Cześć Ramoiram,
miło mi, że zajrzałeś do mnie. Właśnie zamierzałam zamknąć wątek. Toczy się już ładnych kilka lat. Postanowiłam przeczytać swoje pierwsze wpisy- czytam i jakbym to nie była ja. Ale nie wiem, którą tak naprawdę wolę. Chyba chciałabym się cofnąć w czasie. Wtedy miałam chyba więcej nadziei. Jakaś taka milsza i do ludzi byłam, teraz omijam samą siebie. Stałam się obca dla samej siebie.
Ale nawiązując do tego co piszesz, do diety, to faktycznie właściwie już mięsa nie jadam.
Samoistnie odrzuciło mnie, a raczej świadomość, że zwierzęta wcale nie chcą być zjadane.
Nie zgadzam się z niejadaniem śniadań, gdyż trudniej się myśli i działa.
Fakt zjadam za dużo cukru i to pewnie gubi mnie. Zmiana diety jest makabrycznym wysiłkiem. Przestałam też ćwiczyć, bo na to też trzeba mieć siły.
Najbardziej co pamiętam (jeżeli coś Cię znam) Twoje problemy w zaadaptowaniu się w pracy. Ja poszłam po wielu latach do pracy i mam to samo. Czuję jak w innym wymiarze. Nie jestem w stanie poczuć się na równi, częścią zespołu. Wiem, że to moje wykrzywione postrzeganie rzeczywistości, jednak nie umiem przeciwdziałać, ani nic zmieć. Mam ochotę tylko uciekać. A ileż można jechać na tzw. przetrwaniu?
Relacje, to co moim największym problemem, z powodu którego cierpię -Nie umiem wychodzić już do ludzi, szukać sposobów, pomocy. Wiele robiłam, próbowałam,wyczerpałam się jednak. Nawet podejmowałam niejedną próbę „przyklejenia” się do jakiejś wspólnoty religijnej. Kilka razy do chrześcijańskiej i w desperacji do innej też się zdarzyło. Odpuściłam. Nie robię już nic. Jakoś czuję się „wyrzucana”, nieprzyjmowana. Kiedyś, wieki temu przez jakiś czas były one moim „domem”. Ciągle szukam tego domu, swojego bezpiecznego miejsca. Straciłam już nadzieję. Jest coraz puściej, samotnie i męcząco.
Nie wiem co się ze mną stało. Siedzę i patrzę na siebie jak na obcą osobę, dla której nie mam cienia dobrych uczuć. Tak mi się wydaje, że inni maja do mnie to samo. Nie wiem czy to oni, czy ja, kto zerwał, odpuścił, przerwał relacje. W każdym razie, ci na których mi zależy znikają.
Ewentualnie…. teraz, siedzę w internecie. Ale jest to tylko iluzja relacji, wiemy o tym doskonale. To chyba do niczego nie prowadzi. Ale w totalnym dole może być „substytutem”, „protezą” relacji. Nie chcę tego oceniać. Sama nie raz „korzystałam”.
Nie wiem co mam już próbować, cokolwiek robię, czyni się takim ułomnym. I wiem, że jest we mnie zbyt dużo beznadziei, zawiedzenia. Taki ciemny, już coraz bardziej niemy dół.
Ale marudzę. Muszę już przestać.
Dzięki, za Twoją wizytę, widać, że zależy Ci na pomocy innym, tak po prostu bezinteresownie.
Ciekawa jestem co u Ciebie?
Pozdrawiam serdecznie.
