-
Jakubek,
Twoje słowa z 26 lipca są ze mną. Trawię je w sobie, znikają i wracają, ale na razie mi się jeszcze nie układa. Ja tak mam – reakcje po czasie, kiedy już nikt nie pamięta, kiedy wszystko staje się już inne.
Mam jak zwykle kilka poziomów myślenia i odczuwania. I to chyba jest moim przekleństwem, bo przez to nigdy stabilne, ani spokojnie nie jest u mnie. Ciągła plątanina i rozrywanie wewnętrzne. Chyba robi się poza tym coraz gorzej z wiekiem, choć pozornie za zewnątrz wygląda inaczej. Diagnostyka bordeline mówi, ze z wiekiem objawy ustają, ich nasilenie zmniejsza się. Pewnie chodzi głównie o tą impulsywność, ale ja jestem tym innym typem, tym bardziej autodestrukcyjnym niż impulsywnym. Moje reakcje są raczej do wewnątrz niż na zewnątrz. Świat raczej chyba widzi mnie jako unikową, dziwną, niespójną. Jeżeli na zewnątrz, to raczej tylko w relacji z ważną osobą. Wtedy też jest dużo lęku i napięcia i faktycznie przed odrzuceniem, karą. Z wiekiem jest coraz bardziej depresyjnie, samotnie, pusto i bezsensownie. Ale nie o tym chciałam pisać, może to taki wstęp, do tego, do czego chciałam się odnieść.
Pisałeś tłumacząc swoją bezradność wobec partnerki, na której widać, że Ci zależy i obrałeś sobie strategie, żeby móc z nią być, BO CHCESZ (tak mi się wydaje):
„Mojej partnerce powiedziałęm ostatnio: „To zdechnij”. Po tym, jak przez dłuższy czas obrzucała mnie wyzwiskami i mówiła, że woli „zdechnąć” niż dalej być ze mną. Mam na te jej stany dwa sposoby. Pierwszy to ignorowanie i milczenie. A drugi to właśnie przerwanie jej ataków brutalnym, nawet wulgarnym, komunikatem. Ten drugi sposób jest skuteczniejszy, bo moje milczenie zwykle utwierdza ją w roli rozżalonej ofiary i przekonaniu, że jest mi obojętna i nic dla mnie nie znaczy. Nie wiem, czy moje działanie jest właściwe. Jednak żadne zapewnienia o miłości i oddaniu nie działają w takich momentach.”
Moją „winą” w związkach i w ważnych relacjach chyba było, to że za bardzo domagałam się uwagi, za bardzo wszystko przyjmowałam do siebie. A potem z urazą się wycofywałam, a gdzie w dalszych okrasach czasu reagowałam złością, pomieszaną z wyrzutami. Starałam się innych nie krzywdzić (tak mi sie wydaje), wolałam raczej ja stracić, niż, żeby ktoś miał źle się poczuć. Nie wiem jak to z zewnątrz wyglądało, ale taką logiką się kierowałam. Mogło być to odbierane inaczej. Słowa są dla mnie ważne, wolę ich nie nadużywać. Zostało mi to chyba z okresu „czynnej” duchowości, kiedy wierzyłam, ze słowa mają moc i trzeba rozważnie je używać.
Moją winą w ostatnim czasie (wcześniej tak nie było) jest próba kontaktu poprzez żale, pretensje, wykazywanie niewłaściwego postępowania. Chyba odbierane jest to przez innych jako atak, krytyka. Nawet jak mam rację i właściwie to widzę, to co mi z tego? Nikt nie lubi krytyki. Nie było tak zawsze, nie ro biłam tego, bo pamiętałam z domu rodzinnego matkę, która zawsze tak robiła i widziałam, ze nic nie dawało to. Zostawała sama.
Co więc pozostaje? Odejść? Skoro nie ma dialogu, porozumienie, dobrej woli w relacji. Przecież do relacji, przyjaźni, miłości nie zmusi się nikogo. A ja tak bardzo potrzebuję, za bardzo. Były okresy w moim życiu, że mogłam żyć sama. Z tym, że było to krótko, zbyt krótko.
Próbujesz tłumaczyć terapeutę, chyba podobnie jak on wszystkich, z którymi ja mam kontakt. Nie wiem. Czasami odbieram, że jest z nimi przeciwko mnie i im wszystkim współczuje, że muszą mnie znosić. Potem sobie myślę, że chce mi pomóc, żebym zrozumiała i mogła mieć kontakt. Jego też „za bardzo potrzebuję”, chyba mu to przeszkadza. Myślę, a raczej bardziej czuję, że to dobry i cierpliwy człowiek, który daje dużo. Czasami jestem ciekawa skąd to ma, skąd czerpie…
Nie wiem Jakubek, czy ktoś jeszcze chce mieć kontakt ze mną, nawet już nie mówiąc o moich trudnych emocjach. Chyba już nikt, ze świata ludzi. A gdzie jest On, ten który widział mnie zanim się narodziłam?
