potrzebuję wsparcia choć kiedyś to ja zwykle wspierałam innych od zawsze byłam przesadną empatką, ale już nie daję rady w tej samotności, przeszłam kiedyś terapię dda, ale teraz to mnie zżera. Należę do tej grupy ludzi z syndromem dda, którzy uciekli z domu zabierając ze sobą matkę(ojciec pił, a ja i mama to ofiary jego nałogu), nie założyłam rodziny, pracowałam i opiekowałam się Nia, a teraz kiedy mam 42 lata, a mama ciężko choruje i przebywa w szpitalu mnie wypełnił lęk, nie wyobrażam sobie by Jej zabrakło, dla mnie to koniec, nie mam rodziny, dwójkę przyjaciół, którzy mają swoje rodziny i nasz kontakt ogranicza się głównie do telefonów. Boję się, bardzo się boję, mam poczucie, że już nie byłoby sensu żyć gdyby Jej zabrakło, pomóżcie, błagam
