-
A tak jeszcze wracając do tego ślubu w razie choroby albo wojny… Teraz sobie pomyślałam, że wcześniej mi tego nie powiedział, bo może rzeczywiście po prostu o tym nie myślał szczególnie. A że ja miałam dosyć wymijających odpowiedzi, zaczął zastanawiać się, czego tak naprawdę chce. I dostałam odpowiedź. Więc może dobrze się stało, że doszło do tej sytuacji. Gdybyśmy nie poruszyli tego tematu, to pewnie dalej byłoby to wielką niewiadomą…
Dobija mnie to, że wszystko jest takie pisane po piasku… To są tylko moje domysły jak było i jak jest. Oczywiście rozmawiamy, ale we mnie jest dalej jakaś niepewność i przekonanie, że ja wpłynęłam na zdanie, które ma teraz.
Wiem, to wszystko tematy na terapię 😉
Jestem pewna, że jest ze mną, bo mu na mnie zależy. I tak, nie rozmawialiśmy o przyszłości zbytnio. Ani co będzie, gdy już będziemy mieć mieszkanie. Ja liczyłam na to, że pójdzie to w stronę zaręczyn.
Teraz jest mi wstyd i jednocześnie czuje się upokorzona, że drugi raz zaczęłam temat zaręczyn. Mam to stale z tyłu głowy i czuję urazę z tego powodu. To wpływa na mnie o na związek.
Wydaje mi się, że nie było dobrego rozwiązania. Ta cała sprawa się rozgrywa o to, że ciężko mi z tym, że ja wyszłam z tym tematem. A wyszłam, bo już nie dawałam rady tłumić tego w sobie. I teraz mierze się z konsekwencjami, fatalnym samopoczuciem. Dla mnie sprawa jest już przegrana, nie do rozwiązania. Pewnie brzmi to bardzo niedojrzale… Nie spełnił się mój scenariusz, więc przekreśliłam cały temat.
To, co jeszcze w tym zauważam, to fakt, że stale szukam potwierdzeń, że on nigdy nie chciał ślubu. Na przykład oglądamy film, gdzie jest temat ślubu i kobieta (matka bohatera), która negatywnie wypowiada się na temat małżeństwa. Po tym filmie mi smutno (była tam młoda para i mężczyzna, któremu zależało na ślubie) i czuję potrzebę, żeby skomentować to przy partnerze w stylu „ta postać ma takie poglądy jak Ty, prawda?”. Robię to po to, żeby się upewnić. Dręczy mnie to, że to ja poczułam ten temat i przed rozpaczą chroni mnie chyba takie potwierdzanie tego non stop. Dziś udało mi się powstrzymać przed takim pytaniem, ale widzę, jak mnie to zadręcza.
A gdy już zadam takie pytanie, to zwykle nie dostaje zadowalającej mnie odpowiedzi, np. twierdzi, że on tak nie myśli, bo dla niego ślub jest obojętny, a to co innego niż bycie przeciwnym. I to mnie strasznie wkurza.
W skrócie czuje ogromne poczucie winy, że przyczyniłam się do tego, w jakiej jestem sytuacji… I że już tego nie zmienię. Jakbym nie mogła się obudzić z koszmaru.
Te napady płaczu, gdy je mam, to czuję z całą siłą, że to ja jestem odpowiedzialna za tą sytuację i nie mogę tego znieść, załamuje się. Bo obiektywnie patrząc tak jest, ja to wykreowałam. Gdybym dała wtedy spokój, to dalej byłoby dobrze.
Zdaje sobie sprawę, że w obecnej sytuacji ślub nie ma sensu, pewnie by się nie udało. Wiem o tym, to nie jest obecnie moim problemem, tylko przeszłość wpływa na mnie źle.
Również współczuję swojemu partnerowi.
Dziękuję Wam za cenne wskazówki i komentarze, chyba nie ma sensu już dalej ciągnąć tematu.
Może zrobię mały update, od ponad miesiąca jestem na terapii, na razie czekam na oficjalną diagnozę. Leki działają na mnie dobrze, ale objawy jeszcze pozostają. Jednak myślę, że to dobrze. Łatwiej o tym mówić na terapii, kiedy te emocje są bardziej dostępne.
Moje odczuwanie i myślenie o całej sytuacji, gdy porównać je do tego sprzed roku, niewiele się zmieniło.
Mam ataki paniki, kiedy uświadamiam sobie co się stało i jest ze mną ta sama myśl: że ja do tego doprowadziłam i wszystko zniszczyłam. Bardzo mi z tym ciężko. Samo poczucie, że cała kwestia zaręczyn i ślubu jest przegrana, jest dla mnie nie do zniesienia. Nie potrafię z tym żyć i nie wiem co będzie dalej. Płaczę mniej, bo leki mnie blokują, ale ból jest podobny. Czuje się w tym sama, bo to ja do tego doprowadziłam. Czasem myślę, że zwariuję od tego.
Zauważam głównie dwie rzeczy: że przez tą sytuację pękło mi serce oraz poczucie winy. Jakieś głębokie cierpienie, którego nie rozumiem.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.