WYGRAŁAM

[Anonim]

#186658

[size=4]Wygrałam swoje życie… wyszłam z dda ( chociaż niektórzy mówią ze dzieckiem alkoholika zostaje się przez całe życie) ja wiem jedno.. wygrałam swoje życie i jestem z tego dumna.
Uwolniłam się z domu od matki alkoholiczki, gdzie były ciągłe awantury, wyzwiska poniżanie, sprowadzanie facetów, imprezy, orgie. Nie jednokrotnie w domu interweniowała policja. Nie pomagała założona zielona karta, leczenie przymusowe bo ona po wyjściu i tak zaczynała pić) . Nie raz myślałam ze nigdy nie uda mi się z tego domu wyjść, ze zawsze w nim pozostanę i moja sytuacja się nie zmieni. Moje " myślenie" zmieniło się w momencie gdy zaczęłam uczęszczać na terapie grupową, dzięki niej powoli odzyskiwałam wiarę i nadzieje w to że moje życie może być inne i ze nie muszę tkwić w tym bagnie. Miałam w sobie tyle sił i chęci by przez kilka lat uczęszczać na zajęcia dda ( najpierw grupowe, potem indywidualne) Z biegiem spotkań moje myślenie i samoocena wzrastały, stałam sie silniejsza, mniej przeżywałam emocje i to co dzieje sie w domu. Próbowałam to wszystko zrozumieć, dlaczego tak sie dzieje i ze to nie moja wina.
Nie brakowało dramatów, powrotów do schematów. Ale ciągle wierzyłam ze moje Zycie się zmieni i ze musze iść dalej. Było mi ciężko kiedy najbliższa rodzina ( od strony matki ) odwróciła się ode mnie, bo o picie matki obwiniali mnie.( jestem jedynaczka, ojciec za granicą z matka po rozwodzie malo się mną interesował) Czułam się wtedy samotna i opuszczona. Gdzieś wewnętrznie w samotności przezywałam dramat który przez wiele lat trwał w moim domu z matka alkoholiczka i nie pozwalał mi żyć normalnie.
W między czasie matka przez swoje picie i długi które miała zadłużyła mieszkanie i miałam na sobie komornika.
Nigdy nie zapomnę chwil, kiedy jeszcze wtedy mój narzeczony ( dziś już mąż;) próbował mnie „ wyrwać’ z tego bagna, przekonać ze da się żyć inaczej, namówić bym się wyprowadziła z domu. Gdzieś była siła, która nie pozwalała mi zostawić matki alkoholiczki i wyprowadzić się z tego miejsca ( gdzie strasznie cierpiałam, gdzie było mi bardzo bardzo źle). Moje życie przez wiele wiele lat było istnym koszmarem. Litry wylanych leź, masa nieprzespanych nocy , nerwica, wypadnie włosów itd.
Obecnie moje życie wygląda zupełnie inaczej. Wreszcie wyprowadziłam się z domu, wyszłam za mąż i powoli układam swoje życie na nowo. Myślę o sobie i o mężu, o przyszłości, o nas. Nie utrzymuję z matką kontaktu ani z jej rodziną nie chcę, nie potrzebuje, nie muszę. Wreszcie zaczynam żyć swoim życiem i myśleć o sobie. Jest mi z tym dobrze. Nie stresuję się, odpoczywam psychicznie. Jedynie co mi do szczęścia brakuje to pracy, ale wierzę ze ja znajdę. Wierzę, tak jak wierzyłam, ze kiedyś uda mi się wyjść z tego „ bagna” .
Jestem z siebie dumna, wygrałam swoje życie! Wybrałam siebie!
[/size]

[Femina]

#186666

Slonce, nie wyszlas z DDA, z tego sie nie wychodzi, to jest w Twojej psychice (podswiadomosci) i bedzie az do konca Twoich dni. Wyprowadzenie sie z domu rodzinnego nie oznacza, ze wyprowadzasz sie z bycia DDA.

Ale tak trzymaj. Grunt to pozytywne myslenie 🙂

PS> I nie krzycz tak, bo oczy bola.

