To, że jest ta strona, i że Wy jesteście – to Forum, to jest dla mnie jak balsam.
Znam tę stronę od dawna. Wpadam tu od czasu do czasu, czytam artykuły, żeby zapadły w pamięć, a gdy jest mi ¼le, jeden po drugim wbijam sobie do głowy prawa DDA. Mimo że jestem DDD. Ale… jest tyle podobienstw. Kiedy czytam Wasze wypowiedzi, mam ochotę płakać, bo to jest tak, jakbyście mowili o mnie. I z jednej strony dajecie mi siłę, bo widzę, jak wielu Was jest, czujacych podobnie jak ja, a jednocześnie czuję żal, bo właśnie tylu nas jest – skrzywdzonych, zranionych, zlęknionych… Tyle się musimy nawalczyć ze światem i z samym soba, żeby zaczać żyć normalnie, żeby odetchnać i poczuć ulgę, zaakceptować siebie i partnera takimi, jakimi się po prostu jest… żeby w koncu przestać się bać, stanać pewnie na twardym gruncie i przestać ubolewać, że tym gruntem nie musi być wcale rodzina. Ciagle mam ten żal, że tak jest, że 20 lat mojego życia spędziłam w takich warunkach, w ciagłym krzyku, niepewności i lęku, że się rozwioda, zwłaszcza kiedyś, gdy miałam te kilka małych latek. I mimo że już mnie tam nie ma, mimo że już tam nie mieszkam, to ciagle trwa, trwa i trwa, ciagnie się za mna jak jakiś, nie wiem… koszmarny dym, od ktorego się duszę.
Myślę o terapii, chyba nadchodzi moj czas, bo już nie daję rady tak żyć, bez siły, bez nadziei, bez odwagi, w ciagłym lęku o wszystko… Zobaczymy, jak będzie.
Cieszę się, że jesteście, dalecy, a jednocześnie tacy bliscy.
Pozdrawiam, neige
