Anilewe, pokażę Ci jeszcze na swoim przykładzie:
po tym niby 'ostatecznym’ zerwaniu, kiedy mój ex mnie zostawił, nie odzywałam się, nie szukałam kontaktu (mimo, że wtedy chciałam wrócić). jego to bolało i sam mnie zaczął męczyć, ale wiesz co od niego usłyszałam? że mnie podziwia za konsekwencję i za to, że nie starałam się jakkolwiek na niego wpłynąć. i wtedy byłam z siebie dumna, bo mimo wszystko zachowałam twarz.
to, co się działo później, czyli że dałam się wmanewrować w układ pt. 'niby jesteśmy razem, niby nie, ale zobaczymy’ i, co ostatecznie zakończyło się na tym, że on powiedział, że 'jednak nie’ sprawiło, że poczułam się jak śmieć. doszłam do momentu, w którym nie wiedziałam kim jestem, czułam się niepewna i sponiewierana. a wiesz co wtedy usłyszałam od ukochanego? 'przecież chciałaś’, 'to twoja wina’, 'trzeba się było nie zgadzać’, 'trzeba się było nie odzywać’ itd.
to dało mu komfort przerzucenia odpowiedzialności (znowu!) za porażkę jedynie na mnie, czyli zrobienia czegoś, czym karmi się jego niedojrzałość i co pozwala mu funkcjonować bez poczucia winy, z którym sobie nie radzi.
sama pisałaś, że widzisz podobieństwo pomiędzy Twoim chłopakiem, a moim. ja też je widzę w pewnych punktach i obawiam się, że brak jednoznacznej, jasnej, klarownej i KONSEKWENTNEJ decyzji z Twojej strony może skutkować podobnymi przejściami. a uwierz, nie chcesz tego.
