Odpowiedzi forum utworzone
-
dda93
Teraz, gdy od dawna mam już lat nie kilkanaście ani nie dwadzieścia parę, mogę czytać książkę kiedy chcę, obejrzeć film kiedy chcę, włączyć muzykę kiedy chcę, siedzieć w ciszy kiedy chcę (nie licząc nieprzewidywalności zachowań sąsiadów). Tyle, że teraz mnie to nie cieszy, bo gdy spadła adrenalina walki i opadł dym, zostało miejsce na pustkę i samotność, poczucie niebytu i życia przeciekającego bez sensu przez palce.
Jeszcze niedawno mieszkałem w innym niż mój rodzinny domu pełnym ludzi. Gdzie każda chwila samotności i spokoju dawała uspokoić emocje. Praca, w której siedzę sam, była wtedy wybawieniem. Teraz jest przekleństwem. Kilka lat temu, pracując w obsłudze klienta, wśród ludzi, nabawiłem się nadciśnienia, nadwagi i prawie cukrzycy. Teraz znów szukam pracy… w obsłudze klienta😉
Kiedyś pracowałem jako kierowca , sądziłem że odcięcie się od ludzi (całe dnie sam w kabinie ) tylko sporadyczne kontakty , myślałem że to będzie to ! Niestety ale nie , taka samotność i godziny na myślach które same pchały mi się do głowy , do tego stres który w znacznej większości sam sobie fundowałem niepotrzebnie , doprowadziły do tego że prawie zwariowałem . Okazało się że najlepszą pracą jest chyba dla mnie obecna (magazynier gdzie spotykam pewną ograniczoną liczbę tych samych osób ) albo jak kiedyś pracowałem pod pewną betoniarnią (też kierowca ) gdzie byłem codziennie w domu i też ciągle te same osoby , choć tamtej i obecnej pewnych osób nie lubię i ciężko mi się z nimi dogadać , ale to chyba poczęści dobrze bo uczę się radzić w takich sytuacjach nie uciekając i nie poddając się im .
<div class=”bbp-author-role”>Tu w pewnym sensie zazdroszczę tym, którzy doczekali się potomstwa. Coś po nich na tym świecie zostanie.</div>
<div>mam podobne odczucia , bo wtedy masz dla kogo się starać . Mam znajomą która ma już dorosłego syna (znamy się z przerwami parę lat ) kiedy wyprowadził się od niej zaczęła zauważać to o czym nie raz jej opowiadałem tj. o rodzaju apatii , bezsensu działania tylko dla siebie , i wynikającego po części marazmu i zmęczenia .</div>
<div>A co do związków , nie miałem tak długiego jak ty , były one krótkie (najdłuższy niecały rok ) . W trzech przypadkach żałuję że nic z nich nie wyszło . Jeden (najdłuższy ) wydaje mi się po czasie że można było naprawić , w drugim przypadku …uciekłem , o trzeci za słabo walczyłem , a wydaje mi się że była tego warta . Ostatnio …ale to gdzieś tam pisałem .</div>
<div></div>
<div>chciałem zacząć mój wpis , ale zakończę go tym że mam pewną obsesje na tle swojej samotności , ciężko mi ją znieść ale i boje się ją przełamać bo w pewnym sensie jest bezpieczna . Ale i ciągle o niej mówię , myślę … nie wiem jak to określić ale opanowała ona moje myślenie a to męczy innych i odstrasza , jak ciągłe narzekanie ( a to chyba robię )</div>Mam dwie starsze siostry , o 6 i 7 lat . Obie mają mężów , dzieci . Rodziny założyły wg mnie w standardowym wieku dwudziestu paru lat . Kiedyś zastanawiałem się dlaczego mają względnie normalne życie, czasem pytałem czasem usłyszałem co się działo w naszej rodzinie zanim Ja się pojawiłem. Okazało sie że do pewnego momentu życie mojej rodziny niebyło usłane różami i było fajnie , ale co usłyszałem to że siostry miały kontakt ze starym , potrafił bawić sie z nimi , czasem coś razem robili . To zmieniało sie i pogarszało się w czasie … kiedy ja się pojawiłem ..trafiłem prosto w bagno. Stary już tylko pił , nie miałem z nim żadnego kontaktu pozytywnego , nie pamiętam żeby kiedykolwiek bawił się ze mną , żeby cokolwiek robił ze mną, wtedy on był tylko wrogiem i tutaj upatruję początek moich dziejów , żadnych wzorców, kontaktu z
