Odpowiedzi forum utworzone
-
DDA w Licheniu, to chyba grupa mocno katolicka, blisko związana z kościołem. Nie każdemu pasuje takie „profilowanie”, ale wielu osobom to nie przeszkadza. Osobiście wolę grupy całkowicie świeckie i niezależne religijnie, choć życie pokazuje, że bez wsparcia proboszczów (poprzez udostępnianie grupom 12 krokowym salek mityngowych za symboliczne odpłatności lub za „co łaska”) rozwój wspólnot 12 krokowych byłby chyba mocno zahamowany w Polsce. Te wspólnoty bardzo często znajdują schronienie właśnie w salkach przy kościołach, za co księżom należą się wyrazy wdzięczności. Grupy utrzymują się z własnych datków, a na zasadach komercyjnych musiałyby płacić za salę (4 mityngi w miesiącu) regularnie co najmniej kilkaset złotych miesięcznie, co raczej wyeliminowałoby z życia większość grup DDA, składających się z kilku osób. Dodać trzeba, że proboszczowie z zasady nie wtrącają się w samo funkcjonowanie grup. Natomiast to, jakich liderów grupa posiada jest już wewnętrzną sprawą „sumienia grupy”.
Cześć Fenix:))
Wydaje mi się, że obecnie szukam wewnętrznego spokoju. Może zresztą zawsze go szukałem.
Wykonuję obecnie dużą pracę, aby nie pozwolić odbierać sobie tego spokoju przez różnych ludzi, w tym bliskie i ukochane osoby. Nawet bliscy i ukochani, nie zawsze są źródłem spokoju. Coś zresztą o tym wiemy. Często są źródłem maksymalnego wkurzenia, rozczarowania, pretensji, żalu, bólu, poczucia winy… Z tymi swoimi stanami właśnie próbuję sobie radzić. Staram się opanować jedną z częstych wad DDA, którą nazwałbym „współuzależnieniem emocjonalnym”.
Mam tu na myśli dwa sposoby reagowania na stany emocjonalne innej osoby:
- wejście w jej stan psychiczny, przejęcie tych emocji, jako własnych (twój smutek wywołuje mój smutek, twoja radość wywołuje moją radość, twój gniew wywołuje mój gniew, itd.);
- lub zablokowanie się emocjonalne, odcięcie, zamrożenie, gdy nie jestem w stanie przyjąć cudzych emocji (np. wkurzasz się lub płaczesz, a ja odsuwam się, bo nie chcę wchodzić w twoje problemy i patrzę na ciebie obojętnie, jak na myszkę laboratoryjną lub nierealną postać z ekranu telewizora).
Oba sposoby reagowania są dla mnie destrukcyjne, bo pozwalam, aby kierowały mną tak nieprzewidywalne okoliczności, jak stany emocjonalne drugiego człowieka. Nie jest łatwo to rozeznać, bo pierwszy sposób reakcji może wyglądać na empatię (cecha pozytywna), a drugi na skrajny egoizm (cecha negatywna). To jednak uproszczenie. Oba sposoby są po prostu wyrazem nieumiejętności reagowania na emocje drugiego człowieka.
Dlatego obecnie staram się odsuwać, ale nie odcinać (od sytuacji). Może to nienajlepsze porównanie (ups! proszę ludzi o wybaczenie, ale sam chciałbym być przez nich traktowany jak taki pies), ale przypomina to obchodzenie łukiem szczekającego i rzucającego się psa uwiązanego na łańcuchu. Nie lecę do niego, żeby go głaskać i obłaskawiać, ale też nie mijam go obojętnie, idąc dalej swoja drogą. Zatrzymuje się poza zasięgiem łańcucha i staram się zrozumieć, co dzieje się z tym psem i czy mogę coś w tej sprawie zrobić. O co mu chodzi? Czy go boli? Czy on cierpi? Czy jest głodny, chory lub skrzywdzony? Co ja mogę zrobić, żeby poprawić mu życie? Nakarmić. Uwolnić. Opatrzyć. Uspokoić słowami. Porozmawiać z jego właścicielem. Czasem, najlepsze co można zrobić, to odejść swoją drogą, a pies uspokoi się, gdy zniknę mu z oczu.
Generalnie staram się od jakiegoś czasu praktykować (niestety nieregularnie) medytację metta. To buddyjska medytacja miłującej dobroci, w której przekazuje się życzenia szczęścia i wolności od cierpienia wszystkim istotom żywym, nawet swoim wrogom. Musze powiedzieć, że dla mnie jest to przydatna praktyka, pomagająca mi uwolnić się od uraz (w tym również do rodziców), a także uniezależnić od właśnie opisywanych wyżej emocji innych osób. Po prostu, gdy czuję, że ktoś zaburza mój spokój emocjonalny kieruję w myślach w jego stronę życzenia szczęśliwego życia i uwolnienia od cierpienia. Pomaga, czasem, a czasem nie:)
Pozdrawiam:)
