Odpowiedzi forum utworzone
-
Pewnie masz rację, kiedyś doszłam do wniosku, że pewne stany zawężają patrzenie i prowadzą do generalizacji, jakby zamykanie się tylko w swoim własnym świecie i patrzenie na resztę świata przez jego pryzmat. Tak, wiele razy to słyszałam…jaka ty jesteś uparta, tylko pozazdrościć. Wysoko zajdziesz i taka świetna w swoim fachu… A ja myślę sobie, no tak świetna i w ogóle, tylko jakim kosztem. Nikt nie wie ile mnie to kosztuje. Tak, oby ci, którzy nam tak mówią, nie chcieli żadnych z tych naszych cech. Ale cóż, oni nie znają naszego wnętrza i tego, co w nim przeżywamy. Ja w terapii jestem od 1,5 roku. Wcześniej skończyłam taką grupę zaznajamiającą z tematem. Jednak do tej pory nie udało mi się dostać na żadną terapię grupową DDA. Cóż, teraz przyszedł wirus i już w ogóle jest to utrudnione. Tak, ja to zrozumiałam jakiś czas temu. DDA żyją wśród nas i osiągają nie małe sukcesy, najczęściej chyba, jeśli w domu byli bohaterami… (nie wiem, czy czytałeś o rolach dda, jakie przyjmują). Osiągają oni bardzo często sukcesy zawodowe, bo są szalenie ambitni, zorganizowani, punktualni, zdyscyplinowani… tego nauczył ich dom, że mają wszystkiemu dawać radę, najlepiej sami. Więc dda bohaterzy tacy są. Ja taka jestem, Ty może też. I dlatego tacy ludzie dochodzą bardzo wysoko, tylko właśnie jakim kosztem? Kosztem rozgrywającej się w ich głowie walki, braku czasu często na coś innego poza pracą, kosztem ogromnego poświęcenia i nerwów. Dziękuję za wiarę, jednak wiem, że sama musze zacząć działać i to zaraz. Inaczej nic się nie wydarzy. Jestem akurat na etapie zmiany terapeuty, z kobiety na mężczyznę i też nie za bardzo mi to pasuje szczerze mówiąc, ale z pewnych powodów, nie mam wyjścia. Ciężko mi na pewno będzie otworzyć się przez terapeutą, a już na pewno ciężej niż przed terapeutką. Tak, w domu również jestem traktowana jak dziecko, ba, nawet czasem zwracają się do mnie jak do dziecka 5 letniego. Nie ma traktowania jak osoby dorosłej. Moi dziadkowie byli wychowywani w żelaznych zasadach, że to co powie starszy jest święte i starszy nigdy się nie myli, a młody ma się go słuchać, tak urządzony jest świat. I takie podejście stosują do mnie. Niestety, nie widząc tego, że mogą się niestety pomylić w czymś. Ja tez uwielbiam naturę i książki, dlatego poszłam też na filologię polską, bo to moja pasja, ale rodzina nic nie wie o tym, bo by mnie chyba wyklęła, po co tyle tych studiów, to głupota i wyrzucanie pieniędzy w błoto na takie głupie studia o książkach. Ja mam 2 koty 🙂 Tak, u mnie też nie wolno płakać w dzień i przy innych członkach rodziny, to taki nie pisany a nawet nie mówiony przepis. Ja też czasem sobie wizualizuję to, jak będzie po terapii, kiedy ją skończę, choć terapeutka mówi, ze jeszcze długa droga przede mną na terapiach grupowych, a teraz wszystko zatrzymane prze covid. Eh.. i nawet nie ma jak z tym ruszyć. To mnie też smuci, choć wiem, ze terapia to trudna i żmudna praca nad sobą. Jednak chciałabym mieć to już za sobą, bo wiem, że będzie ciężko. Jest we mnie jakaś taka gotowość do tego rozwoju, zagłębiania się we własną psychikę. Ja też piszę całe ściany tekstów, bo… jestem pisarką haha 🙂 Ciężko mi ograniczać się do 2 czy 3 zdań zazwyczaj. Z tego, co piszesz, wnioskuję, że mamy podobne domy i rodziny, w których się wychowaliśmy, jakbyś chciał porozmawiać tak nie ma forum to zostawię kontakt do siebie, w dobie pandemii brakuje mi kontaktu z ludźmi, bo nigdzie nie wychodzę. Możesz napisać zolnierka( at) interia.pl Mail taki, bo czasem czuję się jak żołnierz na wojnie pod ostrzałem…niestety… przestraszona, a zarazem gotowa do walki.
