Zastanawiam się, czy poczucie własnej wartości może być niszczone przez taki wewnętrzny konflikt pomiędzy niezdrowym „przekonaniem”, że kobiet nie należy szanować oraz racjonalną „oceną”, że taka postawa nie jest właściwa.
Wydaje mi się, że poczucie własnej wartości mogło zostać naruszone już wcześniej przez jakieś przykre doświadczenia. W efekcie, rodzi się brak pewności siebie (swej wartości), który objawia się m.in. lękiem przed zbliżeniem się (emocjonalnym/fizycznym) do płci przeciwnej.
Myśl o przedmiotowym traktowaniu kobiety może być mechanizmem obronnym przed tym właśnie lękiem przed zbliżeniem – jeśli kobieta jest przedmiotem, to nie trzeba się jej bać, bo przedmiot jest nam podległy i nie może nas skrzywdzić.
Z własnej historii, przyznam, że dawniej bardzo mocno seksualizowałem (uprzedmiotowiałem) kobiety, bojąc się ich równocześnie i obawiając się bliskości z nimi.
Dziś widzę, że w dużej mierze był to wynik zaniedbania wychowawczego: apodyktyczny, tyranizujący ojciec i nadopiekuńcza, ale emocjonalnie niedostępna matka nie przygotowali mnie do pełnienia roli męskiej w relacji z kobietą.
Obecnie niestety jeszcze łatwiej uwikłać się w taką uprzedmiotawiającą postawę wobec kobiet dzięki dostępności pornografii.
Droga terapeutyczna na pewno jest jednym z lepszych rozwiązań.
