hello forumowicze 🙂
chciałam zakończyć mój wątek pozytywnym wpisem i podzieleniem się z Wami moim szczęściem 🙂 jest w moim życiu ktoś, kto sprawia, że powoli odzyskuję wiarę w to, że może być normalnie i że potrafię funkcjonować w związku, w którym ktoś akceptuje mnie jaką jestem i w którym nie muszę się nieustannie mierzyć z humorami, chwiejnością i egoizmem partnera. los zesłał mi prawdziwy skarb – osobę, która zna moją historię z panem, o którym tutaj pisałam i rozumie, że pozostało mi jeszcze trochę blokad i lęków. wspólnie je rozbrajamy, a on swoją cierpliwością i wyrozumiałością sprawia, że chce mi się brnąć w to dalej i otwierać się. wiele obaw zostało, m.in. to, że swoją gorszą kondycją go rozzłoszczę, ale on takie moje obawy rozwiewa. terapia zakończona, odkryłam mechanizmy, które sprawiły, że weszłam w tamtą relację i pozostawałam w niej mimo cierpienia. pan z moich postów niekiedy daje o sobie znać, bardziej pośrednio niż bezpośrednio, m.in. odzywając się do moich znajomych wtedy, kiedy akurat są mu do czegoś przydatni. ale wpływu na moje życie już nie ma. mnie pozostały szeroko otwarte oczy na to, jak bardzo interesownym jest człowiekiem i jak strasznie nie widzi winy w sobie. za huśtawkami już nie tęsknię i nie ma tego, czego się obawiałam – że poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji w relacji spowoduje chęć powrotu do adrenaliny i być może prowokowanie przeżyć jakie miałam z ex. nic takiego się nie dzieje. tak że przesyłam Wam wielki uśmiech i raz jeszcze dziękuję za cierpliwość, wsparcie i potrząsanie mną wtedy, kiedy to było potrzebne 🙂
medulla
