grzmak@gmail.com
Mam na imię Grzegorz. Mam 49 lat. Nie wiem co napisać. Napisałem maila ale mnie wylogowało. Teraz pióro mnie nie chce słuchać. Kieruję się impulsem nie tylko podczas pisania, w życiu także. Potem się wycofuję. Mam problem ze zbliżeniem się do drugiego człowieka. Chcę jednocześnie akceptacji i jednocześnie uciekam w cień. Potrafię znaleźć usprawiedliwienie i zrozumienie dla wszystkich ludzi bez wyjątku. Dla siebie nie. Wierzę w absolutne zło choć go nie doświadczyłem. Zawsze szukałem dziewczyn innych, z problemami. Moja żona, podobnie jak ja, pochodzi z rodziny z problemem alkoholowym ojca. Odsunęła się ode mnie z mojej winy. Nie pamiętam wielu rzeczy z dzieciństwa. Wymazałem je. Nie pamiętam także tych dobrych rzeczy. Pamiętam strach i osamotnienie.Zawsze stałem z boku. Wolałem książki i świat wyobraźni, w które uciekałem.
Jako dorosły też ciągle coś wymazuję.Teraz nie pamiętam tylko tych dobrych. Ze złymi żyję, z ciągłym poczuciem winy. Nic mnie nie cieszy, wszystko traktuję w kategoriach obowiązku. Nigdy nie lubiłem cudzego dotyku także żony a teraz kiedy go potrzebuję już jest za późno bo Ona minie chce go dać bo ja go nie odwzajemniałem kiedy Ona go potrzebowała. Nie winię jej za to. Wolałbym,żeby odeszła i znalazła sobie kogoś lepszego ode mnie. Nie chcę tak żyć obok siebie jak żyli moi i jej rodzice. Przeraża mnie brak miłości w związku i życie z obcym człowiekiem.
Jeśli chodzi o dotyk, nie mam tu na myśli powitania przez podanie ręki. Nie mam przyjaciół. Ludzi, którzy do mnie przychodzili odrzucałem i rozczarowywałem. Myślę, że wszystko w życiu zrobiłem źle. Często miewam stany depresyjne, myślę o śmierci, o tym, że nic dobrego mnie w życiu nie spotka i to moja wyłączna wina. Jestem tchórzem i nie zabiję się, żeby nie sprawić przykrości mojej Mamie i córkom. Moja mama jeż już w podeszłym wieku, moje dzieci odchodzą z domu do własnego życia. Może nie będę miał wkrótce powodu by się powstrzymywać. Łatwo się wycofuję po początkowym zapale. Mam niskie poczucie własnej wartości, chciałbym gdzieś uciec ale nie mam dokąd. Wszystkie swoje aktywności prywatne i zawodowe rozpatruję w kategoriach obowiązku. Mam silnie rozwinięty instynkt opiekuńczy. Mam młodszą siostrę, którą się pewnie opiekowałem. Nie pamiętam.Wymazałem i to. Jestem byle jaki, pozbawiony wspomnień.
Moi bliscy mi się wymykają i jest mi z tym źle.
Czego szukam tutaj? Nie wyjątkowości, bo nie jestem wyjątkowy tylko niedokończony.
