-
<i>”Czasem mówi mi, że to dla niego obojętne, czasem, że po co się tak śpieszyć, co mnie też boli i przekonuje, że powinnam była poczekać, może za kilka lat byłoby inaczej? Mam wrażenie, że otrzymałam od niego dużo sprzecznych sygnałów: że trzeba, ale że nie ma pośpiechu, że kiedyś, ale tylko wtedy jak coś się stanie, a w sumie to dobrze że nie będzie mieć za teścia mojego tatę. </i>
– Dobrze czujesz. Otrzymałaś sprzeczne sygnały od partnera. Zwróć jednak uwagę, że w tym wszystkim kompletnie nie zajmujesz się sobą- piszesz tylko o ogromnym poczuciu winy. I jeśli jesteś w terapii, to myślę że widzisz iż to poczucie winy jest kompletnie nieadekwatne do sytuacji. Bo powiedziałaś partnerowi czego chcesz i czego oczekujesz a on tego nie przyjął? To poczucie winy to Twój kawałek, którym masz się zająć. Zobaczyć skąd tak naprawdę ono płynie. Jeśli z tego powodu czujesz się odrzucona- to też jest o Tobie a więc do zaopiekowania się tym kawałkiem (musisz zobaczyć kiedy i przez kogo byłaś porzucona. Może to być np. historia typu: matka mnie porzuciła bo pozwoliła by ojciec mnie zawłaszczył, ale też: ojciec mnie porzucił bo nie mogłam być sobą, musiałam być taka jak on chciał a więc nie przyjął mnie takiej jaka jestem, odrzucił jakieś części mnie, które mu nie podobały się).
I musisz sobie odpowiedzieć na pytanie (szczerze, bez ściemniania!!!) co dla Ciebie jest ważne? Jakie potrzeby stoją za tym „ślubem?”
<i>”Chodzę na terapię, ale wcale nie jestem bliżej prawdy. Lekarz zwiększył mi bardzo dawkę leku, ale też nie pomaga. Mam lęki i stany depresyjne” </i>
Jak długo jesteś w terapii i w jakim nurcie? I tu sobie myślę, oczywiście mogę się mylić, że te stany depresyjne to wołanie podświadomości: „zobacz jak mnie boli!! zobacz!!! Nie puszczę Ciebie dopóki nie spojrzysz prawdzie w oczy” A Ty nie chcesz czegoś widzieć: tego, jak ktoś Ciebie zranił/ zawiódł/ wykorzystał. Być może w przeszłości tej dawnej a być może też tej dużo bliższej. Te lęki nie biorą się znikąd i bez powodu.
Z tego co piszesz to ja widzę że partner nie chce ślubu. Koniec. Kropka. Ruch jest po Twojej stronie.
I to nie oznacza, że jest coś w tym złego. Tak jak nie oznacza nic złego, że Ty chcesz. To oznaczy tylko tyle, że macie inne potrzeby. I pytanie jest: jak ważna jest dla Was ta potrzeba? Może więc warto wybrać się na sesję pary? …
Chodzi mi o to, że nie powiedziałam wprost o swojej potrzebie partnerowi. Pierścionek to nie to samo…
Lekarz sugeruje, że może to borderline, gdy spytałam o diagnozę. Tylko że ja jestem nieśmiała, wycofana, zgodna, kiedyś bardzo spokojna, nie kłamię, nie osaczam. Całkiem stabilnie było do tej pory. Nie mam problemów z uzależnieniem/ryzykownym zachowaniem.
Jakoś nie pasuje mi ten opis. Myślałam, że może osobowość zależna. No ale nie znam się na tyle.
Czy partner przyjął moją potrzebę? Myślę, że częściowo tak. Oświadczył się miesiąc po tym, jak dostałam pierścionek i płakałam. Potem był mój pogłębiony kryzys i jego wyznania, w które nie do końca wierzę (że raczej od zawsze miał takie podejście – czuje że nie jest tego pewien i że to mój kryzys mógł być przyczyną, dla której zraził się do tego wszystkiego).
Z domu wyprowadziłam się kilkanaście lat temu, z ojcem się widuję, ale nie pozwalam mu na ingerencję w moje życie. Chronię się też tak, że o wielu rzeczach mu nie mówię. Na tych spotkaniach jest zwykle podobnie, tzn. narzeka na moją mamę i to, że wszyscy są źli, a on zdany na siebie. Jeśli chodzi o jego podejście do mnie to ostatnio łapię się na tym, że krytykuje mnie, ale nie wprost. Np. wybieram sobie danie, smakuje mi, a on sugeruje, że złe wybrałam. No ale przyzwyczaiłam się do tego i wiem, że on się nie zmieni, jest to związane z jakimś zaburzeniem, które prawdopodobnie ma. Nie czuję, żeby to jakoś bardzo negatywnie wpływało na mnie, bo nie widujemy się często i mamy też bardziej normalne tematy. Musiałabym całkiem zerwać kontakt, a tego nie chcę/nie mam odwagi.
Ojciec uważa że zawsze ma rację i lubi kierować innymi. Od roku albo dłużej ma inny temat – chciałby żebym miała dzieci. Tutaj już nie czuję żadnej presji, bo wiem, że tego nie chcę. Więc ta jego presja nie zawsze działa. Szkoda, że w wypadku ślubu miało to na mnie wpływ.
Szukam terapeuty, a między czasie mam nowy lek, który chyba zaczyna coś działać.
Przeraża mnie tylko wizja tego odgrzebywania się z problemów po raz któryś w życiu. Opowiadanie kolejnej osobie o dzieciństwie. Skutki uboczne leków. Jestem zła na siebie, że wymyśliłam sobie jakieś głupoty. Patrząc racjonalnie to rzeczywiście niewiele jest powodów, dla których ten ślub jest potrzebny. Z mojej strony to tylko sentymentalne sprawy, chyba jestem zbyt romantyczna. I może dlatego tak mnie to boli, że partner tego nie potrzebuje. Bo u mnie łączy się to bardzo z uczuciami i poziomem zaangażowania. Tak czy inaczej przykro mi, że tak to się potoczyło, z czegoś co było dla mnie piękne, stało się czymś, czego już nawet nie chcę.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.