Ten koszmar trwa u mnie od lat. Na koncie mam wiele prob. Praktycznie każdej towarzyszy poczucie bezsensu życia i zupełnego osamotnienia. Dlatego często probuję zwracać czyjaś uwagę. Gdy wszyscy mnie oleja wtedy wiem na pewno, że nie mam po co istnieć. Właśnie uświadomiłem sobie, jak bardzo zależny jestem od innych. Doświadczenie alkoholowego dorastania sprawiło, że straciłem siebie.
Nie wiem, kim jestem. Nie wiem, co czuję. Nie wiem, czy chcę być.
Nawet jeśli ktoś na mnie tę uwagę zwroci, jeśli pomoże słowem lub dotykiem, za jakiś czas znow laduje z tabletkami… Albo u psychiatry panikuję, że zaraz się zabiję, więc niech mnie zamkna w szpitalu.
Nie mam już zbyt wiele uczuć. Nie przeżywam tak, jak chyba powinno się przeżywać. Niewiele się już dla mnie liczy, a może tak naprawdę zupełnie nic? Jestem przerażony samym soba. Jakbym już nigdy nie miał odczuwać… Jakby wszystko było jedna szara masa. A ja w niej.
