Cześć, Oliwia. Napiszę może najpierw od siebie o uldze. I takiej wzruszonej radosci. Ze się odezwałaś – że jesteś.
Idzie październik, melancholia i takie odczucie przemijania dotyka i mnie. Plus tęsknota za rodzicem – za tą opieka która jak piszesz powinna być… i całe ciało mi tęskni do tego ciepła, którego potrzebuje. Już też wiem (nawet nie tylko głową ale nawet sercem) że nie dają jej mężczyźni ani kobiety, jak piszesz zakochania, za którymi można pogonić. Okazuje się to puste – w tym sensie że może coś przynosi (relacje) ale nie zaspokojenie tych potrzeb o których piszesz. Nie zaspokoi ich też terapia co długo było moja iluzja. Nie zaspokoi praca.
Mam też długą pauzę w pracy. Pracy która dawała sens, satysfakcję, wysiłek, frustrację – cały ten koktajl emocjonalny który wypełnia dni. I fajne ramy na które można kląć że kierat ale które były niedyskutowalne i trzymały.
Sama zadecydowałam o rocznej pauzie. Teraz widzę że to był ostatni dzwonek. Żeby pogodzić się z przemijaniem i np tym że zdrowie to coś o co trzeba aktywnie zadbać. Właściwie codziennie. Pokonać zaniedbanie wtłoczone mi od dziecka ze sama z siebie mam być zdrowa i nie sprawiać kłopotu. Ale bez dbania – bo ono obciążało moją matkę i dla mnie też jest emocjonalnie ciężarem. Nie zawsze zdrowy tryb życia wystarczy – czasem trzeba zrobić dużo więcej. Tego się boję. Unika. Potem działam małymi krokami mimo lęku. I takiego obrzydzenia do tych wszystkich starań. I wkurzenia że tego jest tyle. Do ogarnięcia. Do zaplanowania. Błeeee.
To, co mi pomogło, to łagodność w kwestii tempa. Jeśli się umiem na to zdobyć. To że sobie tę opiekę daje tak opieszale. Ale robię to. I żadna terapia nie zdejmie tej odpowiedzialności ze mnie. Ze moja rzeczą jest zadbać o siebie. Prawem. Przywilejem. I niechcianym obowiązkiem. Który robię jak mycie zębów czasem – bo trzeba. Ze złością. Ale potem satysfakcją z małych kroków.
To co mnie też dobija to za duża ilość relacji… ciągle jestem dla kogoś. Nie ogarniam tych granic. Eksperymentuję. A chciałabym od razu wiedzieć czego chce. Je wiem. Lecę w nowe relacje jak w ogień, potem mam za dużo i się wycofuję. I rozczarowuje. I niosę brzemię tego rozczarowania… ech…
Praca nad sobą, nad tym samoopiekowaniem, dostarczaniem tego ciąglego ognia którego zabrakło w kluczowym momencie dzieciństwa albo było przed chwilę niewystarczające- nie jest to żadna frajda (czasem jest, ale nie generalnie). Nie daje adrenaliny. Często jest jak robota papierkowa w pracy – ta część która po prostu trzeba zrobić obok tych fajnych rzeczy. Samodyscyplina. Obrzydliwe słowo dla mnie. Na ciebie nie można liczyć bo robisz świetnie swoją część ale tylko wtedy kiedy masz melodie. Kiedy nie masz odpuszczasz – powiedział mi mój mąż. Wzięłam sobie to do serca. Robię nawet gdy nie mam melodii. Albo mówię bardzo wyraźnie – nie mam dziś melodii tak bardzo że nie zrobię. Ale to jest moja robota do zrobienia. Nawet gdy melancholia i poczucie pustki zalewają. Pomogło mi trzymanie się tego że realizuję krok po kroku swoje wartości. Same nie przyjdą. A jeśli za bardzo się zapędzę – upadam i liżę rany. Bardzo długo. Urealniajac, co faktycznie jest w mojej mocy, a z czym muszę się pogodzić (utrata uznania, ram, starzejące się ciało, trudność stawiania granic i zmudnosc pracy nad sobą w niektóre dni).
Nie wiem czy coś z tego będzie Ci pomocne. Może też za ogólnie piszę. Ale też trudno mi uchwycić Twoje tematy bardziej konkretnie, mam jednak poczucie , że Twoje wypowiedzi coś we mnie łapią. A zarazem wyczuwam w nich jakąś taka pułapkę na siebie samą. Jak w tym memie że postać na obrazku trzyma się krat w oknie,a stoi jedynie przy jednej ścianie zburzonego więzienia. Wokół jest łąka. Czasem umiem te kraty puścić i powolutku obejść ścianę. Czasem się trzymam i płaczę.
Mam też tak że czuję się zbyt nieważna żeby zabrać głos w tym wątku (serio). No to zabieram mimo tego. Przesyłam ciepłe myśli.
