Odpowiedzi forum utworzone
-
No wlaśnie to jest dziwne. Do niedawna tak wlaśnie myślałam też o sobie, że mieszczę się w tej drugiej grupy podobnie jak Ty lubię obecne swoje życie, liczę się z tym, że będę sama, pogodziłam się z tym. Ale właśnie odkąd to do mnie dotarło i wręcz swoje życie ułożyłam w ten sposòb by żyć sama to zapragnęłam żyć dla kogoś. Z kimś, ale ta na serio z zaangażowaniem emocjonalnym. Z bliskościa taką prawdziwą. I teraz serio mi tego brakuje. Starość i owszem myśli się o niej, ale tym razem nie na zasadzie paniki, że nie będzie pomocnej dłoni w sensie opieki pod względem fizycznym tylko raczej zrozumienia wsparcia psychicznego w drugim człowieku. Czyli znowu trudne będzie nadejście kolejnego etapu życia bez zrozumienia przez drugą osobę.
Jeśli chodzi o taą osobę to czasami wydaje mi, się że brakuje mu empatii i, że to wyniósł z domu. Była spora rywalizacja i jest nadal między nim i jego rodzeństwem. I być może stąd brak głębszych uczuć. Albo to też kolejny dowód na istnienie maski. Zadziwiające jest dla mnie łatwość rozmowy z nim na tematy które kiedyś nie przeszłyby mi przez gardło. Widzę w nim siebie sprzed kilku lat. I chyba głównie dlatego dobrze się czuję w jego obecności. Z resztą to jak się okazuje pierwszy wyznacznik dobrej relacji dla mnie: zrozumienie, albo może brak umniejszania moich problemów czy nakazywanie ich tłumienia. On ich nie kwestiinuje. Przyjmuje to jak u mnie wyglądało życie w domu i ja przyjmuję to jaki on miał start. Jedynie to wypieranie problemu u siebie może być dla mnie taką lampką ostrzegawczą. Więc staram się obserwować na ile jego przejścia wyostrzyły w nim cechy utrudniające życie w związku. A już kilka takich znalazłam. Aby być sprawiedliwą i u siebie kilka podobnych widzę, więc dlatego nie chcę skazywać na szybkie zakończenie znajomości. Tym razem chcę zaryzykować. Tu akurat odnajduję te 80 procent.
Co do cech osób narcystycznych to miewałam znajomości, które właśnie objawiły się bardzo szybko, albo może też akurat ja jako przewrażliwiona na punkcie manipulacji uczuciami je widzę szybciej niżbym nawet chciała. Przez to nie potrafiłam się zakochać albo bylo i jest to bardzo trudne. Więc wydaje mi się, że potrafię się przed takim toksycznym związkiem ustrzec. Inna sprawa, że moja niewiara we własną wartość jako człowieka, kobiety jest tak wielka, iż nie potrafię uwierzyć ani w oznaki ani ani zapewnienia o miłości ze strony mężczyzn. Więc komuś kto chce mnie oszukać jest na prawdę trudno 🙂 albo poczucie bliskości jest u mnie jednak mniejsze niż strach przed schematem uwięziania w manipulacjach i szantażach emocjonalnych jest silniejszy niż ta potrzeba.
Z kolei tą zasadę, że muszę ciągłe dopasowywać się do kogoś by mnie akceptował odrzuciłam przy zwykłych przyjacielskich znajomościach. I póki co się sprawdza. Dlatego mam niewielu znajomych. Często z tego powodu myslalam sobie, że jestem aspołeczna. I to ogromnie podbijało niskie poczucie wlasnej wartości.
Zauważylam również, że im mniej się przejmuję krytyką i robię swoje tym przybywa tych pozytywnych ludzi obok mnie a znikają ci toksyczni.
Żadnej z tych cech nie widzę w najnowszej znajomości, więc zastanawiam się z której strony coś zaskoczy. Ale ciągłe analizowanie to norma u dda.
