Odpowiedzi forum utworzone
-
Przeżywanie żałoby i droga do wewnętrznego spokoju czasem bywa bardzo kręta i prowadzi do zaskakujących miejsc. Zwłaszcza jeżeli ze zmarłym, nie pogodziliśmy się za życie.
Tak jak było w moim i mojego ojca przypadku.
Przez wiele lat zmagałam się ze złością na ojca, ze wstydem za to że pił, za to że wstydziłam się za niego, za to że doprowadził siebie do śmierci, za to że doprowadził do tego iż musiał być pochowany przez pomoc społeczną.
To wszystko z czasem było przemieszane z poczuciem winy, że zawiodłam jako córka.
Później wraz z pracą nad sobą przyszło zrozumienie, wybaczenie ojcu, pomogły mi w tym także zapamiętane rozmowy. Również ojca z babcią o jego relacji z własnym ojcem.
Nawet nie zdawałam sobie sprawy ile było we mnie jeszcze bólu z powodu tego, że ojciec leży na odległym cmentarzu, z dala od swoich rodziców, którzy go z pewnością kochali, pośród bezimiennych grobów.
Krótko przed świętem zmarłych postanowiłam, że przeniosę ciało ojca na miejsce, w którym powinien być. Do grobu dziadków, tak żeby może w jakiś sposób pomóc mu w pogodzeniu się z własnym ojcem.
Gdy pojechałam na cmentarz przed wejściem nie mogłam kupić ani kwiatów, ani zniczy bo nie można było płacić kartą. Na miejscu spoczynku ojca okazało się, że zniknęły zupełnie napisy z imieniem i nazwiskiem. Chyba tylko to, że wiele rzeczy już przepracowałam pomogło mi przetrwać widok bezimiennego grobu ojca. Ale jednocześnie umocniło w postanowieniu, że zabiorę go z tego miejsca.
Co osiągnęłam?
Spokój i poczucie jak by ten sam spokój osiągnął mój dziadek, który zmarł wiele lat przed moim urodzeniem.
Może to tylko moje wyobrażenie a może to połączenie z tymi dla których byliśmy albo może nadal jesteśmy ważni.
