Odpowiedzi forum utworzone

Przeglądasz 10 wpisów - od 1 do 10 (z 13)
  • Autor
    Wpisy
  • Ivone09
    Uczestnik
      Liczba postów: 13
      w odpowiedzi na: Bliskość #484216

      Cześć abcd

      Otóż tak samo szanuję ludzi niewierzących jak i wierzących głęboko. Nie cierpię natomiast hipokryzji. Uważam też, że jest wielu ateistów, którzy są lepszymi ludźmi niż zdeklarowani katolicy. Nie zgadzam się z tym, że jedna religia jest lepsza od drugiej. Nie rozumiem tego. To tak jakby powiedzieć, że Twój ból jest większy niż mój. Nie mam zgody na to, że różnice wyznaniowe prowadzą do wojen.

      Pytanie? A co z duszami ludzi, którzy nigdy nie poznali nauki kościoła katolickiego? Bóg jest sprawiedliwy, tak? Nie przychodzimy na ten świat przypadkowo, tak? Wszystko jest planem bożym? Jeśli tak, to mam wiele wątpliwości dotyczących sprawiedliwości, a także nie potrafię znaleźć sensu wielu zjawisk.

      Nie uważam, że jesteś dewotek, szanuję to, że nie wstydzisz się swojej wiary i przekonań. Ja nie wiem w co wierzę. Chciałabym tylko być dobrym człowiekiem, ale to podobno za mało.

      Tak czy inaczej dziękuję za te rozmowy🙂

      Dobrej nocy abcd

      Ivone09
      Uczestnik
        Liczba postów: 13
        w odpowiedzi na: Bliskość #484204

        Cześć @abcd

        Odnośnie naszych bolączek😉, po pierwsze współczuję, rozumiem po trosze problem bólu głowy, kilka lat miałam chroniczne bóle głowy. Najprawdopodobniej było to związane z paleniem papierosów, chorobą itd, ale odkąd zmieniłam tryb życia praktycznie zniknęły.

        Po drugie, czy badałeś się w tym kierunku?

        Jeśli chodzi o wiarę w Boga to jest dla mnie trudny temat. Z wielu powodów. Będąc dzieckiem wydawało mi się, że jestem bardzo blisko Boga. Ale opierało się to chyba głównie na tym, że jeśli będę wystarczająco wytrwale się modlić to Bóg koszmar w domu się skończy. Modliłam się. Uciekałam do babci, gdy za ścianą grzmiała awantura ja płakałam i modliłam się jeszcze głośniej, żeby w końcu usłyszał… Nie rozumiałam dlaczego Bóg na to pozwala i nie rozumiem do dziś.

        Nie potrafiłam znaleźć w tym równowagi pewnie dlatego, że mam tendencję do popadania w skrajności. W każdym razie bardzo lubiłam chodzić do kościoła, odczuwałam tam spokój, którego tak bardzo potrzebowałam, tam czułam obecność Boga. Nie wiem kiedy to się stało, że postanowiłam przestać dla Boga istnieć. Bo ja wiem, że istnieje jakaś siła wyższa, ale nie umiem sobie odpowiedzieć na pytanie, która jest prawdziwa. Nie mam zgody na uzurpowanie sobie przez różne religie, że ten Bóg jest prawdziwy.Mam wiele pytań, na które nie znam i pewnie nie poznam odpowiedzi… Zazdroszczę wszystkim wierzącym w dobrym słowa tego znaczeniu, bo sądzę, że łatwiej jest im przyjmować życie takim jakie jest.

        Dziękuję, że jesteś gotów poświęcić mi czas na rozmowę. Do Warszawy mam nie daleko, Ty rower- ja rolki😉 jeśli tylko kiedyś się odważę.

        Pozdrawiam, dobrej nocy

        Ivone09
        Uczestnik
          Liczba postów: 13
          w odpowiedzi na: Bliskość #484201

          Cześć  @abcd

          Tym pytaniem o nimfomankę nie poczułam się urażona, spokojnie.Każdy człowiek ma takie czy inne przypadłości. Tak sobie myślę, że faktycznie takie przypuszczenie można było wywnioskować z tego co napisałam🙂

          Jeśli o Hashimoto- leczę się od 6 lat i nie jest to tak proste jak piszą.Dużo zależy czy trafi się na dobrego lekarza, jaki tryb życia się prowadzi i z jakimi problemami się boryka. Mimo prywatnej opieki lekarskiej tak naprawdę sama musiałam zdobywać wiedzę, żeby sobie pomóc. Czasem przez pół roku jest w miarę stabilnie, a potem jest zjazd i póki nie ustabilizuje się poziom hormonów jest ciężko. Mogłabym o tym długo pisać, ale po co. Każdy z nas ma jakieś problemy.

