-
Odnośnie 2 miałam na myśli dokładnie to co napisałeś.
Odnośnie 3 Rozumiem Twoją obawę i podejrzenie o manipulację. Jednak zupełnie nie o to chodziło.
To był wstęp do pożegnania się. Od dłuższego czasu czułam coraz większe zmęczenie uczestnictwem w forum. Czułam, że podzieliłam się już całym moim jakimś doświadczeniem i nie mam już nic więcej do powiedzenia. W pewnym momencie forum stało się dla mnie w całości rodzajem pamiętnika, który przez ostatnie kilka miesięcy pomagało mi w jakimś stopniu poradzić sobie z żałobą po rozstaniu.
Zaangażowałam się w rozmowy z Tobą, bo zauważyłam, że nie tylko piszesz o swoich problemach ale także aktywnie je, stopniowo rozpracowujesz i chcesz rozwiązać a nie tylko ograniczasz się do nazwijmy to użalania się i siedzenia w przeszłości i wkładasz w to swój wysiłek. Nie czekasz na to, że ktoś Ci poda gotową receptę i wyleczy za Ciebie Twoje zranienia. Dzięki czemu właśnie nie czułam w kontakcie z Tobą takiego zagrożenia ratownictwem. Czym byłam już zmęczona.
Ja też lubię z Tobą rozmawiać jednak nie chciałabym, żeby te rozmowy w końcu poszły w jakimś niezdrowym kierunku. Właśnie dlatego, że dobrze mi się z Tobą rozmawia. Nie chciałabym się wpakować w pozorną bliskość.
Nie oznacza to, że odcinam się zupełnie. Teraz potrzebuję czasu dla siebie, na taki odpoczynek po wędrówce. Od czasu do czasu pewnie zajrzę na Twój wątek zobaczyć jak Ci się dalej wędruje. Pewnie od czasu do czasu napiszę, że cieszę się, że idziesz dalej. Jeżeli jeszcze tu będziesz.
Myślę sobie jednak, że dla Ciebie nadszedł moment na pozbycie się asekuracji i ruszeniu dalej samemu, żebyś się coraz bardziej umacniał. Bo z tym co dla nas trudne w końcu trzeba zmierzyć się samemu tylko wtedy dojdzie się tam, gdzie się chce.
Jesteś inteligentny, potrafisz analizować i wyciągać wnioski. Wykorzystaj to, bo masz silne karty w rękawie. Ja wykorzystałam pisanie, także tutaj na forum, jako dodatkową formę rozmowy ze sobą. Mnie to pomogło. Może u Ciebie też to się sprawdzi.
A myślami i tak Cię będę wspierała.
Nie zapominam ludzi, którzy w jakiś sposób stali mi się bliscy i zostawili ślad w moim życiu
Dasz radę 🙂
ps
Jesteś naprawdę fajnym mężczyzną, rozmowy z Tobą były dla mnie prawdziwą przyjemnością i cieszę się, że stanąłeś na mojej ścieżce. 🙂
Jest mi jej szkoda, bo patrząc na nią widzę, że cierpi w tej swojej klatce. Ale to jest jej życie, jej wybór, bo nic z tym nie robi. Moim wyborem jest życie na wolności. Wiele razy pomogła mi w życiu ale wystawiała za to wysoki emocjonalnie rachunek. Dzięki niej jestem dlatego do końca jej życia będę jej pomagała ale nie pozwolę, żeby dłużej na mnie emocjonalnie żerowała, bo zapłaciłam już wystarczająco wysoki rachunek.
W pełni dojrzałym, wolnym człowiekiem stajemy się wtedy, kiedy w jakimś sensie zrzucimy rodziców z piedestału boskości, nietykalności i zobaczymy w nich tylko ludzi a nie bóstwa decydujące o naszym życiu czy śmierci. I to od nas zależy czy chcemy odciąć pępowinę, głęboko zaczerpnąć powietrza i zacząć wreszcie być wolnym, niezależnym człowiekiem.
To tyle z mojej strony
’Czułem’ się już taki 'mocny’ a po Waszych postach poczułem się bezradny, zawstydzony, malutki.
Co prawda konstrukcja jest inna (bardziej korzystna dla mnie) ale mechanizmy się zgadzają. (zwłaszcza wrzucanie poczucia winy, bo to mnie najbardziej wkurza. Granicę umiem? postawić, ale przerzucanie winy jest masakryczne plus inne, które wbijają się w przytoczone przez Was mechanizmy-nie sposób ich przytoczyć wszystkich, ale ogólnie mówiąc pokrywają się z typowymi zachowaniami dla takiego mechanizmu) – przy czym choroba bliskiej mi osoby mocno skomplikowała sytuację, bo ew. 'straty’ mocno wzrosły (i nie chodzi wyłacznie o bliską mi osobę i matkę, choć też też ale o rodzinę bliskiej mi osoby – nie mogę o tym tutaj opowiedzieć i nie dlatego, że unikam, a z racji prywatności) – tyle, że ostatnio zaczynam siebie podejrzewać, że jest to moja forma usprawiedliwienia powrotu do schematu –
Jeżeli chodzi o egoizm, to paradoksalnie nie chodzi w tym, że 'czuję się egoistą’, ale piszę to często, bo pewna forma egoizmu była chlebem powszednim w mojej rodzinie i dziś 'odsuwając to’, zapobiegawczo 'nie chcąc być odbieranym?’ jako egoista (bo egoista kojarzy mi się z zachowaniami w mojej rodzinie) – często używam 'nie chcę wyjść na egoistę’
Fenix i Truskawek dzięki za te wpisy, bo sprowadzają mnie z powrotem na właściwy tor. Nie obejdzie się bez terapi. Co prawda Fenix udowodniła, że można samemu, ale widząc siebie jednak potrzebuję motywatorów.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.