wiesz, generalnie wątpie czy są osoby, które wogóle nie mają zadnych problemów emocjonalnych, chociazby tych najmnijeszych. ale jezeli bym miała taką osobę wskazać, to z pewnoścaą bylby nią mój przyjaciel. pochodzi z bardzo zdrowej rodziny, do zakonu trafił niejako przypadkiem, a właśnie tu odnalazł swoją drogę i jest najszczęśliwszym człowiekiem jakiego znam.
wiesz, myślę, że dla niektórych ludzi, choć może to być nie pojęte, Bóg może być tą drugą połową, którą większość ludzi szuka wśród ludzi. Bóg to ich najprawdziwsza miłość, którą porównują do miłości małżeńskiej. nie widzę w tym ucieczki.
zwłaszcza, że tak naprawdę mury klasztorne chronią jedynie przed problemami typowo materialnymi. przed myślami zaś nikt zakonników czy księży nie ustrzeże, a ich praca raczej wymaga kontaktu z innymi ludźmi i ciągłej konfrontacji z własnymi problamami.
nie rozumiem po co ta dyskusja. każdy z nas podejmuje własne decyzje i jest za nie odpwoiedzialny. wg. mnie dla większości tych co do seminariów trafiają, Bóg jest po prostu szczęsciem. a jeżeli nie od razu na początku drogi, to jeżeli faktycznie mają powołanie, to odnajdą je i tak.
dyskutujmy lepiej o tym co my sami możemy powiedzieć, o własnych doświadczeniach i przeżyciach, bo mam wrażenie, że mówienie o innych ludziach również może być formą ucieczki