          Co do tego jak ciężką sytuację miałam to nie chodziło mi jakiekolwiek przewartościowanie. Chciałam powiedzieć komuś kto zrozumie i popchnie mnie do działania. Każdy tu przeżywa swoją własną tragedię. Są mniej lub bardziej podobne, ale odczuwamy podobnie, z podobnymi problemami się borykamy. Możemy dać sobie wsparcie i to jest nieoceniona wartość.

          I jeszcze jedno: zazdroszczę Ci wiary…

          Pozdrawiam serdecznie

          Ivone09
          Uczestnik
            Liczba postów: 13
            w odpowiedzi na: Bliskość #484198

            Jasne, że jestem zainteresowana Jolu. Już piszę

            Ivone09
            Uczestnik
              Liczba postów: 13

               

              Cześć Jolu🙂 Dokładnie tak to odebrałam: słowa otuchy, a jednak z łyżką goryczy… Podziwiam Cię i to co już osiągnęłaś, ale rozumiem też Twój żal. Z tego co już wiem podobnymi ścieżkami stąpałyśmy i te same demony urządziły nam piekło. Jako nastolatka miałam w planach studia, skończyło się na liceum.Bezpośrednio wiązało się to z tym jakich wyborów dokonywałam wychowując się w dysfunkcyjnej rodzinie, choć niektórzy piszą tu, że im to nie przeszkodziło w realizowaniu się. W każdym razie po latach podjęłam próbę nauki w szkole wyższej, która zakończyła się fiaskiem. Okazało się, że nie jestem w stanie zapamiętywać, mam ogromne problemy z koncentracją. Byłam przerażona, bo nigdy nie miałam większych problemów z nauką, w podstawówce byłam prymuską. Dopiero po dołączeniu się innych dolegliwości i postawionej diagnozie lekarskiej dowiedziałam się, że zachorowałam na Hashimoto. Wskutek długotrwałego życia w stresie, najpierw dorastanie w rodzinie dysfunkcyjnej, a potem zafundowanie sobie 10 letniego związku z alkoholikiem, nabawiłam się się choroby autoimmunologicznej. I teraz już wiem, że to logiczne skoro ciągle czując, myśląc a w końcu głośno mówiąc: ja już nie chcę żyć! mój organizm zaczął mnie w końcu słuchać. To bardzo boli, kiedy nie możesz zapamiętać czegoś co jest dla Ciebie ważne co przeczytałeś albo usłyszałeś i chciałeś to komuś przekazać. Czuję się jak idiotka ciągle czegoś zapominając. Mnóstwo czytam, ale nie jestem większości informacji zapamiętać, a potem przekazać.I wiem, że mogłabym mieć lepszą pracę, osiągnąć więcej, ale nie będzie mi to dane. I mam żal do losu, że tak się ze mną obszedł.

              Ale też dzięki temu co piszesz Jolu tchniesz we mnie optymizm i dajesz siłę do stawiania tych małych kroczków. Chcę się nauczyć cieszyć małymi rzeczami i osiągnąć spokój ducha.

              Osiągnęłaś wiele Jolu i tylko Ty wiesz ile Cię to kosztowało, bądź szczęśliwa, życzę Ci tego z całego serca🙂

               

              Ivone09
              Uczestnik
                Liczba postów: 13
                w odpowiedzi na: Bliskość #484195

                dda93 przede wszystkim witaj🙂 i dziękuję za polecenie książki, akurat czytanie kocham.

                Najtrudniejsze jest nie wchodzenie w takie związki, to jest jak zgrana płyta. Wiem, że jeśli nie pójdę na terapię nie dam rady sama, chociaż przez 2 lata, odkąd coś we mnie pękło i odeszłam od alkoholika sporo udało mi się zmienić w myśleniu. Niestety to nadal za mało skoro próbuję czasem uciekać w alkohol, gdy już nie jestem w stanie ze sobą wytrzymać. Dziękuję za odzew. Bardzo się cieszę, że przypadkiem tu trafiłam. Pozdrawiam

                Ivone09
                Uczestnik
                  Liczba postów: 13
                  w odpowiedzi na: Bliskość #484193

                  @jjola tego też się obawiam, czy trafię na właściwego terapeutę, bo wiele osób z różnymi problemami zaprzestaje prób leczenia zniechęcony spotykaniem tych niewłaściwych. Tymczasem dziękuję za zrozumienie i mądre, pomocne słowa.

