieć o swoich emocjach, odruchowo to opuszczam. Ale wiem już czego chcę się nauczyć i daję sobie na to czas.
