<brawo> doris jestem pełna podziwu…
Przeżywam coś mniej więcej podobnego jak wy. Patrze jak osoba któą kocham – Ojciec… stacza sie na dno. Od czego by zacząć… jestem jednaczką, jeszcze jak byłam małą to owinełam sobie ojca wokół palca. Dopiero jak zaczełam dorastać oddaliliśmy sie od siebie bo zaczeło do mnie docierać że coś w naszej rodzinie jest nie tak. W pewnym momencie role w naszej rodzinie się zmieniły. Matka była głową rodziny – zarabiała na dom. Ja matką tak ze strony psychologicznej brałam na siebie całą odpowiedzialność za dom. A ojciec…. Dzieckiem, rozwydrzonym, kapryśnym…. egoistycznym… manipulatorem… Jak uświadomiłam to wszystko sobie. Nie licze ile razy powiedziałam mu, że go nienawidze, ile razy go wyklełam… Ale złość przeszła. Potem czułam tylko żal, smutek, ropacz bo mój ojciec… ten kochany ojciec, który przecież był dla mnie taki dobry, co chciałam to miałam mogłam sie pośmiać i byłam bezpieczna ale to wszytsko odeszło… zapomniałam o tym, całe serce było przepełnione żalem… rozgoryczeniem… I wtedy złamałam sie, miałam dosć, odciełam radykalnie tą pępowine… Zaczełam wychodzić, imprezować, żyć swoim życiem… uciekłam bo już nie miałam siły i musiałam chronić siebie. Teraz nawet mi sie nie chce odezwać do niego, obojętność jedna cholerna obojętność. Teraz to ON jest naprawde wrakiem człowieka. I psychiczmie i fizycznie. A ja sie podnosze, jest cięzko, bo ciężko w takim domu pozostać normalnym ale jakoś wierze w jutro i w siebie. Już go nie kocham. On sam wybrał sobie córke i żone już dawno. Alkohol – jest jego córką żoną i kochanką. Ja sie z tym wyborem musiałam pogodzić. Jego już nie ma w moim sercu, został tylko we wspomnieniach.