                  Ivone09
                  Uczestnik
                    Liczba postów: 13
                    w odpowiedzi na: Bliskość #484189

                    Dziękuję  @jjolaile znaczą takie słowa zrozumienia i wsparcia… od jakiegoś czasu myślę o terapii, ale boję się , boję się wypowiedzieć to wszystko głośno, bo wiem, że będę musiała obnażyć się przed kimś i znów stanę się tym bezbronnym, słabym dzieckiem. Nie będę w stanie powstrzymać łez, tak jak teraz , bo za każdym razem to sprawia ból. Ale zrobię to ,bo nie chcę już tak żyć. Jestem wdzięczna, że tu trafiłam. Dziękuję za Twoje wsparcie Jolu i ściskam serdecznie

                    Ivone09
                    Uczestnik
                      Liczba postów: 13
                      w odpowiedzi na: List do rodziców. #484188

                      Cześć Marto. Ten list według mnie jest formą oczyszczenia, wypowiedzenia na papierze rodzicom tego wszystkiego czego nie możesz im powiedzieć twarzą w twarz. Nigdy nie napisałam takiego listu, ale w postaci pseudowierszy wylewam takie bolączki na zewnątrz. To ma wartość terapeutyczną. Przelanie na papier emocji ,uczuć pozwala je nazwać, usystematyzować, bo często mamy problem ,żeby określić co w danej chwili nami wstrząsa, co czujemy.

                      Mój ojciec zmarł, matka żyje, ale nie jestem w stanie rozmawiać z nią o tym wszystkim. To nigdy się nie zmieni, bo ona nie rozumie, nie chce zrozumieć i obchodzi ją tylko i wyłącznie jej własna osoba. Są chwile, że nie już ich nie winię, bo myślę sobie, że ich też nikt nie nauczył i nie dał narzędzi.Są chwilę ,gdy potrafię myśleć o ojcu alkoholiku jak o chorym człowieku. Ale są momenty, kiedy obrazy z dzieciństwa wracają a wraz z nimi wszystkie negatywne uczucia, które chciałam wymazać. Dobrze rozumiem Twoją potrzebę napisania tego listu. Masz prawo, mamy prawo odczuwać w ten sposób. Wyrzucenie z siebie tej substancji może pomóc pójść dalej.

                      Ściskam Cię serdecznie

                       

                      Ivone09
                      Uczestnik
                        Liczba postów: 13
                        w odpowiedzi na: Bliskość #484186

                        W sprawie tej pracy w niedzielę to u Obajtka trzeba byłoby interweniować😅

                        Nie jestem nimfomanką, nie w tym rzecz. Dziękuję,że chcesz mnie wysłuchać @abcd, choć to historia jakich wiele. Wielodzietna ,uboga rodzina.Ojciec alkoholik znęcający się psychicznie i fizycznie.Matka współuzależnione, egocentryczna ,nie potrafiąca okazywać miłości Odwieczne poczucie wstydu przed rówieśnikami,poczucie,że jest się gorszym.Brak tożsamości,brak własnej wartości,brak miłości, nigdy nie opuszczający lęk czy ojciec znów wróci pijany, czy położy się spać czy będzie awantura.Do dziś nie umiem sobie wybaczyć jak ojciec znęcał się nad matką i kazał nam na to patrzeć,kilkuletnim dzieciom.A ja stałam,patrzyłam,płakałam i nic nie zrobił, bo się bałam.Poczucie winy, bo nie było nikogo, kto by powiedział,że to nie moja wina.Nadal tego w sobie nie przerobiłam.Ojciec nie żyje, a ja nadal nie potrafię mu wybaczyć.

                        To zdeterminowało całe moje dotychczasowe życie. Być kochaną za wszelką cenę, szukania własnej wartości w oczach innych,brak asertywności(robienie wszystkiego,żeby tylko zadowolić tę ukochaną osobę,nawet gdy nie miał na to ochoty).Nie umiem stawiać granic, bo boję się stracić tę wyidealizowaną połówkę, do której lgnę nawet jeśli ta mnie krzywdzi.

                        Ciągle źle wybieram.Po 10 letnim związku z alkoholikiem nabawiłam się Hashimoto i psychicznie jest mi momentami bardzo ciężko. Najgorsze jest to,że kiedy rzeczywistość i problemy przygniatają próbuję sobie ulżyć alkoholem,a dokładnie wiem dokąd prowadzi ta droga.Gdy byłam dzieckiem uciekałam w świat fantazji i książek.Teraz zostały mi tak naprawdę tylko książki,bo nie umiem już tak jak dziecko marzyć.Zresztą to nie jest rozwiązanie fantazjować,że jest się kimś innym, kimś lepszym…
                        <p style=”text-align: left;”>Nie umiem radzić sobie ze stresem,każdy najmniejszy problem urasta do rangi mega, nie do pokonania. Jest tego mnóstwo. Chciałabym nauczyć się nie uzależniać swojego szczęścia od tego czy ktoś mnie kocha czy nie…Nie umierać z tęsknoty i nie przechodzić od histerycznego płaczu do apatii.</p>
                        Dziękuję,że mogłam się podzielić tym co mnie rozwala od środka

                         

                      Przeglądasz 10 wpisów - od 1 do 10 (z 13)