[Eugenia]

#186667

Wspaniale się to czyta! Gratuluję i tak trzymaj!:)

[nevermind1812]

#186669

Oby to pozytywne nastawienie pozostało 😉
3maj się i wszystkiego dobrego na nowej lepszej drodze życia

Ps. DDA pozostaje się do końca życia

jeszcze raz powodzenia!;) 😉

[Gonzopl]

#186676

A dlaczego krzyczysz wielkimi pogrubionymi literami?
Chcesz być w centrum uwagi czy jesteś niepewna siebie?
Tak czy siak, wyłazi DDA…

[Eugenia]

#186677

Można krzyczeć z radości i też się ma do tego prawo:):) zależy od temperamentu i usposobienia;)

[Femina]

#186681

Mi sie osobiscie ten krzyk nie podoba, jest taki jakis ….pijany.

Osoba dumna z siebie, ale tak zdrowo, przede wszystkim jest pokorna. A tu pokory nie widac. Dlaczego autorka watku nie pochwalila sie nam w watku do tego przeznaczonym: "Pochwalmy sie" ?

To wyglada tak jakby slonce sie "zachlysnelo" ta wolnoscia i szczesciem a moze to po prostu poczatek nawrotu do schematow DDA?

Mnie az oczy bolaly od tego krzyku, strasznie to nachalne jest – nie lubie tej formy w jakiej slonce przedstawilo swoj post.
No i nick nieprzypadkowy – slonce, co razi w oczy 🙂

[Tajemniczy Don Pedro]

#186682

wiesz morze to błąd przedmiotów martwych ze taka trzcionka wyskoczyła , sam fakt ze napisała o tym juz duzo daje ,poczekajmy morze słonce az tak bardzo niebedzie razic:) .Chyba sam sie w końcu pochwale ze przestałem błędy robić ,ale jeszcze nieteraz;)

Edytowany przez: niebezpiecznie slodki4106, w: 2013/02/01 00:46

[slonce]

#186687

Femina nie wiem co masz do mojego krzyku;/ porostu chciałam się podzielić swoją radością i mam do tego prawo nawet w taki sposób.A mój nick oznacza zupełnie coś innego, ale każdy ma prawo go odbierać na swój sposób.

Nie nie zachłysnęłam się wolnością , porostu jestem szczęśliwa, i wreszcie żyje normalny człowiek.

[Hella]

#186689

WItaj Sloneczko;) Bardzo sie ciesze, ze idziesz do przodu, ale warto rzeczywiscie sie zastanowic na tym 'krzykiem’ 😉

Kiedy krzyczymy mamy niby więcej siły, ale tylko dlatego, że wyrażamy emocje, których nie byliśmy w stanie wcześniej wyrazić, a jak wyrażamy emocje, które są zgodne z naszym stanem wewnętrznym, to wtedy faktycznie możemy się czuć jak byśmy mieli więcej siły, ale to raczej tylko złudzenie.
Krzyk jest oznaką słabości lub braku argumentów jest tez synominem bezradnosci w jakiejś sytuacji, w taki sposób niekiedy próbujemy dowieść swoich racji, krzyczymy gdy nie mozemy nad soba zapanowac.
Informacje emocjonalne o naszej sytuacji życiowej są tym cenniejsze, że w dużej mierze pozostają niezależne od naszej woli, od naszych przekonań, oczekiwań czy pragnień. Nikt z nas nie ma bezpośredniej władzy nad emocjami. Zaden człowiek nie może ich sobie mocą świadomości czy siły woli po prostu nakazać czy zakazać. Jeśli chcemy postępować w sposób odpowiedzialny, to powinniśmy korzystać z informacji, które docierają do nas drogą emocjonalną. Im większy bowiem mamy dostęp do przeżywanych przez nas emocji, tym większy mamy dostęp do informacji o nas samych i o naszym położeniu, tym większą mamy szansę na dojrzałe postępowanie i odpowiedzialne kierowanie życiem.  

Warto i to przemyslec 😉

[Autor]

Wpisy