[j.b]

w odpowiedzi na: Poczucie opóźnienia w życiu #487231

Po prostu naczytałam/ naoglądałam się za dużo o różnych nieszczęściach i teraz się boję, mielę w głowie, nie mogę się uwolnić od obaw. Bez dodatkowych ideologii ani przekonań o rodzicielstwie. A dzieciom nie okazuję moich obaw bo wiem, że nie ma nic gorszego niż roztrzęsiona „kwoka” – moja teściowa taka jest i aż na wymioty mnie zbiera od tych jej neurotycznych zachowań…

[j.b]

w odpowiedzi na: Poczucie opóźnienia w życiu #487222

Bardzo łatwo ulegam rozchwianiu emocjonalnemu. Mam małe dzieci i teraz moja uwaga jest skoncentrowana szczególnie na problemach, które mogą dotyczyć dzieci. Ostatnio byłam u okulisty z dzieckiem, nie udało się mu sprawdzić dna oka za pierwszym razem i aż do kolejnej wizyty, którą najszybciej jak się da udało mi się umówić umierałam ze strachu, że może coś mu tam wykryją… Jakiś czas temu głośno było o dziecku, które zadławiło się na śmierć winogronem. Teraz przedszkolaki szły na wycieczkę i maluch został bestialsko i bezsensownie zamordowany… Moja wyobraźnia non stop pracuje na najwyższych obrotach, stale wyszukuję jakichś potencjalnych zagrożeń…Czy wy też tak mocno przeżywacie swoje rodzicielstwo?

[j.b]

w odpowiedzi na: Poczucie opóźnienia w życiu #487143

aktywny187 dziękuję za polecenie, chociaż ja obecnie jestem na nieco innym etapie. Akceptuję już siebie, myślę, że polubiłam już siebie, mam ze sobą dobrą relację itd. Ale w pewnym momencie poczułam, że jednak „ja to za mało”, nie mam tu na myśli czegoś w tym rodzaju że jestem mało ważna czy mało warta, tylko tak po prostu odczuwam potrzebę wyjścia poza „ja”, ku czemuś większemu niż ja.

ddd92 witaj, masz bardzo ciekawe plany. Co do korporacji to moim zdaniem dobry pomysł. Miałam podobny pomysł i sprawdziło się 🙂 Bałam się ludzi i nie miałam doświadczenia, ale na najniższe stanowiska naprawdę łatwo się załapać, a później to już można nawet brać udział w rekrutacjach wewnętrznych albo zdobyte doświadczenie wykorzystać gdzieś indziej.

 

[j.b]

w odpowiedzi na: Poczucie opóźnienia w życiu #487114

aktywny187 dziękuję za miłe słowa 🙂

 

Kupiłam antologię wierszy dla dzieci. Taką samą, jak czytała mi mama w dzieciństwie, ale w znacznie lepszym stanie. Nasza była mocno w użyciu. Czytana, czytana, czytana była. Zawsze razem z mamą, bo nikt nie czytał jak mama. Kupa śmiechu była, gdy ekspresyjnie czytała. Spotkał katar Katarzynę. A psik! A potem gdzieś w przeprowadzkach antologia przepadła. I nie było już antologii do poczytania przez mamę. Brakowało mi tej antologii i wieczorów spędzonych przy jej lekturze, zawsze z mamą.
A teraz jest antologia, ale nie ma mamy.

++++++++++++++++++++++++++++++++

„Dojrzale kochać drugiego człowieka to być nie tylko dobrym, ale też mądrym darem dla innych. To zatem być darem, który stawia stanowcze wymagania. Jeśli ten, kogo kocham, nie odpowiada miłością na miłość, lecz krzywdzi mnie, to – dopóki tak postępuje – pozostaje mi tylko kochać go na odległość, czyli naśladować postawę mądrze kochającego ojca wobec marnotrawnego syna. Kochać dojrzale to w taki sposób dobierać słowa i czyny, by wprowadzić kochaną osobę w świat dobra, prawdy i piękna.” – ks. Marek Dziewiecki, „Dorastanie do świętości”

[j.b]

w odpowiedzi na: Poczucie opóźnienia w życiu #487036

Sorry Boys – Fudżi

 

Rzeczy spakowane
Włosy spięte, klucze zdane
Idę wąskim korytarzem
Coś dziwnego tu się zdarzy