Cerber
Doskonale rozumiem to uczucie. Ja miałam taką sytuację, że była niepisana umowa jako najmłodsze dziecko zostanę w domu i prawdopodobnie zostanę z mamą. Ale sytuacja z ojcem i wieczne poczucie wstydu plus świadomość, że będę zawsze sama bo nie potrafię stworzyć związku a wczesniej w ogóle otworzyć się przed obcym człowiekiem doprowadziły mnie do takiego stanu, że postawiła mnie przed trudnym wyborem by wziąć kredyt na mieszkanie i uciec stamtąd. Trochę na zasadzie wyboru mniejszego zła. To odcięcie od tej małej miejscowości gdzie nawet dziś przechodząc obok szkoły nadchodzi dziwne uczucie w żołądku przypominające dawny stres to był krok milowy w moim życiu. Dlatego dziś myślę, że warto czasem przewartościować swoje potrzeby. A przynajmniej spróbować. I odcinać te toksyczne więzi. Sporo złego jest od innych, którzy widzą kogoś cichego zamkniętego w sobie i go niszczą bo sami mają niskie poczucie wlasnej wartości. I robią to za zasadzie tonącego, który spotkał innego słabszego i na nim się chcą „zawiesić”. Przynajmniej u mnie było sporo takich ludzi w otoczeniu a nikt nie pokazał mi, że ludzie są różni tylko, że mam być grzeczna, cicha, nie sprawiać kłopotów i zapomnieć o wlasnych potrzebach bo się nie liczą. Jak to na małych wsiach masz przyjaźnić się ze wszystkimi nawet tymi którzy sprawiają, że płaczesz. A jak często płaczesz, albo masz nieobecny wzrok i puste spojrzenie z maską na twarzy to jesteś gburem albo dziwakiem. Oj znam to dobrze. Dziś nie tęsknię za tymi znajomościami i nie wracam do nich. Staram się też przypominać dobre chwile z tych czasów (bo i takie były), ale dobrowolnie do tego piekła nie chcę wracać. Wydaje mi się więc, że czasem ucieczka taka prawdziwa na prawdę działa cuda. Ale nie jest to łatwe.
Makadamia
Oj tak, wstyd i mała miejscowość to okropne połączenie a właściwie zależność. Ja o wstydzie często słyszałam głównie od mojej mamy. Albo o byciu niedoskonałą i niedorównywaniu innym. Dzisiejsze moje małe sukcesy nagle chwali. I jakoś mnie to już nie cieszy. Dziwne, ale jej pochwaly dziś sa dla mnie tak samo (mało) istotne jak obcych ludzi. A kiedyś dałabym za to wiele. Oczywiście jej tego nie powiem, bo wiem jak by to odebrała. Jako atak na nią. To, że ucieklam z domu rodzinnego i toksycznego otoczenia dalo mi wiarę w to, że będąc inna, nawet bez własnej rodziny nie jestem nikim a tak długo się właśnie czułam i wręcz bylo mi to wmawianie. Oczywiście nadal czasem nachodzaą refleksje i poczucie samotności, ale to inna sprawa, która tkwi we mnie w środku, ale nie wynika z zewnątrz od toksycznych ludzi.
Ephik
Ta walka między logicznym rozumowaniem, że świat się nie zawali jak inni pomyślą o mnie źle a tym, że jestem beznadziejna to chyba też ma jakiś związek z aktualnym poczuciem pewności na dany dzień. Np gdy jest się zmęczonym fizycznie, albo nawarstwi się więcej problemów do ogarnięcia wtedy częściej przychodzą takie myśli. A gdy czuję kontrolę nad swoim życiem wtedy mam gdzieś te natrętne mysli o niedoskonałościach z których zdaję sobie tak na prawdę sprawę. Czy macie tak? Czy u Was jest to zależne od czegoś innego?
mmmmmmart i @Jakubek
Czyli ten toksyczny wstyd jest w jakimś sensie powiązany z uczuciem sztywnej maski na twarzy broniącej przed wypływem głębszych uczuć na twarz i blokujący dobre leracje z ludźmi pozytywnymi lub neutralnymi? Dzięki za poruszenie tego tematu.