Nie jest to tym, co chciałam napisać, tak naprawdę, to zmieniałabym i pisała od nowa. Te różne moje części. Wieczorem byłyby to inne myśli, inne słowa.
Czasami wydaje mi się, że tak niewiele potrzebuję: trochę uwagi i ciepła… a innym razem….
Cerber,
Twoje ostatnie zdanie jest cięgle ze mną:
„Oliwio jeszcze ci odpowiem, dzień będę miał długi dzień, nie wiem czy sprostam . Bo jak czuję zmęczenie i załącza mi się lęk, lęk że nie dam rady, a przede wszystkim że nie obronię się.”
martwię się o Ciebie, choć u mnie jest dość źle i nie mam siły aby coś innym dać. Chciałabym być też dla innych, próbuję. Byłam na urlopie (pływałam w oceanie- duże, dojmujące i fascynujące wrażenie. chciałaby tam zostać i stać się częścią tego oceanu… ale to inna historia, nie będę jej teraz rozwijać) , chodzę do pracy, zajmuję się rodziną, a Twoje słowa o tym, że się nie obronisz, dźwięczą mi ciągle w głowie. Są ze mną gdziekolwiek się udam.
Jesteś? Radzisz sobie jakoś? Co u Ciebie?
Pływać w bezkresnych wodach Oceanu. Piękne.
Zatrzymałem się ostatnio nad moim rysem „ratownika”.
To dziwne, że tak mocno pragnąc dla siebie uwagi, akceptacji i czułej opieki ze strony drugiego człowieka, rownocześnie mam kompulsywną potrzebę pomagania, doradzania, poprawiania nastrojów innym ludziom.
Jestem uwikłany w ratowanie kogoś i przejmowanie odpowiedzialności za kogoś (to pokrewne, ale różne sprawy). A to wszystko, czując się często wewnętrznie dzieckiem.
Wydaje mi się Oliwio, że ścierają się wewnątrz Ciebie podobne energie. Jedna ma potrzebę dawania opieki. Druga pragnie by ktoś się nią zaopiekował.
W sobie identyfikuję te postawy, jako ja-rodzic i ja-dziecko. Jednak są to postawy wynikające z wczesnej parentyfikacji (obciążenia w dzieciństwie jakimiś kompetencjami rodzicielskimi). Miałem tego sporo. Dlatego dziś potrafię funkcjonować głównie w nurtach nadodpowiedzialności lub nieodpowiedzialności. Z uwagą zawsze skierowaną na zewnątrz, na drugiego człowieka – obiekt (któremu chcę pomóc lub od którego oczekuję czułego przytulenia). Mało we mnie zdrowego dorosłego rozpoznającego własne głębokie (nie kompulsywne) potrzeby i zaspokajającego je.
Jedyną drogę dla siebie widzę w tym „powrocie do wewnetrznego domu”. Ostatnio mocno myślę nad skorzystaniem z terapii pracujących z ciałem. Trauma zapisuje się głęboko w ciele. Terapie oparte na rozmowie często nie wystarczają do uleczenia, nie docierają do źródeł. Słucham takiej młodej terapeutki Marianny Gierszewskiej. Mimo młodego wieku, ma dużo madrości związanej z doświadczaniem ciała.
Przykład: właśnie piszę to, siedząc na nasłonecznionym tarasie. Piękna pogoda, zielony ogród, motylki na kwiatkach, ptaszki śpiewają. Jestem rozluźniony i spokojny. Nagle słyszę z wnętrza domu głośne cmoknięcie i zadowolone westchnienie „Aaaach…”. Momentalnie ciało mi się spina, serce bije szybciej, uwaga wyostrza się, wewnętrzny spokój pryska, jak bańka mydlana. Pojawia się lęk. Pamiętam z dzieciństwa ten odgłos, to ojciec wzdycha z rozkoszą po każdym łyku piwa, które pije prosto z butelki. Moje ciało pamięta ten dziecięcy lęk. Ojciec zaczyna pić. Trzeba przejść w stan wzmożonej czujności. Mam 50 lat, a w ciele nadal siedzi ta pamięć. Czuję, że tego nigdy całkowicie nie „wygadam”. To można z ciała tylko wymasować, wygłaskać, wycisnąć, wydusić, wykręcić, wydyszeć, wypocić, itp. Potrzeba mi wrócić do ciała. Do siebie.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.