@Jakubek w bardzo zgrabny sposób przedstawiłeś to jak sprawa wygląda u osób z dda czy podobnymi zaszłościami, można powiedzieć że przechodziłem to samo, ale u mnie po 24 rokiem życia do teraz (30) trwa zamęt zmian połączony z dobrze znaną stagnacją. Nadrabiałem kwestie społeczne niskiego szczebla których nie miałem wyuczonych, oraz błąkałem się po pracach które miały za zadanie wyrobić u mnie te podstawowe zaległości i być może wznieść dalej… ale to nie tak poszło jak czytałem o tym na forach czy rozmawiałem z podobnymi osobami w przeszłości będąc młodszym.
Z powodów o których piszesz w dalszym ciągu tkwię w tym trybie maski w pracy, a dom to samotność i trochę własnego ja. Nic się nie dzieje w kwestii kontaktów społecznych, jakbym zapomniał że to jest najważniejszy element który powinienem obok pracy rozwijać, ale porażki oraz kłódki myślenia jasno dają do zrozumienia, że nie nadrobię tego co inni mieli, mają lub mieć będą. Nigdy mnie nie ciągnęło do bycia podobnym jak współpracownicy czy koledzy z podwórka, zawsze byłem tym outsiderem który nie rozumiał innych i nie był zrozumiany przez innych, ale ta samotność… ona nie zanika z wiekiem, nie odchodzi na emeryturę. Przeobraża się z młodzieńczej dewastującej energii która kołatała głowę do formy pijawki która w ciszy wypompowuje chęci i nie pozwala o sobie zapomnieć wstrzykując swoją dawkę codziennego jadu. Lekka zazdrość co do innych jest obecna, ale najważniejszym niszczycielem to gromny ból i wstyd co do własnego braku stylu życia, zmarnowanej młodości i tej zastojałości z którą przecież zawsze żyłem obok, razem. Nie pozwala mi to otworzyć się czy mówić coś o sobie bo niby co mogę powiedzieć. Mam w planach polepszanie siebie w kwestii zawodowych, ale jak zwykle nic nie mam przygotowane do tej parzącej zasklepionej rany, czyli społecznych relacji, trochę for fun, trochę nie. I totalnie nie widzę dzisiaj tak jak kiedyś nie widziałem, możliwości do zmiany tego, jakbym był przyspawany w tych okowach i galopujących ludzi wokół za wszystkim w swoich życiach.
Chciałem tylko to napisać by przypomnieć się sobie samemu i wyrwać się z samotniczych zajęć, ale i trochę pokazać młodszym z podobnymi problemami, że taki pozorny progres to nie rozwiązanie czy pomysł na siebie. Brakowało mi pomocy o którą nigdy nie zabiegałem i napawała strachem.
