Witajcie, ja mam podobne wrazżenia co niektórzy. Jestesm po indywidualnej terapii(skoczylam rok temu) i przez jakis czas czulam w sobie jakas sile do zycia , do dzialania, teraz kiedy życie doświadczylo mnie po raz kolejny (ukochany meżczyzna zostawil mnie z dzieckiem-chłopak tez jest dda) nie umiem kompletnie sobie z tym poradzic, uwazam ze jest to dramat dla mnie i mojej rodziny. nie umiem sie wziac w garsc…. siegnelam znowu do literatury dda ale nie umiem teraz nic sobie wytłumaczyc… wiem ze tylko czas jest najlepszym lekarstwem….:(
