Dzięki. To będzie trudne,ale będe próbować.
Siedziałam sobie wczoraj i próbowalam sobie przyponieć swoje dzieciństwo.
Mamę pamiętam jako osobę która bardzo łatwo się poddawała,ktora bardzo się szybko się załamywała byle głupotą. Teraz też tak jest. I ja teraz też jestem taka.Byle jaki problem mnie dobija,wydaje mi się że nie ma wyjścia z danej sytuacji.Załamuje się. Potem okazuje się że nie było czym się martwić.
Jeszcze pamiętam że ojciec prawie zmuszał do tego żebym się uczyła, nie było mowy o nie pójściu do szkoły. Sprawdzał mi zeszyty itp. Wtedy byłam bardzo zła na niego,ale teraz wydaje mi się że on w sumie chciał dla mnie dobrze.
Natomiast mama zawsze mnie usprawiedliwiała że jestem taka biedna ,że nie rozumiem,że to wina nauczycieli bo źle tłumaczą i wogóle. Potem jak już wyprowadziłyśmy się to mja nauka stanęła w martwym punkcie. Nie uczyłam się ,kiedy nie chciałam iść to nieszłam. Mama mówiła-jak nie chcesz to nie idź-albo -nie idź,posiedzimy sobie razem w domu. Itp. itd. Wtedy potrzebawał pożądnego kopniaka, ktorego nie dostawałam.
Chyba mam mały żal o to do mamy że nie nauczyła mnie jak być twardą,jak się nie poddawać.
Teraz chciała bym iść do szkoły,zacząć od nowa,ale boję się że mi się nie uda,że niedokończe tego co zaczne…
