Od zawsze byłem ekstremalnie wstydliwy, nigdy nie nawiązałem żadnych relacji z innymi dziećmi, ale (podobno) przed 7 r.ż. jeszcze nie bałem się wychodzić na dwór. Po 7 r.ż. do nieśmiałości, wstydliwości dołączył drugi „tryb”, lęki przed różnego rodzaju krzywdami fizycznymi i już całkiem zamknąłem się na relacje z ludźmi.
Fobia pozostała do dziś i wyrosłem na osobę z upośledzeniem psychospołecznym (według psychoterapeuty, do którego kiedyś chodziłem to właśnie efekt tego, że zamknąłem się na relacje z ludźmi od dzieciństwa i w efekcie nie rozwinąłem umiejętności społecznych)
Teraz „tryby” fobii są bardziej zależne od płci, wobec kobiet (szczególnie tych sympatycznie wyglądających) jest to głównie wstydliwość i poczucie, że jestem zdecydowanie niegodny, by na nie patrzeć, a „broń boże”, żeby się jakaś do mnie uśmiechnęła. Wobec mężczyzn jest to głównie lęk przed krzywdami fizycznymi.
