W piątek napisałam do Niego "nie pisz do mnie przez jakiś czas". Zrozumiał to chyba,że każę Mu czekać,że się sytuacja jeszcze zmieni. Nie mam już siły naprawdę. Szkoda mi Go bardzo,ale już kilka razy powiedziałam Mu,że nie czuję do Niego tego samego co On do mnie,że chcę być sama. Ze mimo to jest dla mnie ważny i zawsze będę Mu dobrze życzyła i starała się pomóc,ale nie jako Jego partnerka,bo nie chce nią być.
Terapeutka powiedziała mi,że nie dojrzał do związku,że skoro już wcześniej sypały Mu się związki to mógłby się zastanowić czy coś robi nie tak. Powiedziała mi też,że może trafi na osobę,której będzie odpowiadało Jego zachowanie,Jego decydowanie,bo sama będzie nieporadna i z chęcią się temu sterowaniu podda…wydawało Mu się pewnie,że trafił na taką osobę,ale niestety po pewnym czasie poczułam się osaczona.
Porównała moją wizję związku do ptaków i wspólnego gniazda-że te ptaki często wylatują osobno i z radością wracają z tych lotów,aby w gnieździe dzielić się tym co im się przydarzyło i cieszyć wspólną przestrzenią. Powiedziała mi,że w tej relacji byłabym z tego gniazda w ostateczności wypuszczana,ale z podciętymi skrzydłami,a po powrocie czekałyby na mnie pretensje…
