-
W kwestii propozycji terapii – gdy to zaproponowałem zobaczyłem dziwne spojrzenie, a nastepnie, „że co?”….
Tak sobie myślę, że ma bardzo dobrze ze mną w codziennym życiu. Jej działalności ogranicza się głownie do pracy zawodowej. Z dzieckiem wszędzie ja chodze, robie zakupy, to ja znam jego rozmiar nogi, ubrania itd. To w sumie ja zakupami decyduje co jest w lodówce, co na obiad. Często też pomagam sprzątać. Naprawiam w domu. Całą działkę ogarniam ja. Wszystkie opłaty, sprawy urzędowe, wywiadówki, spotkania w kościele (bieżmowanie). Problemy rozwiazuję w tej rodzinie ja. Zabierma syna w weekendy, bo ona musi odpoczac. Sprawy serwisowania aut, ubezpieczneia, naprawy. Nawet jak remont mieszkania – to była zła: że szkoda jej pieniędzy. Przychodiz do mnie się wygadać, doradzić (ja na to nie mogę liczyć u niej).
Jeżdzę do lekarzy z nią i synem.
Nie piję , nie palę. Nie mam pępowiny z mamusią (nie siedzę całych dni u mamy jak jej brat – ona jest zachwycona). Powiedziałem aby spytała bratowej czy ma takie same zdanie, że zamaist byc z rodziną, rozwiazywać problemy i przebywać z dziećmi jest u mamusi. A gdy jest w domu to alkohol w ruch…
A może ze mną jest coś nie tak?
Cybernetyku, jak czytam Twoje słowa, to aż kłuje mnie w oczy jedna rzecz:
Tak – tak jak jedna z Koleżanek mówiła, uporczywe zajmowanie się sprawami innych to rodzaj pójścia na łatwiznę, tania ucieczka od rozwiązywania spraw swoich i własnej rodziny. To rodzaj nałogu – z mechanizmem bardzo podobnym jak alkoholizm czy pracoholizm. Twoja żona wpadła więc w taki „bezalkoholowy alkoholizm”.
Co natomiast Ty robisz w tej sytuacji? Ty jej ten nałóg ułatwiasz. Bo załatwiasz sam sprawy Waszej rodziny za siebie i za nią, podczas gdy Twoja małżonka – mówiąc językiem pewnego niewydarzonego ministra – „robi laskę” swojej mamie, bratowym i braciom. Ona jest jaka jest, ale to Ty dajesz jej komfort, by mogła nadal tak postępować. Bo wszystko co ona powinna robić w Waszym domu Ty robisz za nią.
A niechby wróciła sterana po „posłudze” u mamusi i zastała brudny dom i pustą lodówkę. Oczywiście, żebyście nie cierpieli Ty i syn, więc możecie najpierw we dwóch zjeść sobie pizzę i w swoich pokojach sprzątnąć.
Nie ma, że zabierasz syna na weekend sam, bo ona biedna „musi odpocząć” po zajmowaniu się setką cudzych spraw, którymi zajmować się nie powinna. Też jedzie i koniec – zawsze możesz też zagrać na jej poczuciu winy, bo Wasze dziecko też musi mieć matkę. Jeśli się przemęcza cudzymi bzdetami przez cały tydzień, to jej problem, a nie Twój.
Zostaw jej parę prac do wykonania na podwórku. Powiedz, że Ty nie możesz tym razem pójść na wywiadówkę, więc kolej na nią. Zawieź ją z synem na zakupy lub do przychodni.
Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że wziąłeś na siebie rolę „ułatwiacza” w nałogu Twojej żony – a to już, niestety, mi bardzo przypomina mechanizm współuzależnienia. Dzięki Tobie ona ma posprzątane, grządki zasiane i jedzenie w lodówce, sprawy załatwione – tylko po to, by mogła bez konsekwencji kontynuować swój „nałóg”, a do domu wracać na gotowe.
Może pora zacząć wymagać od Twojej żony, by zaczęła się starać być członkiem WASZEJ rodziny?
Postaw ją twarzą twarz z problemami, których rozwiązywaniu ONA ma brać czynny udział: „Naszemu synowi potrzebne są nowe spodnie”, „Nasze dziecko miało wczoraj gorączkę”, „Brakuje nam 500 zł na ubezpieczenie auta i za tydzień nie będziemy mieli czym jeździć”.
Fajnie, że żona Ci się zwierza, ale w małżeństwie powinno to działać w obie strony. Bo jeśli jesteś tylko po to, żeby ona mogła się „wygadać”, a ona nie okazuje Ci uwagi, czułości, bliskości, to też jest to rodzaj wykorzystywania. Potrzebowałeś mieć małżonkę, czy przerośnięte dziecko?
Sorry, ale krew się we mnie gotuje jak czytam opisy jej bezmyślnego, zaprogramowanego zachowania. Ale też może warto się zastanowić, co u Ciebie działa nie tak, że pozwalasz, żeby cały dom był na Twojej głowie? Co z tego masz?
U żon alkoholików często jest tak, że jeśli partner pije, to dzięki temu, że on jest wciąż mentalnie nieobecny, ona ma wrażenie całkowitej kontroli nad domem. Sprawdź może, czy u Ciebie nie idzie to w podobnym kierunku. Bycie „jedynym dorosłym w domu” to ciężar, ale też i kontrola.
- Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat.