Odpowiedzi forum utworzone
-
Oboje jesteśmy DDA, jak już zauważyliście.
Tyle, że z nim jest znacznie ciężej niż ze mną i generalnie ja wiem na rozum, że powinnam go pierwsza dawno temu zostawić.
Nie wiem po co on to ciągnie, jeśli jest jak podejrzewam, że się spotyka z innymi, a na papierze ma rodzinę, to jest to mega wyrachowane, wg mnie. Ja nie jestem aż tak zdesperowana, by to znosić. Nie wiemy jednak, czy tak jest. Niestety obawiam się, że jak zapytam, zaprzeczy, czy to prawda, czy nie. Więc się nie dowiem. On mieszka z rodzicami, ale to nie ma znaczenia, bo może gdzieś łazić przecież.
Z nim jest znacznie ciężej, bo ja nie zaprzeczam problemom i chcę się leczyć, czekam na terapię indywidualna, jestem już po grupowej, a niebawem mam też spotkania z psychologiem DDA (w klubie dla alkoholikow) – ja sama nie piję.
Problem też w tym, ze on wszelkie problemy zrzuca na mnie, jestem po prostu „nieodpowiednią kobietą”, najpiew był mną zauroczony (ale to dawno temu, póki nie wyprowadziłam się), teraz widzi wszystko co złe- dewaluacja ?
Wydaje mi się, że jakby miał mnie całkowicie gdzieś, to by już to zakończył. Czego on chce nie wiadomo.
Ja wiem, że nie chcę żyć z nieuczciwym gościem, a mam wątpliwości co do jego lojalności. Pamietam, że jak coś się psuło między nami, to zaczynał się rozglądać za innymi, przeglądać ich zdjęcia i marzyć o „lepszym zwiazku”.
Pamiętam też, że jak miałam z nim kiedyś przerwę, to od razu się zaczął logować na portalach randkowych, pisać do jakiś starych dziewczyn, z którymi miał kontakt. Dlatego boję się, że teraz też to robi, a przy moim lęku przed odrzuceniem, to nie jest mile, bo na podstawie jego wcześniejszych odpałów, mam lęki, że teraz to robi, a nawet więcej, a czemu ze mną nie kończy ostatecznie, nie wiem. Obawiam się, że to żadna miłość z jego strony, tylko ja chciałabym tak myśleć.
Wiem, że te zachowania są mocno niestabilne, ale to śmieszne, bo on widzi niestabilność głównie we mnie, u siebie nic nie widzi…
A i jeszcze na terapii się nauczył- wpędzasz mnie w winę! I tym się broni ciągle. Jego terapię trwają parę spotkan i są tylko o mnie, dziwię się ze psychologowie na to się godzą- może w tym też mnie kłamie…
Hej, ja napisałam, że mąż myśli, że jak ja mam histerię i napady złości, to to jest choroba psychiczna.
A ja nie wiem, czemu on i jego rodzina tak to postrzega, to że ktoś w chwilach naprawdę silnego stresu, albo gdy go coś boli, nie panuje nad sobą, nie znaczy, że jest chory.
Nie pisałam nic , że jestem chora i mam diagnozę.
Masz rację, naszemu dziecku na pewno jest trudno. Dlatego chodzimy do psychologa w dwójkę, a on ma to w dupie mam wrażenie, nigdy nie zagaduje o to.
Ja męża w ogóle nie rozumiem i w tym rzecz. Nie rozumiem, czemu się tak odsuwa, aż do takiego stopnia, czemu nie chce z nami mieszkać.
Pomyślałam, że skoro straszy mnie co jakiś czas pozwem, a go nie składa, to może jednak coś tam mnie kocha. Tyle razy już mnie nim szantażowal, właściwie od kilku lat. Żeby to nie było tak, że on na piśmie ma żonę, oficjalnie, a nieoficjalnie sobie mnie zdradza od lat, a ja frajerka jeszcze się czymś ludzę…
Ja rozumiem, że on sobie nie radzi, że te emocje wywalam bezpośrednio do niego, ale z drugiej strony – ja żyję w strasznych toksynach. Może go kocham, a może tylko jestem uzależniona od niego. Toksyny te polegają na tym, że on nie rozmawia ze mną o mnie, tylko ze swoimi rodzicami o mnie, o moich zachowaniach, najgorszych problemach, słabościach, wadach. Wstydzę się tego okropnie, on mnie tym odziera z godności. Jak zaufać takiemu facetowi, który notorycznie przekracza moje granice ?