Droga jest daleka
I niepewność, czy ktoś czeka
Ja się trochę zasiedziałam
Jak z obrazu się wyłaniam

Jak góra Fudżi nad miastem
Stoję i boję się zasnąć
A życie płynie dalej i dalej
Przepraszam, ale nie tańczę
Buty się zrosły z asfaltem
Utknęłam w drodze z domu do domu

Zobacz jeszcze stoję
Ale ruszę jak konie w galopie
Choć nie mogę ruszyć się
To przekleństwo Fudżi jest

Droga jest daleka
I niepewność, czy wciąż czekasz
I czy kiedyś ruszę się
To przekleństwo Fudżi jest

Przepraszam, ale nie tańczę
Buty się zrosły z asfaltem
Utknęłam w drodze z domu do domu
Przepraszam, ale…

Jak góra Fudżi nad miastem
Stoję i boję się zasnąć
A życie płynie dalej i dalej
Przepraszam, ale nie tańczę
Buty się zrosły z asfaltem
Utknęłam w drodze z domu do domu

• Ta odpowiedź została zmodyfikowana , 2 tygodni temu przez j.b.

[j.b]

w odpowiedzi na: Śmierć mamy, a dzień matki… #487025

Przytulam Cię. Mam podobnie, jestem w podobnym wieku i w podobnym czasie strata. Tu niestety nie ma chyba żadnej złotej rady, może rzeczywiście jak wyżej – czas leczy rany i kiedyś pozostanie sentyment, bez całego bólu, który teraz odczuwamy.

[j.b]

w odpowiedzi na: „idealny” związdek z DDA – zakończony z dnia na dzień #486886

Rozumiem. Daj jej może ochłonąć z tego wszystkiego, poukładać w głowie, może ona teraz potrzebuje takiej przestrzeni na przetworzenie tego wszystkiego, co miała poruszone na terapii. Może to tylko ten kryzysowy gorący moment, który przeminie.

[j.b]

w odpowiedzi na: „idealny” związdek z DDA – zakończony z dnia na dzień #486882

Po pewnym czasie rozmów oraz słysząc o moich pozytywnych przeżyciach z terapeutami O zdecydowała się zapisac na meetingi online DDA, które ruszyły na początku bieżącego roku (raz w tygodnu 2h).

 

Być może będę w mniejszości, ale wydaje mi się, że „nadgorliwość bywa gorsza od faszyzmu” i jeśli kobieta dobrze funkcjonowała, to po co było gmerać gdzie nie trzeba. Terapia jest potrzebna wtedy, kiedy funkcjonowanie jednostki jest nieadaptacyjne. A z tego, co piszesz, ona bardzo sprawnie tworzyła z tobą relację, co często jest problemem u DDA. Więc u niej problemu nie było, niejako wykreowałeś go sam, pchając ją w tę niepotrzebną terapię. Która jest bardzo kosztowna emocjonalnie, a na dodatek, co możesz przeczytać w innych wątkach na tym forum, zdarzają się bardzo niekompetentni psychoterapeuci. To jest bardzo delikatna materia i nie widzę sensu podejmować terapii bez naprawdę poważnej potrzeby. Podobnie jak zazwyczaj nie operujemy się „na zapas”…

• Ta odpowiedź została zmodyfikowana rok temu przez j.b.

[j.b]

w odpowiedzi na: Tęsknota po terapii #486805

kurianna dziękuję, bardzo cenna wypowiedź 🙂

[j.b]

w odpowiedzi na: Tęsknota po terapii #486752

Bardzo duże obawy przed psychoterapią budzi we mnie ten wątek. Coraz częściej mam wrażenie, że psychoterapia to bardzo grząski grunt i częściej szkodzi niż pomaga… To jakiś dziwny typ relacji, który w naturze nie występuje, a dodatkowo korzystają z niej przecież osoby z rozmaitymi zaburzeniami, problemami – i ja też przecież mam swoje problemy, które nie daj Boże terapia jeszcze pogłębi… To niesłychanie delikatna sztuka, a nieprofesjonalnych terapeutów jak widać nie brakuje… Naprawdę mnie to zasmuca, bo liczyłam na to, że psychoterapia może być jakąś sensowną drogą, ale teraz to już we wszystko zwątpiłam…

[Autor]

Wpisy