-
Trochę dziwne to zachowanie terapeuty. Nawet, jeśli nie czuł już sił, by kontynuować terapię, to mógł wyrazić się lepiej, łagodniej, nie tak raniąco. Chyba że to była taka strategia brutalna, stopniował bolesne uderzenia, a w końcu przywalił na odlew i czekał na reakcję. Patologiczna potrzeba uwagi – co dobrego wnosi, takie jej nazwanie, przecież dla tego, kto ją odczuwa jest to po prostu autentyczna i wołająca o zaspokojenie potrzeba. Nie można z przekonaniem zakwestionować tego, co się czuje. Jedynie sztucznie, dla pozoru, w celu zadowolenia terapeuty można przyznać: „Tak, to co czuję jest chorobą, to niezdrowa potrzeba uwagi”. Ale w środku i tak wszystko będzie krzyczało, że to nieprawda, że ta potrzeba jest prawdziwa, że za nią kryje się bolesna pustka, którą ludzie mają wypełnić.
Mojej partnerce powiedziałęm ostatnio: „To zdechnij”. Po tym, jak przez dłuższy czas obrzucała mnie wyzwiskami i mówiła, że woli „zdechnąć” niż dalej być ze mną. Mam na te jej stany dwa sposoby. Pierwszy to ignorowanie i milczenie. A drugi to właśnie przerwanie jej ataków brutalnym, nawet wulgarnym, komunikatem. Ten drugi sposób jest skuteczniejszy, bo moje milczenie zwykle utwierdza ją w roli rozżalonej ofiary i przekonaniu, że jest mi obojętna i nic dla mnie nie znaczy. Nie wiem, czy moje działanie jest właściwe. Jednak żadne zapewnienia o miłości i oddaniu nie działają w takich momentach.
Może zatem ten terapeuta też stosował takie szokowe metody.
Z drugiej strony partnerka ma dużo racji w ocenie mojego zachowania w naszej relacji. Jednak nie umie wyrazić swoich zarzutów w sposób łagodny i racjonalny, lecz tylko użalając się nad sobą albo wpadając we wściekłość, gdy kwestionuję jej spostrzeżenia.
Ciekaw jestem Oliwio wobec kogo, Ty wpadasz lub wpadałaś we wściekłość. Za głębokim depresyjnym smutkiem kryje się zwykle dużo niewyrażonej złości (coś w tym stylu mówił mój terapeuta). Czy miałaś kogoś, kto był gotów ją przyjąć?
Brakuje już mi sił i nadziei. Może tak robi się z wiekiem. Nigdzie nie pasuję, a nawet jak się staram i tak mi nie wychodzi. Nie umiem wyrażać się, może dlatego nie jestem słyszana. Świat oczekuje sprawności i umiejętności. Wraca do mnie wspomnienie z dzieciństwa, kiedy zostałam wyśmiana i zrypana przez ojca, że nie umiałam czegoś wypowiedzieć wobec mało znanego wujka. Pamiętam swojej przerażenie, paraliż, nie byłam wstanie mówić. Przecież w domu nikt ze mną nie rozmawiał, a oczekiwano żebym zrobiła to wobec obcych. Został ukarana za swoją nieumiejętność. Teraz też tak się czuję. Wiem, wiem, słynne motto DDA” Teraz jesteś już dorosła…” i powinnam odpowiedzialnie to zmieniać, itd. Ale takie poczucie trwa dalej. Spodziewa się ode mnie, żebym wiedziała, umiała, robiła, a ja czuję się często jak to dziecko sparaliżowana, z pustką w głowie, jak „ułom”. I tak chyba odbiera mnie otoczenie, dziwiąc się jednak, jeżeli coś mi wychodzi. Więc nadal jestem na samym końcu, najlepiej, żeby m nie sprawiała nikomu problemu. A usunęła się, jeżeli sprawiam problemy. Czuje się obciążeniem dla innych. Chyba jednak naprawdę jestem jakaś trudna, nieprzyjemna i nie mogę się dziwić, jeżeli jestem odrzucana. Z takim odczuciem faktycznie można się tylko odsuwać, unikać, po ciągle zbierać i zbierać odrzucenia, cały ich kosz bez dna.
