Jakubku, Truskawku… przeczytałam Wasze odpowiedzi po kilka razy. Nalałam sobie drugą lampkę czerwonego wina i… się zastanawiam nad wrażliwością… (miałam ciężki tydzień, trochę luzuję, nie wyszło mi w tym tygodniu: z prawem do „nie bycia idealną”, tak sobie myślę, że w życiu zawodowym jestem taka jak chyłka z książek mroza, ale bez takiej ilości alkoholu🤔 – ależ odeszłam od tematu)…
Wracając do wrażliwości… tak sobie zaczęłam myśleć, że może kobiety i mężczyźni inaczej ją postrzegają… więc, niejako spontanicznie, wpisałam w wujka google słowo: wrażliwość. Wyskoczyły różne definicje i artykuły. Weszłam w jeden i zaczęłam czytać. Był o WWO – ludziach wysoce wrażliwych. Pierwszy raz w życiu spotkałam się z tym terminem psychologicznym. I… przeraziłam się, jakbym czytała o sobie…
Występują u mnie praktycznie wszystkie opisane cechy, jednak, zawsze byłam przekonana, że część z nich to syndrom DDA. Muszę omówić ten temat z terapeutką…
Może jest tak, że część wrażliwych dzieci w trakcie dorastania w środowisku dysfunkcyjnym jeszcze bardziej się uwrażliwia? To powoduje, że w życiu dorosłym ulegają przebodźcowaniu i reagują bardziej emocjonalnie niż inni, wszystko bardziej czują, bardziej dostrzegają? Zasadnyn byłoby, zatem, zadać pytanie: czy taka osoba jak ja urodziła się z cechami WWO, czy została w nie „doposażona”? Znam osoby z dysfunkcyjnych rodzin, które nie mają w sobie ani odrobiny wrażliwości🤔, a ja mogłabym swoją podzielić się z kilkoma osobami i nadal wiele we mnie by jej zostało 😔
