-
Oliwia75, co do myśli skojarzył mi się przekaz o. Zatorskiego w kontekście rozpoznania złych i dobrych myśli, ale według mnie jest to uniwersalne. (koresponduje to też z przekazem Twojej terapeutki)
Wyszedł z taką tezą (zainspirowany bodaj od ks. Tischnera).
Ktoś mi myśli. Myśli ( on mòwi o złych myślach ale też dobrych) nie są moje są jak reklamy ktòrych nie unikniemy, nachodzą nas. Myśli stają się nasze gdy je przyjmiemy i idziemy w ich kierunku (pielęgnujemy je). Decyduje rozpoznanie u umiejętność ucięcia złej myśli.
Jednak jesteśmy tylko i aż ludźmi i często idziemy, brniemy, pielęgnujemy ròwnież te złe (w tym o sobie).
Nie mam wiedzy na ile to pòjście za myślami jest z borderline chodzi mi o taką część, ktòra jest z powodu zaburzenia (np. w psychozie natrętne myśli są też nierzeczywiste, ale ludzie je mają i są destrukcyjne i ciężko jest komuś ich się pozbyć bez szerszego leczenia) i na ile można je pomniejszyć.
Nie znam Cię i to co napiszę może być dla Ciebie mało wiarygodne lub jako taka pròba podnoszenia na duchu, ale rozmawiając tutaj z Tobą widzę brak potwierdzenia między myślami i słowami jakie o sobie piszesz a tym jak odbieram Twoją osobę. Wręcz mam poczucie, że więcej dostaję w rozmowie z Tobą niż daję.
Niespòjność jest dla mnie oczywista pytanie na ile uwzględniając też borderline jesteś wstanie powiedzieć sobie 'ktoś mi myśli’, ta myśl jeszcze nie jest moją jest pòki co jeszcze napotkaną reklamą, widzę tyle reklam wokòł siebie i nie kupuję wszystkiego.
Jest jeszcze coś. Na ile w tym udział ma fantazja, nadmierne oczekiwanie wobec siebie i swojego miejsca w świecie ale też idealizowanie innych (poròwnywanie, ktòre świadczy faktycznie o niskim) poczuciu wartości, ale też o takim 'wymagaczu’ od siebie). Co tak niszczy Twoje poczucie wartości? szeroko rozumiane? jakieś nałogi? Niespòjność życia ze swoimi wartościami? inne?
Słyszę jakbyś utraciła jakiekolwiek punkty, uchwyty, ktòre masz, bo je najzwyklej słychać za ktòre mogłabyś się chwycić by nie spadać w dòł. By złapać perspektywę, sens i cel. Mam takie poczucie, że lecisz po sobie po całości. Na poziomie rozumu przecież wiadomym jest, że praktycznie przykładając do nikogo takie opisy nie są rzeczywiste. Skoro z poziomu rozumu wiadomo, że to nie jest prawda to co buduje ten obraz? zaburzenie borderline ma taki zniekształcający wpływ?
Masz wsparcie od teraputki więc teza, że nie szukasz pomocy też się nie broni. Masz też sporą samoświadomość, że dzieje się coś co Cię wyniszcza. Gdzie złapać punkt zaczepienia by zobaczyć siebie z innej perspektywy? albo co byś powiedziała innej osobie gdyby to ona była Tobą czy też byś o niej tak pisała widząc całość? bo taka (osoba)jest przynajmniej mam takie poczucie ciekawa, wartościowa i wiesz czułbym dużą złość gdybyś tak o kimś pisała zwłaszcza, że wiedziałbym o tej osobie co najmniej tyle ile wiem z tego forum o Tobie.
Spotkanie z cieniem z pewnością jest czymś trudnym, co ma przełożenie na wiele wymiaròw w tym mogą wystąpić ròżne dziwne stany, bo mechanizm uniknięcia, bòlu, lęku ze spotkaniem jest ogromny tyle, że z tego co zrozumiałem nie odbywa się to droga przez 'upadku’. Nawet bym powiedział, że odbywa się że świadomym celem, że spotkanie z cieniem pchnie nas do przodu.
Co do duchowości. Podobno transcendencja jest naszą podstawową potrzebą. I jeżeli wyjdziemy z tezy, że tak jest to przy pustce w tym zakresie możemy? założyć, że brakuje jakiegoś puzla. Jak znaleźć drogę? Myślę, że po prostu szukać. Może przy tysięcznym spotkaniu albo setnej książce, świadectwie nagle coś poczujesz?
Przytoczę tutaj świadectwo Edyty Stein, ktòra wychowała się w religijnej rodzinie żydowskiej a sama wyrosła na wybitnego naukowca, filozofka będąc w tym czasie ateistką i nagle gdzieś u koleżanki przeczytała książkę autobiografię św. Teresy z Avila, czytała ją całą noc. Przekaz tak do niej trafił, że znalazła w niej sens życia i powiedziała 'to jest prawda’ a pòźniej „Bóg jest Prawdą. Kto szuka Prawdy, szuka Boga, choćby o tym nie wiedział”
Nie chodzi mi aby Cię ewangelizować, ale bardziej o ukazanie, że w jednym przypadkowym momencie nagle znajdujemy sens zwłaszcza, że jak sama napisałaś dla Ciebie liczy się tylko prawda.
Mawijet napisała:
Cześć. Trudno było mi się zebrać żeby cokolwiek napisać, ale ten wątek o odrzuceniu jakoś bardzo do mnie pasuje. Jestem już po terapii, myślę, że wiele rzeczy zrozumiałam i włożyłam ogrom pracy żeby zmienić znajome mi schematy z alkoholowego domu. Jednak poczucie odrzucenia w bliskich mi relacjach wraca jak bumerang. Za radą terapeutki staram się zatrzymać takie myśli, być bardziej dla siebie wyrozumiała i życzliwa, ale to ciagle wraca i czasem myślę, że nigdy nie uda mi się czuć się kochaną i zaufać swoim bliskim w temacie miłości do mnie. Najgorzej jest z synem, który mam wrazenie,że momentami mnie nie lubi, nie chce mojej obecności tylko liczy się mąż, a ja mogłabym nie istnieć. Cieszę się, że mają ze sobą taką bliską relacje, że mąż jest zaangażowany, ale ja chyba nieświadomie się wycofuje z relacji z synem… Tak bardzo boję się odrzucenia z jego strony, że boje się na 100% w ta relacje zaangażować. Mąż pochodzi ze zdrowego i kochającego się domu i czasem jak patrzę z jaką łatwością przychodzą mu rzeczy, które dla mnie często są strasznie trudne i okupowane łzami i bólem to jestem strasznie podłamana i brak mi motywacji. Jak sobie z tym radzić?! To wykańcza. Pracuje ze swoim wewnętrznym dzieckiem, bo terapeuta też mi to poradził, ale… Nadal to powraca. Boje sie, ze stracę syna. Dodam jeszcze, że bardzo trudno jest mi mówić o swoich emocjach i otwierać się przed mężem. Ten ciężar czasem bardzo mnie przygniata. Dzięki, że mogłam to Wam napisać, może ktoś chociaż w części rozumie co czuje i łatwiej jest o tym powiedzieć komuś, kto ma podobnie. Dobrej nocy dla wszystkich.Cześć
Jeżeli związałaś się z dojrzałym człowiekiem, to przecież nie masz czego się obawiać i bez problemu możesz mówić o wszystkim co cię trapi i nie zostaniesz odrzucona. Chyba że to jakaś pokręcona relacja, albo czegoś nie rozumiem.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.