Witajcie,
Sorry dziewczyny ale to wszystko bzdury, mam dosyc podnoszenia na duchu, bo u mnie jest zawsze nawrót. Jestem zmęczona tym udawaniem bycia normalna, usmiechania, udawania, wszyscy po jakimś czasie widza mnie taka jaka jestem, dziwną, sztywna, niedostępna. Przeszlam 5 letnia terapię, dokopalam sie , wyplakalam, i gowno z tego wyszlo. Kazda moja próba normalnego zycia z nornalnymi ludzmi konczy sie tak samo, na poczatku jest super, potem nastepuje ogeomne napiecie i ja musze uciekac albo chowam sie do skorupy. Ledwo ciagne ten wozek: praca, dzieci, weekendy i moj maz patrzacy, ze ani nie wychodziny, ani nikt do nas nie przychodzi, bo ja jestem ogromnie zestresowana spotkaniami z ludzmi i wole ich unikac. Meza tez u ikam by mnie nie dotykal, nie umiem byc mila, ciepła, przytulić, kobieca, wiem, ze on jest ze mna tylko dla dzieci, tak naprawde chyba by sie zdziwil jak bym coś dobrego dla niego zrobila.a ja nie potrafię. Jak próbuje to jest to tak sztuczne, ze kazdy od razu ta sztucznosc i sie odsuwa…