Ile razy słyszałam od matki, że mam szczęście, jak mi coś wychodziło. I mówiła o osobie trzeciej, nawet nie do mnie, tylko o mnie. Nigdy nie było to moją umiejętnością, dobrym wyborem lub zasługą. To poczucie też trwa nadal. Wiem, wiem, też jest ryzyko, że mogę usłyszeć, że wchodzę w te same role, schematy, sama ustawiam się w takich rolach. Uważam, że jest to zbyt ogólna generalizacja.
To też trochę tak, jak z czekaniem na piękną sukienkę po starszej siostrze, a potem zawiedzenie w milczeniu, kiedy to nastąpiło, bo była już zbyt zniszczona. Wiem, wiem, teraz mogę sobie kupić sama nową piękną sukienkę. W sumie tak robiłam, ale już mnie to nie cieszy. W swoim zyciu też czekałam na różne rzeczy, które potem jednak się nie wydarzały.
Zawsze jest mnie kilka. Tak która potrzebuje, inna rypie się, inna chce umrzeć, a jeszcze inna zdziwiona, w urojeniach, itd.
Czytałam Wasze ostatnie wpisy, do każdego chciałaby się odnieść, ale jest dla mnie trudne, potrzebuję zebrać energię, i tak naprawdę nie wiem, czy to co mam do powiedzenie jest wartościowe. Czas mija potem, ja się zbieram… i nic się nie wydarza.
Jest to też z mojej strony żenujące, bo piszę tu, ponieważ już nikt nie chce mnie słuchać. A tu? Nikt nic nie musi, jest mniejsze ryzyko poczucia narzucania się i wymuszania kontaktu. Mimo wszystko i tak czuję się winna, że to robię.
Stwierdzam, że kontakt bezpośredni jest bolesny, zbyt obarczony ryzykiem cierpienia. Może nie mam już siły do znoszenia nawet małych zranień , czym przecież charakteryzują się relacje, bez tego się nie obejdzie. To się jakoś nazywa, ale nie pamiętam jak. Brak tolerancji na frustrację?
W sumie czuje, że od życia dostaję same zrypy, tak jakbym zrobiła coś strasznego i kara mi się należała.
Muszę kończyć, nie wiem jak udźwignę ten dzień, długi dzień.
Jakubek
„Za głębokim depresyjnym smutkiem kryje się zwykle dużo niewyrażonej złości (coś w tym stylu mówił mój terapeuta). ”
Podobne stwierdzenie usłyszałam lata temu, mając 18 lat i będąc na 7- dniowych medytacjach w milczeniu. Głęboko zapadło mi to w pamięć. I też powtarzam coś podobnego, prowadząc zajęcia grupowe na temat złości. Nie przerobiłam tego jeszcze w sobie samej i nie wiem czy to wyjdzie mi kiedykolwiek. Tym bardziej, że doszłam teraz do momentu, kiedy mogłabym już pożegnać się z tym światem. W mojej traumie patologii rodzinnej, pojawiło się znowu pragnienie śmierci, choroby, która sama to za mnie załatwi. Paradoksy są okrutne, bo moja matka całe życie chciała umierać, zabijać się, raz jej w tym przeszkodziłam, może więcej razy. Tylko gdy naprawdę umierała, to nie chciała tego. Nie wiem czy tak naprawdę byłam pomocna, ale powiedział jej o tym, uświadomiłam, mówiąc, że ona teraz, my trochę później. Nadal jest we mnie złość, poczucie bezsensu i krzywdy z dzieciństwa, że mnie to wszystko spotkało. Trochę za dużo tego wszystkiego było, dlatego normalność, spokój i równowaga, być może jest nie do osiągnięcia. Głęboki dół bez dna pragnienia uwagi, akceptacji, miłości, czułości. Lata karania i odrzucania wcale nie czynią twardym i zahartowanym. Wręcz przeciwnie. Myślę, że jest taki pkt przegięcie, za którym jest już brak „zdrowia psychicznego”. I „najedzony” nie zrozumie głodnego, mówiąc mu- że wytrzymasz, to tylko myśli, tylko emocje, zaakceptuj to itd. A głodnego rozrywa od środka, walczy żeby nie oszaleć. Głodny głodnemu też nie pomoże, bo nie ma z czego wziąć. Ojj, mój umysł idzie w ślepą uliczkę….. Zbyt dużo myśli autoniszczacych pojawią się teraz. Oszczędzę tego Wam.
Zmęczenie, zniechęcenie do życia mnie ogarnia. Pustka, która niestety boli, zionie samotnością i wstydem i autoobrzydzeniem. I wahanie czy poddać się, czy jeszcze coś robić?
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.