[Makadamia]

w odpowiedzi na: Mój mąż dda – zblokowanie uczuć , odkochanie #485578

Co do niechęci do terapii mogę napisać tylko na własnym przykładzie. (Terapia przerwana z braku funduszy). Brak motywacji, obojętność na wszystko. Strach i niechęć do rozdrapywania i przerabiania wszystkiego od nowa. Lęk, że można dowiedzieć się o sobie czegoś co może być trudno zaakceptować. Poczucie, że to nie ma sensu, bo to przeszłości nie wykreśli z pamięci. Zbyt wiele straconych, najlepszych lat, których nic nie wróci, czasu nie cofnie. Może gdybym była 10 lat młodsza, a teraz nie ma już o co walczyć… Obawa, że terapia jeszcze pogorszy niż poprawi samopoczucie. To może niektóre z przyczyn niechęci do terapii, każdy ma inne.

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Mój mąż dda – zblokowanie uczuć , odkochanie #485573

Ogólnie rzecz biorąc osoby DDA i DDD mają w życiu przechlapane jeśli terapia czy leczenie farmakologiczne nie wyprowadzi ich na prostą. A i to nie zawsze pomaga. Nie dość, że sami mają małe szanse na szczęście, bo zawsze przeszłość, chore emocje i schematy będą się za nimi ciągnąć to jeszcze unieszczęśliwiają innych. Może to jednak dobrze, że związki rozpadają się (zwłaszcza te, które nie trwały długo). W ten sposób takie osoby mogą uchronić innych przed konsekwencjami bycia razem. Chociaż  rozstania są bolesne.

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Jak żyć.. Jak znaleźć sens życia? Jak się ogarnąć? #485516

<p style=”text-align: justify;”>abcd Czyli ma jeszcze „tatusiowi” współczuć i głaskać po główce, że biedaczek sam ma problem i dlatego jej rujnuje psychikę? Bo sam jest usprawiedliwiony przez to że coś złego się z nim dzieje? Porażka….</p>

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Już nie wiem co ze sobą zrobić, samotność mnie zjada. #485472

A może jakiś wolontariat jeśli oczywiście masz trochę wolnego czasu? Lub jakaś grupa przy parafii? Tam chyba można poznać wartościowych ludzi.

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Dwie sceny z życia obrazujące ròżne drogi #485449

2wprzod1wtyl Nie chcę porównywać sytuacji dda i ddd.  Racja, że dla każdego jego sytuacja jest najcięższa. Dobrze, że ktoś tak wyraźnie zarysował te dwie różne sytuacje dzieci z trudnych rodzin. Tylko żal tych dzieci  z rodzin alkoholowych czy innych dysfunkcyjnych, bo mogłyby być zupełnie innymi ludźmi, szczęśliwszymi, lepszymi. Życie jest tylko jedno, a ktoś „naznaczony” od wczesnych lat nie zawsze jest w stanie wykorzystać później cały swój potencjał. Oczywiście nie każdy, bo znam ludzi z rodzin gdzie był alkohol i nie widać po nich żadnych lub tylko niewielkie negatywne skutki tych przeżyć. A wiem, że z terapii nie korzystali. Ale to temat na osobny wątek.

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Dwie sceny z życia obrazujące ròżne drogi #485442

Często mówi się tylko o problemach osób DDA. Osoby z rodzin dysfunkcyjnych, ddd, też często przechodziły piekło. Może z mniejszym nasileniem niż dzieci z rodzin alkoholowych, ale jednak. Bez alkoholu też można komuś zrujnowac życie. Chyba nawet gorzej to świadczy o takich katach, bo nie potrzebują do tego alkoholu, tylko często świadomie niszczą innych. Nie można wtedy zwalić winy na alkohol i chorobę takich ludzi.

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Dziewczyna z DDA, a może i czymś jeszcze… #485438

„Dlatego czasem warto omijać takie osoby zanim się do nich przywiążesz”. Przykre jest to, że osoby z ciężkimi przeżyciami z przeszłości, z rodzin dysfunkcyjnych są nieraz z góry skazane na bycie nieszczęśliwym w życiu. Na ciągłą walkę ze sobą, z przeszłością. I to nie z własnej winy. Muszą płacić za błędy swoich bliskich. Kiedyś ktoś napisał, nie pamiętam czy na tym forum, że „Jesteś tym co inni z ciebie zrobili”. Chyba to trafnie oddaje sytuację takich osób. Można chodzić latami na terapię. Czasem to pomoże, czasem nie. Ale w czasie gdy ludzie z zaburzeniami walczą latami na terapiach o powrót do normalności, inni cieszą się życiem. To przykre. Trochę nie na temat, ale nasunęła mi się refleksja.

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Bliskość #484140

Moja_nawa dzięki za dobre słowo. Też mam nadzieję, że mi się w końcu to odblokuje i będę mogła funkcjonować w miarę normalnie w relacjach.

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Bliskość #484134

<p style=”text-align: justify;”>Mam dokładnie to samo. Uciekam od bliskości i sobie z tym nie radzę. Bliską relację odbieram jako coś zagrażającego, jako ryzyko, którego boję się podjąć. Wyobraźnia podsuwa najgorsze scenariusze, pojawia się brak zaufania do drugiej osoby. Ciężka sprawa. Nie wiem czy uda mi się przełamać. Co najdziwniejsze ja w ogóle nie odczuwam potrzeby bliskości. Niektórzy piszą, że bardzo jej potrzebują, a ja nie. Może ta potrzeba została zepchnięta to podświadomości, wyparta. Nie wiem. </p>

• Ta odpowiedź została zmodyfikowana 2 lat, 3 miesięcy temu przez Makadamia.

[Makadamia]

w odpowiedzi na: Kryzys, po raz kolejny #484125

@Outsid3r masz rację. Czasem przez DDA czy DDD można nic nie osiągnąć. A walka o cokolwiek jest tak trudna, że czasem chce się odpuścić. I ta głupia presja, porównywanie się z innymi. Dlatego czasem mam żal do losu, że mam taki a nie inny bagaż doświadczeń, pokręcone emocje, które uniemożliwiły normalne życie. Straszny żal, bo życie jest jedno, a tak nierówno wszystko podzielone. Niektórzy pławią się w szczęściu a inni próbują jakoś dociągnąć do wieczora.

• Ta odpowiedź została zmodyfikowana 2 lat, 3 miesięcy temu przez Makadamia.

[Autor]

Wpisy