To nie jest fair, co on robi. Nie ma 15 lat. Komunikacja idzie przez jego rodziców , on zamiast problemy ze mną rozwiązywać ze mną, omawia je szeroko z matka.
Jego matka jest kontrolująca i nadopiekuńcza, mam wrażenie, ze go zawłaszczyła i go chroni.
Uważam też, że psuje związek.
Uważam też, że skoro zdecydował się kiedyś mnie poślubić, to powinien mnie wspierać, skoro mam ewidentne problemy z impulsywnością, a nie odsuwać się ode mnie i obgadywać , to napędza konflikt. On albo tego nie rozumie, albo ma to gdzieś.
Poza tym mowi mi przykre rzeczy, nie wiem, czy je realizuje, ale bardzo mnie nimi poniża- że chce poznać kogoś spokojnego, że będzie kiedyś z kimś innym, że na razie żadna go nie chce.
Co chce mi przez to powiedzieć?
Bo dla mnie to jest strasznie niedojrzałe i roszczeniowe podejście do związku- chcę być z kimś innym, bo Ty nie jesteś spokojna, przy Tobie czuję się źle i nie chcę tego znosić, mogę mieć inna, lepsza. Tak się czuję właśnie. I to nie jest mile uczucie, to ponizajace słyszeć takie teksty. Ja to widzę inaczej, skoro się kochaliśmy, to mieszkany razem, wspieramy się i skoro ktokolwiek z nas ma problem, to nie odsuwamy się od siebie, tylko wspieramy emocjonalnie w leczeniu.
Ja tego nie zrobiłam, nie odsunęłam się od niego, mimo iż ma on mnóstwo problemów, które wypiera i którym zaprzecza- z alkoholem, cierpi od lat na nerwicę, oczywiście nieleczona, bo cyt. On w to nie wierzy, że terapia cokolwiek pomoże, z agresja (nie kontroluje złości, agresję wyładowuje na mnie i na przedmiotach), z okazywanie uczuc, z emocjami (chyba ma je zablokowane), z matka której nie stawia granic i jest w zażyłym kontakcie. Tego jest więcej, ale opisałam najważniejsze.
I jak on to rozwiązuje? A no tak, że chodzi od terapeuty do terapeuty i nadaje na mnie, a one mu mówią, żeby dal sobie spokój, bo go niszczę (to tak w skrocie). Może też mnie kłamać, on naprawdę sporo kłamie.
Do tego jak wyżej, poniża mnie, sugerując że znajdzie kogoś „lepszego”, spokojniejszego. Nie wiem, czy po takich słowach powinnam jeszcze się łudzić nadzieją, czy raczej go pogonić.
Mówi też bardziej żałosne rzeczy np. A wiesz, że jakby inna dziewczyna podeszła i mnie całowała, też bym ją całował, jakby była taka ładna jak Ty?
Przecież to jest żałosne, myślę że powinnam po czymś takim sama złożyć pozew, bo on oprócz tych tekstów ma naprawdę dużo za uszami. Prawdę mówiąc każdy mi się stuka w głowę, czemu ja jeszcze sama nie złożyłam tego pozwu, on mnie ewidentnie nie szanuje.
Nie wiem, czemu on tego nie robi, nie wiemy, czy mnie zdradza, czy nie, czy traktuje na przeczekanie, aż w końcu go zechce ktoś „spokojny”… jeśli tak jest, jest mocno wyrachowany. A ja nie potrafię tego ocenić, nie siedzę w jego głowie. Na pewno nie traktuje mnie fair, to na pewno.
